Συλλογίζομαι τα στάδια της καριέρας μου και ανησυχώ ότι είμαι ένα βήμα πριν το burn-out (εργασιακή εξουθένωση).
του Daniel Sundahl
Έχω υπάρξει Διασώστης τα τελευταία 14 χρόνια και κοιτώντας πίσω στο χρόνο, παρατηρώ ότι έχω περάσει από διακριτά στάδια κατά την διάρκεια των ετών.
Ως νέος Διασώστης είχα μια τεράστια αίσθηση ολοκλήρωσης και μαζί με αυτήν ήρθε μια αλαζονική αίσθηση ανωτερότητας.
Αυτή η αίσθηση όμως, εξαφανίστηκε γρήγορα μετά από μερικές ”καυτές” κλήσεις, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα τι να κάνω.
Κάτι που με έμαθε να εκτιμώ έναν έμπειρο συνεργάτη.
Για τα επόμενα δύο χρόνια έζησα σε μια κατάσταση φόβου καθώς ζάρωνα σε μια γωνιά κάθε φορά που οι ήχοι έσβηναν.
Τελικά μετά από τρία χρόνια και έως τα 7 άρχισα να νιώθω άνετα με τις ευθύνες μου ως διασώστης.
Μετά από τα 7 χρόνια ακόμη πιο ”καυτών” κλήσεων συνήθισα και άρχισα να μην επηρεάζομαι και φαινόταν ότι τίποτα δεν θα μπορούσε πια να μου προκαλέσει έκπληξη και υπερένταση στη δουλειά μου.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η ”τα ξέρω όλα » στάση άρχισε να αντικαθίσταται με το «όσο περισσότερα ξέρεις τόσο περισσότερο διαπιστώνεις ότι δεν γνωρίζεις τίποτα».
Οι συνεχείς τραγωδίες και κακουχίες που βιώνω μέσα από την εργασία μου με έχουν φέρει στο σημείο όπου φοβάμαι ότι είμαι στο κατώφλι ενός burn-out (εργασιακής εξουθένωσης).
Η ερώτησή μου προς όλους τους διασώστες και το νοσηλευτικό προσωπικό που έχουν πάνω από 15 χρόνια στο ασθενοφόρο είναι: Τι συμβαίνει τώρα;
Πώς ξεπεράσατε το στάδιο αυτό της εργασιακής εξουθένωσης στη δουλειά σας;
Πώς εξακολουθείτε να αναγνωρίζετε τη διασκέδαση και τον ενθουσιασμό έπειτα από τόσα πολλά χρόνια στην δουλειά αυτή;
Θα ήθελα πραγματικά να μάθω.
Μετάφραση από το ιστολόγιο ems1
Παναγιώτης Σπανός
Προνοσοκομειακός Διασώστης
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
