ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ
Οι προσπάθειες αναζωογόνησης απαιτούν επεμβατικούς ιατρογενείς χειρισμούς σχετικά με τον ασθενή.
Μέτρα ανάνηψης, όπως οι εξωτερικές καρδιακές μαλάξεις, η εξωτερική απινίδωση, η διασωλήνωση και ο καθετηριασμός περιφερικών και κεντρικών φλεβών για τη χορήγηση φαρμάκων έχουν εφαρμοστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ασθενείς με καρδιοαναπνευστική ανακοπή και αβέβαια σημεία θανάτου μέχρι να επιτευχθεί επαρκής αυτόματη κυκλοφορία ή μέχρι να διαπιστωθεί ο θάνατος του ασθενούς.
Από τη μία πλευρά, τα μέτρα αυτά είναι απαραίτητα για την επιβίωση, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να βλάψουν τον ασθενή και έτσι εμπεριέχουν έναν σημαντικό κίνδυνο, τόσο με ιατρική όσο και με ιατροδικαστική σημασία, για τον ασθενή και το γιατρό.
Οι ιατροδικαστές συχνά παρατηρούν κατά τη νεκροτομή διάφορα είδη τραυματισμών που σχετίζονται με την ΚΑΡΠΑ και θα πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνουν μεταξύ των τραυματισμών που συνδέονται με ΚΑΡΠΑ και εκείνων που προκαλούνται από άλλους παράγοντες, όπως επιθέσεις και ατυχήματα.
Ακόμη και ασήμαντοι τραυματισμοί μπορεί να είναι σημαντικοί για τους ιατροδικαστές. Δημοσιευμένες μελέτες για τις συχνότητες των τραυματισμών από αναζωογόνηση κυμαίνονται από 21% έως και πάνω από 65%.
Οι τραυματισμοί μετά από ΚΑΡΠΑ διακρίνονται σε συχνούς και σπάνιους. Οι παράγοντες που επηρεάζουν τη βαρύτητα αυτών των τραυματισμών είναι η διάρκεια και η ένταση των χειρισμών ανάνηψης, το φύλο και η ηλικία του ασθενούς, καθώς και η λήψη αντιπηκτικής φαρμακευτικής αγωγής.
Συχνές επιπλοκές
Τράχηλος
Οι αεραγωγοί επηρεάζονται συχνά ιατρογενώς κατά τη διάρκεια της ανάνηψης από την υπερέκταση της κεφαλής κατά την εκτέλεση της τεχνητής αναπνοής, καθώς και από την ενδοτραχειακή διασωλήνωση.
Συχνή συνέπεια των προσπαθειών ανάνηψης (9,2%) είναι η οπισθοφαρυγγική αιμορραγία.
Εκτός από βλάβες των δοντιών, οι βλάβες του βλεννογόνου της τραχείας προκαλούνται από πολλαπλές προσπάθειες διασωλήνωσης (18%).
Έχει αναφερθεί περίπτωση τεράστιου αιματώματος στο λάρυγγα και στο φάρυγγα, το οποίο προκλήθηκε από ανεπιτυχείς, επανειλημμένες προσπάθειες διασωλήνωσης και υπερέκταση της κεφαλής, σε ασθενή που ελάμβανε κουμαρινικά αντιπηκτικά.
Το εσωτερικό αιμάτωμα στον αυχένα μετά από μάταιες προσπάθειες ανάνηψης προκάλεσε πετεχειώδεις αιμορραγίες των επιπεφυκότων και σύνδρομο άνω κοίλης φλέβας, το οποίο αρχικά φάνηκε να ομοιάζει με θάνατο από στραγγαλισμό (Εικόνα 6).
Κατά την διάρκεια της νεκροτομής, αιτία θανάτου βρέθηκε να είναι το έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Εκχυμώσεις και εκδορές στο πρόσωπο και στον τράχηλο μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια της ΚΑΡΠΑ. Ακόμα και όταν αυτοί οι τραυματισμοί είναι μικροί και φαινομενικά ασήμαντοι, μπορεί να είναι σημαντικοί για τον ιατροδικαστή που πρέπει να διακρίνει τις ιατρογενείς κακώσεις από εκείνες που προκαλούνται από τη βία.
Για παράδειγμα, αναφέρεται περίπτωση όπου τα τραύματα από την αναζωογόνηση έπρεπε να διαφοροδιαγνωστούν από το στραγγαλισμό κατά την ιατροδικαστική εξέταση. Η διάγνωση βασίστηκε στην εντόπιση των τραυμάτων. Συγκεκριμένα, αυτά καλύπτουν μία ευρεία περιοχή του τραχήλου στην περίπτωση του στραγγαλισμού ενώ οι εκδορές από τους όνυχες κατά την ΚΑΡΠΑ εντοπίζονται στη βάση της κάτω γνάθου.
Επίσης κατά την απομάκρυνση του εμέτου από τη στοματική κοιλότητα βρεφών προκειμένου να απελευθερωθούν οι αεραγωγοί, τα δάχτυλα του διασώστη μπορεί να τραυματίσουν το βλεννογόνο της στοματικής κοιλότητας.
ΙΑΤΡΙΚΟ ΣΦΑΛΜΑ – ΠΟΙΝΙΚΕΣ, ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ (Μέρος Έκτο)
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Επιπλοκές καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης νομικές συνέπειες και ηθικά διλήμματα
ΑΣΠΑΣΙΑ ΔΕΛΗΛΙΓΚΑ ΑΓΜ: 429613
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
