ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Καρδιοαναπνευστική ανακοπή είναι μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που
ένας απλός πολίτης ή ένας επαγγελματίας υγείας μπορεί να αντιμετωπίσει, είτε σε
ενδονοσοκομειακό είτε σε εξωνοσοκομειακό περιβάλλον.
Τα αίτια της καρδιοαναπνευστικής ανακοπής διακρίνονται σε δυο κατηγορίες, καρδιολογικά
και αναπνευστικά.
Η Βασική Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση είναι η διαδικασία υποστήριξης της ζωής, εώς
ότου παρασχεθεί εξειδικευμένη παρέμβαση. Η Βασική Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση
λειτουργεί έχοντας ένα συγκεκριμένο αλγόριθμο. Στόχος της είναι η διασφάλιση της
βατότητας του αεραγωγού, η υποστήριξη του αερισμού και η οξυγόνωση με την υποστήριξη
της καρδιακής λειτουργείας.
Στην Βασική Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση συμπεριλαμβάνεται και ο απινιδισμός με
την χρήση Αυτόματού Εξωτερικού Απινιδωτή. Ο απινιδισμός αποτελεί κρίκο-κλειδί στην
αλυσίδα της επιβίωσης, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των αρρυθμιών που προκαλούν
ανακοπή ανατάσσονται με απινίδωση.
Η Εξειδικευμένη Υποστήριξη της Ζωής απευθύνεται στην ενδονοσοκομειακή αντιμετώπιση
της καρδιοπνευμονικής ανακοπής. Ακολουθείτε και εδώ συγκεκριμένος αλγόριθμος.
Η Χαρτογράφηση περιγράφει τους διαθέσιμους απινιδωτές που υπάρχουν αύτη την στιγμή
στους χώρους της Ελλάδας.
ΚΑΡΔΙΟΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ
Ορισμός
Η καρδιοαναπνευστική (ή καρδιοπνευμονική) ανακοπή ορίζεται ως η αιφνίδια και
απρόβλεπτη διακοπή της καρδιακής και αναπνευστικής λειτουργίας. Εάν σε χρονικό
διάστημα μικρότερο των πέντε λεπτών μετά την εμφάνιση της δεν εφαρμοστούν μέτρα
υποστήριξης της αναπνοής(εμφύσηση αέρα) και υποκατάστασης της κυκλοφορίας
(θωρακικές συμπιέσεις), επέρχεται μη αναστρέψιμη βλάβη ζωτικών λειτουργιών με
επακόλουθο τον βιολογικό θάνατο [1].Ο συνδυασμός των παραπάνω υποστηρικτικών
μέσων ονομάζεται καρδιοπνευμονική ή καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση και
διαπραγματεύεται στο επόμενο κεφάλαιο.
Η καρδιακή ανακοπή πρωτοπαθώς, οδηγεί άμεσα και στην αναπνευστική
ανακοπή, μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Αντίθετα, η πρωτοπαθής αναπνευστική
ανακοπή, δεν επιφέρει ούτε συνεπάγεται άμεσα και καρδιακή ανακοπή, τουλάχιστον για
κάποιο μικρό χρονικό διάστημα. Σίγουρα, η μη αντιμετώπιση της αναπνευστικής
ανακοπής θα δημιουργήσει πρόβλημα στην οξυγόνωση όλων των ιστών άρα και του
καρδιακού μυός, που θα καταλήξει αργότερα σε ανακοπή. Το διάστημα από την έναρξη
της αναπνευστικής ανακοπής μέχρι την εξέλιξή της σε καρδιακή μεταβάλλεται ανάλογα
με τις υποκειμενικές αιτίες και την κατάσταση υγείας του εκάστοτε θύματος. Συνεπώς, η
ύπαρξη και μόνο αναπνευστικής ανακοπής παρότι δεν συνεπάγεται άμεσα και καρδιακή
ανακοπή, θα θεωρείται σημείο καρδιοαναπνευστικής ανακοπής καθώς οδηγεί στην
κατάσταση αυτή σε σύντομο χρονικό διάστημα [2].
Ιστορική Αναδρομή
Η καρδιοπνευμονική ανακοπή άρχισε να απασχολεί τον άνθρωπο από την
αρχαιότητα. Ιστορικά η πρώτη αναφορά της καρδιοαναπνευστικής ανακοπής προέρχεται
από την Αρχαία Αίγυπτο, όπου υπήρχαν ομάδες επείγουσας ιατρικής οι οποίες γνώριζαν
πως να αντιμετωπίσουν τις θανατηφόρες δηλητηριάσεις των ζώων.
Σε πάπυρο σχετικά με
τον γιατρό που προσφέρει καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση αναφέρονται τα
ακόλουθα: «Αυτός ο γιατρός είναι εκείνος ο οποίος ετοιμάζει το δρόμο για να
επαναφέρει το νεκρό στη ζωή και ο οποίος δίνει αέρα από τη μύτη στον ασθενή, που
είναι χωρίς αναπνοή, για να τον αναζωογονήσει με κινήσεις των άνω άκρων και ο
οποίος χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους».
Στην Αρχαία Ελλάδα μυθικό χαρακτήρα έχουν οι αναφορές που σχετίζονται με
την καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση. Ο Διόνυσος ήταν ο πρώτος που τη δίδαξε,
χρησιμοποιώντας το στόμιο του Ταίναρου για να επαναφέρει στη ζωή, την μητέρα του
Σεμέλη. Γνωστή επίσης είναι η κάθοδος του Ορφέα για την επαναφορά της Ευρυδίκης, η
οποία τελικά γύρισε στον κόσμο τον σκιών [3].
Ο Ασκληπιός, μετά από επιτυχείς προσπάθειες καρδιοαναπνευστικής
αναζωογόνησης ο οποίος διδάχτηκε την Ιατρική από τον πατέρα του τον Απόλλωνα, έγινε
ο πρώτος διάσημος γιατρός.
Στη Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση
χρονολογείτε το 850 π.Χ. Ο προφήτης Ελισαίος έδωσε ξανά ζωή στο παιδί της
Σουλαμίδας χρησιμοποιώντας την μέθοδο εμφύσησης αέρα στόμα με στόμα. Ταυτόχρονα
ξάπλωσε πάνω του για να ζεστάνει το σώμα του. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε από
τον Ελισαίο ήταν ο αερισμός με θετική πίεση στους αεραγωγούς.
Μια μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Αίγυπτο 3500 χρονιά πριν και
στην συνέχεια έγινε γνωστή και στην Ευρώπη, ήταν το κρέμασμα του θύματος από τα
πόδια όπου παράλληλα ασκούνταν πίεση στο στήθος του κατά την εκπνοή και διακοπή
της πίεσης κατά την εισπνοή. Τον 16ο αιώνα ο Παράκελσος επανάφερε στη ζωή άρρωστο
εμφυσώντας αέρα στους πνεύμονες με τη χρήση φυσητήρων σωλήνων που εφαρμόζει στο
στόμα του θύματος [4].
Εικόνα 1: Φυσερό για την χορήγηση αέρα
Τον 18ο αιώνα υπάρχουν κυβερνητικές αποφάσεις για την εφαρμογή της
καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης. Το 1744 ο J.Fothergill αναφέρει περίπτωση
επιτυχημένης αναζωογόνησης. Το 1767, η Ολλανδική Εταιρεία Διάσωσης ήταν η πρώτη
εταιρεία που ιδρύθηκε, με σκοπό την αναζωογόνηση φαινομενικά νεκρών και
ακολούθησε, 7 χρόνια αργότερα, η Αγγλική Βασιλική Εταιρία Διάσωσης (1774).
Οι πρώτες μέθοδοι καρδιακής μάλαξης περιγράφηκαν από τους Koening και
Maass στο Gottingen της Γερμανίας και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στο τέλος του 19ου
αιώνα από τον Kocher, ο οποίος καθιέρωσε και την περιεγχειρητική θεραπεία με
αλατούχα διαλύματα.
Το 1788 ο Charles Kinect από το Λονδίνο δημοσίευσε άρθρο με τίτλο
«Προσέγγιση στην ανάνηψη από αιφνίδιο θάνατο» , η οποία θεωρείται ως η πρώτη
σημαντική και αξιόλογη έρευνα για την αναζωογόνηση. Εκεί σχολιάζονται τα δεδομένα
από 125 επιτυχείς και 317 ανεπιτυχείς ανανήψεις, κυρίως μετά από πνιγμό. Τα στοιχεία
που χρησιμοποίησε προήλθαν από αρχεία της Βασιλικής Εταιρείας Διάσωσης.
Η πρώτη συσκευή απινιδισμού αναφέρεται από τον Kite στην ίδια δημοσίευση,
οπού περιγράφεται μια συσκευή χορήγησης ηλεκτρικού ρεύματος. Η συσκευή διέθετε 2
ηλεκτρόδια και αποθήκη ηλεκτρικής ενέργειας και είχε πολλές ομοιότητες με μια
σύγχρονη συσκευή απινιδισμού.
Το 1792, τα μέλη μίας εταιρείας διάσωσης στο Λονδίνο κλήθηκαν να βοηθήσουν
ένα 3χρονο κορίτσι που είχε πέσει από μεγάλο ύψος και φάνηκε σε όλους ότι ήταν νεκρό.
Στο παιδί εφαρμόστηκε αρχικά αερισμός για 20 λεπτά. Ένας γιατρός προσπάθησε να
ανανήψει το παιδί χρησιμοποιώντας ηλεκτρικό ρεύμα. Αρχικά, ο απινιδισμός ήταν
αναποτελεσματικός, αλλά μετά άρχισε να εμφανίζεται σφυγμός και το παιδί να αναπνέει.
Μετά από 4 ημέρες σε κώμα, το παιδί ανέκτησε τις αισθήσεις του [5,6].
Στη δεκαετία του 1880 ο Niehans στη Βέρνη και ο Langenbuch στο Βερολίνο
εφάρμοζαν καρδιακές μαλάξεις επί ανοιχτού θώρακος σε ασθενείς με συγκοπή μετά από
χορήγηση χλωροφορμίου.
Η μέθοδος Nislen το 1932 αποτελεί παραλλαγή της μεθόδου Silvester και
Howand. Εφαρμόζεται έλξη των άνω άκρων προς τα άνω και έξω για την εισπνοή και
πίεση στο θώρακα από πίσω για την εκπνοή. Παράλληλα της μεθόδου αυτής αναπτύχθηκε
και η μέθοδος Schaffer.
Εικόνα 2: Καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση με την μέθοδο Holgen-Nilsen
Ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξη της καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης
αποτελεί η κατασκευή του αναπνευστικού Pulmotor από το μηχανικό Hans Draeger
(1901), ο οποίος είχε την ιδέα κατασκευής αναπνευστήρα μετά τη διαπίστωση σε πτώμα
ότι οι πνεύμονές εκπτύσσονται με την εμφύσηση αέρα από τη μύτη ή το στόμα. Ο
αναπνευστήρας αυτός λειτουργούσε με θετικές και αρνητικές πιέσεις κατά την εισπνοή
και εκπνοή και χρησιμοποιήθηκε αρχικά μόνο σε περίπτωση ανακοπής στο χειρουργείο.
Ακολούθησαν καινούργια μοντέλα τα οποία ήταν φορητά για χρήση εκτός χειρουργείου.
Εικόνα 3: Παθητική χορήγηση οξυγόνου με συσκευή Draeger
Τον Ιανουάριο του 1959 κοινοποιήθηκαν οδηγίες για την τεχνητή αναπνοή «στόμα
με στόμα», ενώ οι αντίστοιχες οδηγίες για τις θωρακικές συμπιέσεις, δημοσιεύθηκαν λίγο
αργότερα, στις αρχές τις δεκαετίας του 1960, από την Αμερικάνικη Καρδιολογική Εταιρία. Το 1966 δημοσιευτήκαν οι πρώτες αναλυτικές οδηγίες για την Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση [7].
Σήμερα παρατηρούνται σημαντικές πρόοδοι σε μεθόδους που αφορούν την
καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση, η οποία πλέον αποτελεί ειδικό επιστημονικό τομέα
στις επιστήμες υγείας και σε πολλά εκπαιδευτικά συστήματα εκπονούνται διδακτορικές
διατριβές και μεταπτυχιακές μελέτες γύρω από αυτήν. Επιπροσθέτως, οργανώνονται
συνεχώς σεμινάρια για την εκπαίδευση στην βασική υποστήριξη της ζωής (Basic Life
Support Provider Course), τόσο του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού όσο και των απλών
πολιτών.
Οι κατευθυντήριες οδηγίες για την καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση
ανανεώνονται κάθε 5 χρόνια από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αναζωογόνησης (ERC). Οι
οδηγίες αυτές είναι απαραίτητες για την βασική υποστήριξη της ζωής και την χρήση του
αυτομάτου εξωτερικού απινιδωτή και στηρίζονται σε πολλαπλές μελέτες, οι οποίες έχουν
ως κοινό στόχο την επίτευξη ποιοτικής αναζωογόνησης με υψηλό προσδόκιμο επιβίωσης.
Ένας ενδιάμεσος στόχος είναι η κοινή εκπαίδευση όλων των πολιτών της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, έτσι ώστε όλα τα θύματα ανακοπής να αντιμετωπίζονται με έναν άρτιο και
όμοιο τρόπο, όπου αυτή κι αν συμβεί εντός της Ευρώπης.
Το Ευρωπαϊκό συμβούλιο αναζωογόνησης το 2015 ταυτίζει την μέγιστη σημασία
των αλληλεπιδράσεων μεταξύ του τηλεφωνητή του ΕΚΑΒ και του παριστάμενου που
παρέχει καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση και την άμεση χρήση του απινιδωτή.
Η ταχύτητα και ο αποτελεσματικός χειρισμός κινήσεων του διασώστη είναι βασικό στοιχειό
για την βελτίωση της επιβίωσης για μια καρδιακή ανακοπή που θα συμβεί έξω από το
νοσοκομείο.
Μια σύγχρονη μέθοδος που εφαρμόζεται σε πολλές περιπτώσεις από
εξειδικευμένο προσωπικό, για την επαναφορά της καρδιοαναπνευστικής ανακοπής, είναι
το σύστημα συμπίεσης θώρακος το οποίο ονομάζεται «Lukas». Το σύστημα αυτό βοηθάει
τις ομάδες αναζωογόνησης, σε όλο τον κόσμο να προσφέρουν θωρακικές συμπιέσεις
υψηλών προδιαγραφών, εντός και εκτός νοσοκομείου.
Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες επιστημονικές οδηγίες, το σύστημα «Lukas», είναι
ένα ασφαλές και αποτελεσματικό εργαλείο που τυποποιεί τις θωρακικές συμπιέσεις.
Παρέχει την ίδια ποιότητα για όλους τους ασθενείς και με την πάροδο του χρόνου,
ανεξάρτητα από τις συνθήκες μεταφοράς, την κόπωση του σώματος ή την μεταβλητότητα
στο επίπεδο εμφάνισης του φροντιστή. Με τον τρόπο αυτό απαλλάσσει τους διασώστες
και τους προτρέπει να επικεντρωθούν σε άλλα καθήκοντα εξοικονόμησης ζωής και
δημιουργεί νέες ευκαιρίες διάσωσης.
Εικόνα 4: Σύστημα συμπίεσης θώρακα “Lukas”.
Πειραματικές μελέτες δείχνουν ότι οι μηχανικά ελεγχόμενες συμπιέσεις «Lukas»,
μπορούν να διατηρήσουν υψηλότερη ροή αίματος στον εγκέφαλο και την καρδιά σε
σύγκριση με τις χειροκίνητες συμπιέσεις. Το «Lukas» συμπιέζει σύμφωνα με τις οδηγίες,
στη μέση του στήθους, όχι πιο πάνω ούτε πιο κάτω (εφόσον τοποθετηθεί στο σωστό
ανατομικό σημείο). Επίσης, το«Lukas» είναι πιο εύκολο στη μεταφορά και το χειρισμό και
μπορεί να εφαρμοστεί στον ασθενή με διακοπές χειροκίνητης συμπίεσης μικρότερης των
20 δευτερόλεπτων. Δύναται δε να εκτελεί με αριθμητική ακρίβεια τις συμπιέσεις που του
θέτει ο χρήστης [8].
Η τελευταία λέξη στην καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση, δε θα μπορούσε να μην
αναφέρεται στα ιπτάμενα χειροκίνητα «drones». Ο Jacob Hollenberg και οι συνάδελφοι
του στο ινστιτούτο της Σουηδίας, δοκίμασαν για πρώτη φορά ένα drone ως ένα είδος
ιπτάμενου ασθενοφόρου για να μεταφέρουν γρήγορα έναν απινιδωτή σε ανθρώπους που
είχαν υποστεί ανακοπή, επιτρέποντας σε περαστικούς να χρησιμοποιήσουν τη συσκευή
και να σώσουν τη ζωή των ασθενών. Οι δοκιμές έδειξαν ότι το ιπτάμενο drone μπορεί να
φθάσει στο σημείο του επείγοντος περιστατικού πολύ πιο γρήγορα από ένα ασθενοφόρο,
αφού δεν εμπλέκεται στην κυκλοφορία του δρόμου.
Εικόνα 5: Ασθενοφόρο τύπου “drone”.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα ιατρικά drones θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση πιο
γρήγορα από τα ασθενοφόρα εφόσον βέβαια κάποιος χρησιμοποιήσει άμεσα τον
απινιδωτή, όταν το μηχάνημα φθάσει από αέρος. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι χάρη στα
drones θα μπορούσε να διπλασιασθεί ή και να τριπλασιασθεί η πιθανότητα επιβίωσης
μετά από καρδιακή ανακοπή εκτός νοσοκομείου, ιδίως σε αγροτικές και γενικά
απομακρυσμένες περιοχές. Το drone μεταφέρει ιατρικά βοηθήματα βάρους 5 κιλών, όπως
μάσκα οξυγόνου και μια δόση ινσουλίνης και διανύει αποστάσεις πάνω από 14
τετραγωνικά χιλιόμετρα. Πιάνει 100 χιλιόμετρα την ώρα, έχει GPS και παρέχει τη
δυνατότητα ενδοεπικοινωνίας του ανανήπτη με τον τηλεφωνητή που αποστέλλει το
drone, για οδηγίες αντιμετώπισης και υποστήριξης [9].
Εικόνα 6: Χρήση απινιδωτή που μεταφέρθηκε από drone.
Επιδημιολογικά και Στατιστικά Στοιχεία
Η καρδιακή ανακοπή αποτελεί σημαντικό πρόβλημα αλλά και μεγάλη πρόκληση
για τα συστήματα παροχής υπηρεσιών υγείας. Η επιδημιολογία της καρδιακής ανακοπής
σχετίζεται κυρίως με την στεφανιαία νόσο.
Η επίπτωση του αιφνίδιου καρδιακού θανάτου στις αναπτυγμένες χώρες
αναφέρεται σε 1 περίπτωση ανά 1000 κατοίκους τον χρόνο, με ποσοστό επιβίωσης μόλις
6%.
Η κυριότερη αιτία πρόκλησης ανακοπής με θανατηφόρο κατάληξη, παραμένει η
καρδιαγγειακή νόσος, η οποία αποτελεί περίπου την αιτία για τις μισές περιπτώσεις
(~50%) κατά μέσο όρο, ενώ το ποσοστό αυτό διαφοροποιείται μεταξύ 30-65% από χώρα
σε χώρα.
Σημαντικό δε επιδημιολογικό στοιχείο, είναι ότι σε ποσοστό 70% των
θανατηφόρων περιπτώσεων ανακοπής που σχετίζονται με καρδιαγγειακή νόσο, τα θύματα
έχουν ηλικία μεγαλύτερη των 70 ετών.
Ο μέσος ρυθμός πρόωρου θανάτου σε ηλικία <65 ετών από ισχαιμική
μυοκαρδιοπάθεια για την Ευρώπη είναι 47 περιπτώσεις ανά 100.000 πληθυσμού ανά
έτος.
Η καρδιαγγειακή νόσος ευθύνεται περίπου για το 40% όλων των θανάτων στις
ηλικίες κάτω από των 75 ετών. Η αιφνίδια καρδιακή ανακοπή είναι υπεύθυνη για
περισσότερο από 60% των θανάτων σε ενήλικες από στεφανιαία νόσο [10].
Σύμφωνα με την μελέτη EuReCaOne, στοιχεία από τις 37 χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, δείχνουν ότι η ετήσια συχνότητα των εξωνοσοκομειακών καρδιακών ανακοπών
που αντιμετωπίζονται από τις υπηρεσίες επείγουσας ιατρικής για όλους τους καρδιακούς
ρυθμούς είναι 38 ανα 100.000 πληθυσμού.
Με βάση αυτά τα στοιχεία, η ετήσια συχνότητα των ανακοπών που οφείλεται σε κοιλιακή μαρμαρυγή είναι 17 ανά 100.000 και η επιβίωση με έξοδο από το νοσοκομείο είναι 10.7% για όλους τους ρυθμούς και
21.2% για καρδιακή ανακοπή με κοιλιακή μαρμαρυγή [11].
Ένας επιδημιολογικός περιορισμός αφορά το γεγονός ότι η επίπτωση της
καρδιακής ανακοπής είναι δύσκολο να υπολογιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο διότι υπάρχουν
διαφορετικές καταγραφές και διαφορετικοί ορισμοί του θανάτου.
Όσον αφορά την συχνότητα εμφάνισης καρδιακής ανακοπής σε νοσηλευόμενους
ασθενείς, κυμαίνεται από 1-5 περιπτώσεις ανά 1000 εισαγωγές.
Σύμφωνα με την Αμερικάνικη καρδιολογική εταιρία από το εθνικό μητρώο καταγραφής των
ενδονοσοκομειακών καρδιακών ανακοπών, η επιβίωση κατά την έξοδο από το
νοσοκομείο είναι 17,6%. Από αυτές τις περιπτώσεις ανακοπών, απινιδώσιμος ρυθμός
υπάρχει στο 25% των ασθενών αυτών, ενώ το ποσοστό επιβίωσης σε απινιδώσιμους
ρυθμούς ανέρχεται σε 37%, σε αντίθεση με την επιβίωση σε μη απινιδώσιμους ρυθμούς,
όπου μόλις είναι 11,5%. Αυτά τα στοιχεία ενισχύουν τον ιδιαίτερο ρόλο που
διαδραματίζει η ύπαρξη αυτόματου εξωτερικού απινιδωτή σε ένα περιστατικό
καρδιοαναπνευστικής ανακοπής [12].
Έχει αποδεχτεί ότι 50% του συνόλου των θανάτων οφείλεται σε καρδιακή
ανακοπή, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την εκπαίδευση των απλών πολιτών σε
τεχνικές καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης.
Επιπλέον από το σύνολο των ανθρώπων που παθαίνουν ανακοπή στο σπίτι τους επιβιώνει μόνο το 7,6% καθώς δεν υπάρχει στο περιβάλλον τους κάποιος που να έχει εκπαιδευτεί στην καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση.
Αντίθετα, το ποσοστό αυτό αυξάνεται σε δημοσίους χώρους, όπως αεροδρόμια ή τα
αθλητικά κέντρα όπου υπάρχει ιατρικός εξοπλισμός και άνθρωποι εκπαιδευόμενοι για
τέτοιες περιπτώσεις [13].
Στην Ευρώπη εκτιμάται ότι 400.000 άτομα ετησίως, παθαίνουν αιφνίδια καρδιακή
ανακοπή με ποσοστό επιβίωσης 5-8%. Με την εκπαίδευση για χρήση αυτόματων εξωτερικών απινιδωτών, θα μπορούσαν να αποτραπούν περίπου 100 θάνατοι ετησίως.
Στην Ελλάδα, η συχνότητα εμφάνισης αιφνίδιας καρδιακής ανακοπής στον πληθυσμό που
αντιμετωπίζεται εκτός νοσοκομείου, είναι 15,3/100.000 κατοίκους ανά έτος.
Ένα στα τρία άτομα πεθαίνουν πριν την άφιξή τους στο νοσοκομείο.
Η αποτελεσματικότητα της αναζωογόνησης που παρέχεται από επαγγελματίες υγείας ή από
παρευρισκόμενους πολίτες σε ένα θύμα καρδιακής ανακοπής, εξαρτάται από την
ποιότητα της εκπαίδευσης που έλαβαν και από το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από αυτήν [14].
ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ:
“Η αναγκαιότητα των AED στη Βασική Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση. Διερεύνηση και
χαρτογράφηση των AED στον Ελλαδικό χώρο.”
ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ
ΖΥΚΑΪ ΦΛΟΥΤΟΥΡΑ
ΧΑΜΗΛΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
