ΕΛΕΝΗ ΤΖΗΛΟΥ, ΔΑΦΝΗ ΒΛΑΧΟΥ, ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΑΛΚΑΝΙΔΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΥ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΡΟΣΟΜΑΝΙΔΗΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η απόφραξη του ανώτερου αεραγωγού αποτελεί συχνή κατάσταση στην επείγουσα ιατρική αλλά και σύνηθες σύμβαμα κατά την άμεση μετεγχειρητική περίοδο και εάν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα προκαλεί υποξυγοναιμία άπνοια και καρδιακή ανακοπή. Η αναγνώριση της απόφραξης, οι χειρισμοί απελευθέρωσης, η οριστική εξασφάλιση του αεραγωγού και η υποστήριξη της αναπνοής αποτελούν δεξιότητες που σε ιδανικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι κτήμα όλων των επαγγελματιών υγείας.
Η απελευθέρωση του αεραγωγού περιλαμβάνει τις διαδικασίες και τις τεχνικές που στοχεύουν στην αποκατάσταση της βατότητας των ανώτερων αεραγωγών (στοματική και ρινική κοιλότητα, φάρυγγας, λάρυγγας) ώστε να μπορεί εύκολα να εισέλθει και να εξέλθει ο αέρας στους πνεύμονες του ασθενούς και να διασφαλιστεί ο αερισμός και η οξυγόνωσή του.
ΑΝΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ
Το αναπνευστικό σύστημα διακρίνεται αδρά στους ανώτερους αεραγωγούς που περιλαμβάνουν τη ρινική και στοματική κοιλότητα, το φάρυγγα και την επιγλωττίδα, και στους κατώτερους αεραγωγούς που περιλαμβάνουν το λάρυγγα, την τραχεία, τους βρόγχους, τα βρογχιόλια και τις κυψελίδες.
Η ρινική κοιλότητα ξεκινά από τα ρουθούνια και εκτείνεται προς τα πίσω μέχρι το ρινοφάρυγγα, είναι ουσιαστικά δύο πεπλατυσμένες κοιλότητες που διαχωρίζονται από το ρινικό διάφραγμα. Μέσα στις ρινικές κοιλότητες προβάλλουν οι ρινικές κόγχες. Πάνω από τις ρινικές κοιλότητες βρίσκεται ο πρόσθιος εγκεφαλικός βόθρος. Η ρινική κοιλότητα εξυπηρετεί την αναπνοή.
Η στοματική κοιλότητα ξεκινάει από τα χείλη και εκτείνεται προς τα πίσω μέχρι το στοματοφάρυγγα. Από πάνω ορίζεται από την υπερώα (σκληρή και μαλακή), από κάτω από τη γλώσσα και από τα πλάγια από τις παρειές. Η στοματική κοιλότητα εξυπηρετεί τόσο την αναπνευστική όσο και την πεπτική οδό.
Ο φάρυγγας είναι μια κοιλότητα όπου φέρνει σε επαφή τη ρινική κοιλότητα, τη στοματική κοιλότητα, το φάρυγγα και τον οισοφάγο. Εξυπηρετεί την αναπνευστική και την πεπτική οδό. Η επιγλωττίδα είναι μια πτυχή που ξεκινά από τη βάση της γλώσσας και έχει σκοπό την απόφραξη της κατώτερης αναπνευστικής οδού (λάρυγγα) κατά την κατάποση των τροφών, ενώ κατά την αναπνοή αφήνει ανοικτή την είσοδο του λάρυγγα.
ΑΠΟΦΡΑΞΗ ΑΕΡΑΓΩΓΟΥ
Η απόφραξη αεραγωγού μπορεί να είναι μερική ή πλήρης και μπορεί σε συμβεί σε όλο το μήκος του από την μύτη και το στόμα μέχρι την τραχεία. Το συχνότερο σημείο απόφραξης αεραγωγού σε ασθενή με απώλεια συνείδησης είναι στη μαλθακή υπερώα και στην επιγλωττίδα, ενώ η απόφραξη κάτω από τον λάρυγγα δεν είναι συχνή και παρατηρείται σε ασθενείς με εισρόφηση γαστρικού περιεχομένου.
Πρακτικά απόφραξη αεραγωγού σημαίνει ότι ο ασθενής δυσκολεύεται (σε μερική απόφραξη) ή αδυνατεί (σε πλήρη απόφραξη) να αεριστεί και να οξυγονωθεί και εάν δεν αντιμετωπισθεί μέσα σε λίγα λεπτά θα προκληθούν εγκεφαλικές βλάβες και θάνατος. Η πλήρης απόφραξη αεραγωγού είναι μια δυνητικά θανατηφόρος κατάσταση εξαιρετικά επείγουσα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.
ΑΙΤΙΕΣ ΑΠΟΦΡΑΞΗΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΑΕΡΑΓΩΓΟΥ
Μερικές από τις αιτίες απόφραξης ανώτερου αεραγωγού είναι:
•Απώλεια συνείδησης
•Κακώσεις σπλαχνικού κρανίου
•Εμέσματα – αίμα
•Ξένο σώμα
•Φλεγμονή
•Λαρυγγόσπασμος – οίδημα λάρυγγα
Η απώλεια συνείδησης αποτελεί την συχνότερη αιτία απόφραξης του ανώτερου αεραγωγού. Σε ξύπνιο ασθενή οι μύες της κεφαλής και του τραχήλου και κυρίως του φάρυγγα και της γλώσσας διατηρούν τον αεραγωγό ελεύθερο. Η απώλεια της συνείδησης μειώνει τον μυϊκό τόνο και οι μαλακοί ιστοί λόγω βαρύτητας πέφτουν προς τα πίσω και αποφράσουν τον ανώτερο αεραγωγό.
Δομικές ή λειτουργικές βλάβες τουΚΝΣ τέτοιες που επηρεάζουν το επίπεδο συνείδησης μπορεί να προκαλέσουν απόφραξη αεραγωγού.
Κάθε ασθενής με απώλεια συνείδησης θεωρείται ασθενής με επισφαλή αεραγωγό και εάν δεν έχει ήδη απόφραξη είναι υποψήφιος για το άμεσο μέλλον.
Κακώσεις του σπλαχνικού κρανίου μπορεί να προκαλέσουν απόφραξη αεραγωγού, λόγω του οιδήματος που επέρχεται τις επόμενες ώρες μετά την κάκωση αλλά και λόγω της αιμορραγίας.
Άμεση κάκωση λάρυγγα μπορεί επίσης να προκαλέσει απόφραξη αεραγωγού. Εμέσματα σε ασθενείς με κακή γενική κατάσταση (ηλικιωμένοι) ή με επηρεασμένο επίπεδο συνείδησης αποτελούν αιτίες απόφραξης.
Οίδημα λάρυγγα από αναφυλαξία, φλεγμονή ή εγκαύματα από εισπνοή μπορεί επίσης να προκαλέσουν απόφραξη ανώτερου αεραγωγού.
Μετεγχειρητικά εκτός από την καταστολή του ΚΝΣ από υπολειμματική δράση αναισθητικών φαρμάκων και την υπολειμματική μυοχάλαση, απόφραξη αεραγωγού μπορεί να προκαλέσει η πάρεση ή παράλυση των φωνητικών χορδών από κάκωση του παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου σε επεμβάσεις θυροειδούς, καθώς επίσης και οίδημα τραχήλου από μετεγχειρητική αιμορραγία σε επεμβάσεις καρωτίδας και θυροειδούς ή μετά από προσπάθεια τοποθέτησης έσω σφαγίτιδας σε ασθενείς με επηρεασμένο πηκτικό μηχανισμό ιδιαίτερα εάν υπάρχει ατυχηματική τρώση καρωτίδας.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΡΑΞΗΣ ΑΕΡΑΓΩΓΟΥ
Η αναγνώριση της απόφραξης αεραγωγού είναι κλινική, ενώ τα κλινικά σημεία εξαρτώνται από το επίπεδο και τον βαθμό απόφραξης καθώς επίσης και από την ύπαρξη αυτόματης αναπνοής ή την υποβοήθηση της με θετικές πιέσεις.
Η μερική απόφραξη συνήθως είναι εύκολα αναγνωρίσιμη, λόγω των έντονων θορύβων κατά την αναπνοή. Έτσι σε υπεργλωττιδική απόφραξη υπάρχει θορυβώδης αναπνοή (ροχαλητό), ενώ όταν η απόφραξη εντοπίζεται στο επίπεδο της γλωττίδας υπάρχει εισπνευστικός συριγμός, εφόσον βέβαια υπάρχει αυτόματη αναπνοή.
Η ένταση του θορύβου εξαρτάται από την ροή του αέρα, η οποία καθορίζεται από τον βαθμό της απόφραξης και την ένταση της αναπνευστικής προσπάθειας.
Σε έντονη εισπνευστική προσπάθεια, όταν υπάρχει απόφραξη ανώτερου αεραγωγού προκαλείται μια ασυγχρονία μεταξύ θώρακα και κοιλιάς που περιγράφεται ως παράδοξη αναπνοή.
Η κλινική εικόνα της απόφραξης αεραγωγού σχετίζεται επίσης με το εάν αυτή είναι μερική ή πλήρης.
Η προσέγγιση «Ακούω – Βλέπω -Αισθάνομαι» που διδάσκεται στα σεμινάρια Καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης αποτελεί μια εύκολη και συστηματική μέθοδο ανίχνευσης της ύπαρξης αναπνοής, μπορεί όμως να μην είναι αποτελεσματική στην μερική απόφραξη αεραγωγού.
Χαρακτηριστικοί ήχοι σε απόφραξη αεραγωγού είναι
• Το γουργουρητό (gurgling) προκαλείται από υγρά ή ημιστερεά ξένα σώματα στους μεγάλους αεραγωγούς.
• Το ροχαλητό (snoring) προκαλείται από μερική απόφραξη του φάρυγγα από τη μαλθακή υπερώα ή την επιγλωττίδα.
• Ο ήχος πετεινού (crowing) είναι ο ήχος του λαρυγγόσπασμου. Συνοδά κλινικά σημεία είναι η υποξυγοναιμία, η υπερκαπνία, η αναπνευστική δυσχέρεια.
Σε πλήρη απόφραξη υπάρχει αδυναμία ομιλίας, αδυναμία αναπνοής, απουσία αναπνευστικού ψιθυρίσματος, χρήση επικουρικών εισπνευστικών μυών, κυάνωση, απώλεια συνείδησης.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Σε κάθε περίπτωση διαπίστωσης μερικής ή πλήρους απόφραξης αεραγωγού, οι παρεμβάσεις θα πρέπει να είναι άμεσες και αποτελεσματικές.
Οι βασικές τεχνικές απελευθέρωσης του αεραγωγού περιλαμβάνουν την απελευθέρωση με τα χέρια και τη χρήση τεχνητών αεραγωγών.
Η απελευθέρωση αεραγωγού μπορεί να γίνει με έκταση της κεφαλής και ανύψωση του πώγωνα ή με ανάσπαση της κάτω γνάθου.
Και στις δύο τεχνικές επιδιώκεται η απομάκρυνση της γλώσσας από τον φάρυγγα και η διεύρυνση της φαρυγγικής οδού.
Έκταση κεφαλής και ανύψωση πώγωνα
Για την εφαρμογή της τεχνικής αυτής τοποθετούμε το ένα χέρι μας πάνω στο μέτωπο του ασθενούς και κάνουμε έκταση της κεφαλής προς τα πίσω, ενώ συγχρόνως με τα δάκτυλα του άλλου μας χεριού σηκώνουμε τον πώγωνα προς τα πάνω (Εικόνα 1).
Ο χειρισμός αυτός είναι εύκολος και αποτελεσματικός, δεν συνιστάται όμως σε υποψία κάκωσης αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, λόγω του κινδύνου επιδείνωσης της βλάβης. Στους ασθενείς αυτούς, η έκταση της κεφαλής εφαρμόζεται μόνον όταν οι άλλοι χειρισμοί αδυνατούν να απελευθερώσουν τον αεραγωγό.
Ανάσπαση της κάτω γνάθου προς τα άνω και εμπρός
Τοποθετούμε τον δείκτη και τα υπόλοιπα δάκτυλα πίσω από την γωνία της κάτω γνάθου και εφαρμόζουμε ήπια πίεση προς τα πάνω και εμπρός. Με τον τρόπο αυτό μετακινούμε την κάτω γνάθο προς τα εμπρός και επέρχεται απελευθέρωση του αεραγωγού. Με την βοήθεια των αντίχειρων είναι εφικτή και η διάνοιξη του στόματος, σε ασθενείς που σφίγγονται και κρατούν το στόμα τους κλειστό, με μετακίνηση του πώγωνα προς τα κάτω (Εικόνα 2).
Ο χειρισμός αυτός είναι πιο δύσκολος στην εφαρμογή του, είναι αποτελεσματικός και προτείνεται σε ασθενείς με κάκωσης της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης.
Συνδυασμός των χειρισμών (τριπλός χειρισμός) μπορεί να εφαρμοστεί όταν ένας χειρισμός από μόνος του δεν είναι αρκετός για να απελευθερώσει τον αεραγωγό.
Αυτές οι απλές και εύκολα εφαρμόσιμες τεχνικές είναι αποτελεσματικές, όταν η απόφραξη του αεραγωγού οφείλεται σε πτώση της γλώσσας ή χαλάρωση των μαλακών ιστών, εάν δεν υπάρξει αποτέλεσμα θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού οι αιτίες απόφραξης του αεραγωγού.
Σε κάθε όμως περίπτωση θα πρέπει να έχουμε την δυνατότητα αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας των παρεμβάσεων μας.
Εάν οι χειρισμοί μας είναι αποτελεσματικοί, ο ασθενής θα πρέπει να αναπνέει ήρεμα και χωρίς θόρυβο.
Η τοποθέτηση του ασθενούς σε πλάγια θέση μπορεί να μειώσει σημαντικά την απόφραξη αεραγωγού.
Η χρήση τεχνητών αεραγωγών βοηθάει στην επίτευξη και διατήρηση απελευθέρωσης του ανώτερου αεραγωγού, ενώ συγχρόνως μας απελευθερώνει τα χέρια για άλλες θεραπευτικές παρεμβάσεις.
Σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται συνδυασμός και των δύο και χρειάζεται η εφαρμογή ισχυρής δύναμης για την άρση της απόφραξης.
Στοματοφαρυγγικός αεραγωγός
Ο στοματοφαρυγγικός αεραγωγός ή αεραγωγός Guedel βοηθάει στην απελευθέρωση του αεραγωγού, καθώς ανατάσσει την οπίσθια μετατόπιση της γλώσσας και της μαλθακής υπερώας σε ασθενείς χωρίς συνείδηση. Διατίθεται σε διάφορα μεγέθη για χρήση από νεογνά μέχρι μεγαλόσωμους ενήλικες (Εικόνα 3).
Τα συχνότερα χρησιμοποιούμενα μεγέθη είναι τα 3 και 4, ενώ η αποτελεσματικότητα σχετίζεται με την επιλογή του κατάλληλου μεγέθους. Για το υπολογισμό του κατάλληλου μεγέθους, μετράμε το μήκος από τη γωνία της κάτω γνάθου μέχρι τους οδόντες (Εικόνα 4).
Η τοποθέτηση του στοματοφαρυγγικού αεραγωγού είναι η πρώτη επιλογή όταν υπάρχει ικανοποιητική διάνοιξη του στόματος και ο ασθενής είναι σε κώμα, καθώς δεν γίνεται καλά ανεκτός σε ασθενείς που δεν είναι σε κωματώδη κατάσταση, με έντονα τα γλωσσοφαρυγγικά και λαρυγγικά αντανακλαστικά. Σε αυτούς τους ασθενείς, η τοποθέτηση του μπορεί να προκαλέσεις εμετό και πιθανή εισρόφηση.
Η τοποθέτηση του στοματοφαρυγγικού αεραγωγού γίνεται στην μέση γραμμή του στόματος, αρχικά με το κυρτό του μέρος προς τη γλώσσα και στη συνέχεια στροφή 180 μοιρών και προώθησή του μέχρι τα χείλη. Ο χειρισμός αυτός βοηθάει για να μην παρασύρουμε την γλώσσα κατά την τοποθέτηση του (Εικόνα 5).
Ρινοφαρυγγικός αεραγωγοί
O ρινοφαρυγγικός αεραγωγός μπαίνει από την μύτη, είναι λιγότερο ερεθιστικός (από τον στοματοφαρυγγικό) και γίνεται καλύτερα ανεκτός ακόμα και από ασθενείς που δεν έχουν πλήρη απώλεια συνείδησης.
Ο ρινοφαρυγγικός αεραγωγός μπορεί να είναι σωτήριος για τη ζωή ασθενών με σφιγμένα δόντια, τριγμό ή γναθοπροσωπικές κακώσεις, όπου η εισαγωγή ενός στοματοφαρυγγικού είναι αδύνατη.
Υπάρχουν διάφορα μεγέθη ρινοφαρυγγικών αεραγωγών (Εικόνα 6), το μέγεθος τους καθορίζεται σε χιλιοστόμετρα ανάλογα με την εσωτερική τους διάμετρο και το μήκος αυξάνει ανάλογα με τη διάμετρο και το εύρος του είναι ανάλογο του μήκους.
Η επιλογή του καταλληλότερου μεγέθους ρινοφαρυγγικού αεραγωγού γίνεται μετρώντας το μήκος του, από το ρουθούνι μέχρι το λοβίο του αυτιού, αν και επίσης σημαντικό είναι το εύρος του ρουθουνιού από το οποίο θα περάσει (Εικόνα 7).
Μεγέθη 6-7mm συνήθως είναι κατάλληλα για τους περισσότερους ενήλικες.
Κατά την εισαγωγή τους μπορεί να προκληθεί ρινορραγία από κάκωση του ρινικού βλεννογόνου.
Εάν ο αεραγωγός είναι πολύ μακρύς μπορεί προκληθεί έμετος ή λαρυγγόσπασμος, από διέγερση των γλωσσοφαρυγγικών ή λαρυγγικών αντανακλαστικών.
Σε κατάγματα βάση κρανίου καλό είναι να αποφεύγεται η τοποθέτηση τους και να προτιμούνται οι στοματοφαρυγγικοί αεραγωγοί.
Όταν υπάρχουν έμετος, εκκρίσεις, αίμα ή ξένα σώματα αυτά θα πρέπει να αναρροφηθούν ή να απομακρυνθούν, ώστε οι τεχνικές απελευθέρωσης των αεραγωγών να είναι αποτελεσματικές.
Ακόμη και ασθενείς οι οποίοι βρίσκονται σε κώμα μπορεί να έχουν έντονα αντανακλαστικά, η αναρρόφηση θα πρέπει να γίνεται με προσοχή με τον κίνδυνο εμετού και εισρόφησης.
ΥΠΟΒΟΗΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ
Βασική προϋπόθεση για να είναι αποτελεσματικοί οι χειρισμοί απελευθέρωσης του αεραγωγού είναι να υπάρχει αναπνοή. Εάν αυτή απουσιάζει ή είναι ανεπαρκής θα πρέπει άμεσα να βρεθεί τρόπος υποκατάστασης ή υποβοήθησης της. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους ανάλογα με την υπάρχουσα γνώση, την εμπειρία και τον διαθέσιμο εξοπλισμό.
ΑΕΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΤΟΜΑ
Αποτελεί τον πλέον απλό και εύκολα εφαρμόσιμο αερισμό ο οποίος μπορεί να γίνει από τον καθένα μας σε οποιαδήποτε χώρο και δεν απαιτεί την χρήση επιπλέον εξοπλισμού.
Η συγκέντρωση οξυγόνου στον εκπνεόμενο αέρα είναι μικρή (περίπου 17%) είναι όπως αρκετή για να κρατήσει κάποιον στην ζωή για αρκετό χρονικό διάστημα.
Ο αερισμός στόμα με στόμα συνιστάται ως τρόπος αερισμού στην καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση από απλούς πολίτες παρευρισκόμενους την ώρα της ανακοπής (Εικόνα 8) και διδάσκεται στα πιστοποιημένα σεμινάρια εκπαίδευσης στην αναζωογόνηση.
Υπάρχει όμως μια απροθυμία εφαρμογής του, από τον φόβο μετάδοσης νόσων, αν και δεν υπάρχουν βιβλιογραφικά δεδομένα που να στηρίζουν την μετάδοση κάποιας σοβαρής νόσου, όπως η Ηπατίτιδα Β και C ή HIV μετά από την εφαρμογή του.
Στο εμπόριο υπάρχουν συσκευές προστασίας (ειδικά μαντηλάκια) κατά την εφαρμογή στόμα με στόμα, αν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αναζωογόνησης στις κατευθυντήριες οδηγίες για την αναζωογόνηση 2010 (λόγω του χαμηλού κινδύνου μετάδοσης λοιμώξεων) προτείνει την εφαρμογή εμφυσήσεων χωρίς την χρήση προστατευτικών συσκευών.
ΑΕΡΙΣΜΟΣ ΜΕ ΜΑΣΚΑ ΤΣΕΠΗΣ
Η μάσκα προσώπου τσέπης (pocket mask) είναι μια συσκευή που μας βοηθάει να αερίσουμε κάποιον σε περίπτωση ανάγκης για υποστήριξη της αναπνοής.
Είναι μια μάσκα παρόμοια με την κλασσική μάσκα προσώπου μόνο που στο πάνω άνοιγμα της έχει προσαρμοστεί ειδικό επιστόμιο με βαλβίδα μονής κατεύθυνσης, που επιτρέπει την είσοδο αέρα από τον διασώστη όχι όμως και την έξοδο του εκπνεόμενου αέρα από τον ασθενή προς αυτόν.
Η μάσκα «τσέπης» συγκρατείται αεροστεγώς στο πρόσωπο με δύο χέρια, όπως και η μάσκα προσώπου καλύπτοντας τη μύτη και το στόμα (Εικόνα 9).
Τα πλεονεκτήματα της είναι ότι δεν χρειάζεται να φέρουμε τα χείλη μας σε επαφή με τα χείλη του ασθενούς τον οποίο δεν γνωρίζουμε και φοβόμαστε να τον αερίσουμε.
Μειονέκτημα και εδώ αποτελεί η χαμηλή συγκέντρωση οξυγόνου στο εισπνεόμενο μείγμα αν και υπάρχει μάσκες με υποδοχή για συμπληρωματική χορήγηση οξυγόνου.
ΑΥΤΟΔΙΑΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΑΣΚΟΣ
Ο αυτοδιατεινόμενος ασκός (στην καθομιλουμένη χρησιμοποιείται ο όρος Ambu από το όνομα της εταιρείας, που πρώτη τον κατασκεύασε) είναι ένας ασκός που φέρει δύο βαλβίδες μονής κατεύθυνσης.
Από την μία (ανοίγει όταν μειωθεί η πίεση) γίνεται είσοδος του αέρα στον ασκό, ενώ από την άλλη (ανοίγει όταν αυξηθεί η πίεση στον ασκό) έξοδος του αέρα.
Ο αυτοδιατεινόμενος ασκός μπορεί να συνδεθεί με μάσκα προσώπου, τραχειοσωλήνα ή μια υπεργλωττιδική συσκευή (λαρυγγική μάσκα).
Έχει την δυνατότητα να συνδεθεί με παροχή οξυγόνου για τον εμπλουτισμό του εισπνεόμενου μείγματος, καθώς επίσης και με αποθεματικό ασκό.
Χωρίς την σύνδεση με παροχή οξυγόνου, η εισπνεόμενη συγκέντρωση του οξυγόνου στο χορηγούμενο μείγμα είναι 21%, ενώ με την σύνδεση με οξυγόνου και την χρήση αποθεματικού ασκού μπορεί να αυξηθεί στο 85% (Εικόνα 10).
Με δεδομένο ότι οι ασθενείς στους οποίους χρειάζεται υποστήριξη της αναπνοής είναι υποξυγοναιμικοί, εάν υπάρχει η δυνατότητα θα πρέπει (στα αρχικά τουλάχιστο στάδια) να χορηγούμε την υψηλότερη συγκέντρωση οξυγόνου.
Στον αυτοδιατεινόμενο ασκό υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής βαλβίδας PEEP (μερικές εταιρείες την έχουν ενσωματωμένη) χρήσιμη για τον αερισμό ασθενών με αναπνευστική ανεπάρκεια.
Η καλή λειτουργία του αυτοδιατεινόμενου ασκού θα πρέπει να ελέγχεται πριν από την χρήση. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα με δύο απλούς χειρισμούς. Αποφράσσουμε με την παλάμη μας την βαλβίδα εξόδου του αέρα προς τον ασθενή και πιέζουμε τον ασκό με δύναμη (Εικόνα 11).
Ο ασκός δεν θα πρέπει να συμπτύσσεται ούτε να ακούγεται διαφυγή αέρα. Με τον χειρισμό αυτό αποφράσσοντας την έξοδο αέρα ελέγχουμε την βαλβίδα εισαγωγής. Αποφράσσουμε με την παλάμη της την βαλβίδα εισόδου του αέρα και πιέζουμε τον ασκό, ώστε να αδειάσει το μεγαλύτερο μέρος του. Ο ασκός δεν θα πρέπει να επανεκπτύσσεται παρατηρώντας τον για 5 – 10 δευτερόλεπτα (Εικόνα 11). Με τον τρόπο αυτό αποφράσσοντας την είσοδο του αέρα ελέγχουμε την βαλβίδα εξόδου.
Ο αυτοδιατεινόμενος ασκός μας δίνει την δυνατότητα να αερίσουμε ικανοποιητικά έναν ασθενή που δεν αναπνέει αλλά και να υποβοηθήσουμε την αναπνοή ενός ασθενούς, όταν αυτή ανεπαρκεί. Λόγω των ιδιοτήτων του αυτών υπάρχει σε κάθε χειρουργική αίθουσα, σε όλα τα καρότσια αντιμετώπισης επειγόντων περιστατικών στα νοσοκομεία αλλά και στον βασικό εξοπλισμό των ασθενοφόρων.
ΑΕΡΙΣΜΟΣ ΜΕ ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ ΑΣΚΟ
Ο αερισμός με μάσκα και ασκό αποτελεί αποδεκτή μέθοδο αερισμού, επιτρέπει τον αερισμό με υψηλή συγκέντρωση οξυγόνου αλλά θέλει εκπαίδευση και εμπειρία για να επιτευχθεί αεροστεγής εφαρμογή της μάσκας και συγχρόνως να διατηρηθεί η βατότητα του αεραγωγού με το ένα χέρι ενώ με το άλλο να πιέζεται ο ασκός (Εικόνα 12).
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι εάν υπάρχει διαφυγή δεν θα είναι εφικτός ο αερισμός και θα έχουμε υποαερισμό, ενώ εάν ο αεραγωγός δεν είναι ελεύθερος μια ποσότητα αέρα μπορεί να πάει στο στομάχι, που σημαίνει διάταση του στομάχου, αύξηση της ενδογαστρικής πίεσης και συγχρόνως υπάρχει κίνδυνος για αναγωγή και εισρόφηση γαστρικού περιεχομένου.
Σε δύσκολες καταστάσεις και εφόσον υπάρχουν διαθέσιμα πλέον των δύο ατόμων ενδείκνυται να εφαρμοστεί η τεχνική των δύο ατόμων. Σε αυτή την περίπτωση, το ένα άτομο εφαρμόζει τη μάσκα με τα δύο του χέρια, ενώ το άλλο πιέζει τον ασκό. Η τεχνική αυτή βοηθάει γιατί γίνεται καλύτερη εφαρμογή της μάσκας, καλύτερη απελευθέρωση του αεραγωγού και ευκολότερος ο αερισμός.
Οι μάσκες έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο που να εφαρμόζουν γύρω από το στόμα και την μύτη. Η επιλογή του μεγέθους θα πρέπει να είναι τέτοια, έτσι όταν εφαρμόζεται στον ασθενή να εκτείνεται από το ριζορίνιο (κορυφή) μέχρι το κοίλο του πώγωνα (βάση). Ακατάλληλο μέγεθος (μικρότερο ή μεγαλύτερο) σημαίνει διαφυγή αέρα και δυσκολία αερισμού.
ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
Σε κάθε περίπτωση αερισμού με τους προαναφερθέντες τρόπους θα πρέπει να είμαστε να θέση να ελέγχουμε την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης μας.
Εφόσον ο ασθενής δεν αναπνέει από μόνος θα πρέπει κατά την εμφύσηση, με όποιον τρόπο και να γίνει, να δούμε τον θώρακα να ανυψώνεται και να επανέρχεται κατά την φάση εκπνοής. Η εκπνοή και στον ασθενή που δεν έχει αυτόματη αναπνοή είναι παθητική.
Όταν κατά την εμφύσηση δούμε το στομάχι να διατείνεται σημαίνει ότι μια ποσότητα αέρα δεν πάει στον πνεύμονα αλλά στο στομάχι και θα πρέπει να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα.
Σε κάθε περίπτωση ο αεραγωγός είναι απροστάτευτος και πάντα υπάρχει ο κίνδυνος για εισρόφηση γαστρικού περιεχομένου.
Ο αερισμός με μεγάλους όγκους αυξάνει αυτόν τον κίνδυνο, αλλά έχει και δυσμενή επίδραση στο κυκλοφορικό σύστημα του ασθενούς και θα πρέπει να αποφεύγεται.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η απόφραξη αεραγωγού είναι συχνή στην καθημερινή κλινική πράξη και όταν είναι πλήρης αποτελεί μια εξαιρετικά επείγουσα και δυνητικά θανητοφόρο κατάσταση που χρειάζεται άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση.
Η αντιμετώπιση της είναι εύκολη, μπορεί να γίνει μόνο με τα χέρια μας και δεν απαιτείται ιδιαίτερος εξοπλισμός.
Η χρήση των τεχνητών αεραγωγών βοηθάει στην απελευθέρωση και κυρίως αποδεσμεύει τα χέρια μας.
Η υποστήριξη της αναπνοής είναι απαραίτητη όταν παρά τους χειρισμούς απελευθέρωση αεραγωγού, η αναπνοή συνεχίζει να ανεπαρκεί ή να απουσιάζει.
Η επιλογή της τεχνικής εξαρτάται από τις γνώσεις του διασώστη, τον ασθενή, τον διαθέσιμο εξοπλισμό και τον χώρο που λαμβάνει χώρα.
Ο εξοπλισμός που χρειάζεται είναι φτηνός ακόμα και σε επίπεδο προσωπικού φαρμακείου.
Η απουσία του από πολλά τμήματα υγειονομικών σχηματισμών σημαίνει κακή οργάνωση και αδυναμία κατανόησης της αναγκαιότητα του.
Σε κάθε περίπτωση, ο νοσηλευτής ή ο γιατρός θα πρέπει να εφαρμόζει αυτό για το οποίο έχει εκπαιδευτεί και που γνωρίζει καλύτερα.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Βογιατζής Γ, Δημητρίου Β. Τεχνικές και εξοπλισμός για βασική διαχείριση του αεραγωγού. Πρακτικό Εγχειρίδιο Διαχείριση Αεραγωγού της Ελληνικής Εταιρείας Διαχείρισης Αεραγωγού (ΕΕΔΑ), Αθήνα, 2006 σελ. 63 – 72.
2. Δημητρίου Β, Μπρόζου Β. Απόφραξη Αεραγωγού στο Ελληνική Εταιρεία Διαχείρισης Αεραγωγού, Βασική Διαχείριση Αεραγωγού, Πρακτικό Εγχειρίδιο, Αθήνα, 2011 σελ. 11-17.
3. Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αναζωογόνησης. Κατευθυντήριες οδηγίες για την αναζωογόνηση 2010. Θέματα Αναισθησιολογίας και Εντατικής Ιατρικής 2011; 21: 1-361.
4. Λαγός Ν, Αρναούτογλου Ε, Παπαδόπουλος, Γ. Διατήρηση ΒατότηταςΑεραγωγού,Στοβιβλίο:Φίλος,Κ,Κανάρης,Χ&Παπαδόπουλος, Γ, Πρώτες Βοήθειες. Επείγουσα Προνοσοκομειακή Ιατρική, Εκδοτικός οίκος ΕΦΥΡΑ,Ιωάννινα, 2006, σελ. 85 – 94.
5. Παπαδόπουλος, Γ, Ράλλη Σ, Σίντου Ε. Αερισμός Ασθενούς, Στο βιβλίο: Φίλος, Κ, Κανάρης, Χ & Παπαδόπουλος, Γ, Πρώτες Βοήθειες. Επείγουσα Προνοσοκομειακή Ιατρική, Εκδοτικός οίκος ΕΦΥΡΑ,Ιωάννινα, 2006, σελ. 95 – 104.
6. CarolineN.Emergencymedicaltreatment,LittleBrown&Company, USA, 1991pp. 121-128.
7. Browner B, Pollak A, Gapton C. Επείγουσα Ιατρική μεταφορά και αντιμετώπιση βαρέως πάσχοντος και τραυματία, Ιατρικές εκδόσεις Πασχαλίδης, Αθήνα, 2000, pp. 236 -242.
8. Gupton C, Dalton T. Αεραγωγοί, Στο βιβλίο: AAOS, Επείγουσα Ιατρική, 2η Ελληνική έκδοση, Ιατρικές Εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης, Αθήνα, 2001, σελ. 216 – 257.
9. Henry M, Stapleton E. EMT Prehospital care, 3rd edition, Mosby Elsevier, St. Louis, 2007, pp. 167-211.
ΠΗΓΗ: https://anesthesia.gr/download/TOMOS_24/005_BASIKOI%20XEIRISMOI%20GROSOMAN.pdf
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
