Ο μάγος βλέπει τον κόσμο που έρχεται και φεύγει, αλλά η ψυχή του κατοικεί σε σφαίρες φωτός.
Το σκηνικό αλλάζει, ο παρατηρητής παραμένει ίδιος.
Το σώμα σας δεν είναι παρά το μέρος που Θεωρούν πατρίδα τους οι αναμνήσεις σας.
Ο Μέρλιν προτιμούσε να αποφεύγει τα βλέμματα των θνητών, αλλά κάποια καλοκαιρινά απογεύματα τον έβλεπε πότε-πότε κανείς να στέκεται στο ένα του πόδι, στην άκρη ενός χωραφιού. Μερικοί περίεργοι αγρότες τον πλησίαζαν, αλλά αυτός έστεκε εκεί σαν άγαλμα, χωρίς
να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την παρουσία τους.
Αυτές τις φορές, ο Αρθούρος σκεφτόταν ότι ο δάσκαλος του έμοιαζε με γέρικο γερανό, που ετοιμάζεται να καμακώσει “ψάρι μες στο βάλτο. Μια μέρα κι αφού ο Μέρλιν είχε μείνει να επιθεωρεί μια λιμνούλα γι’ αρκετές ώρες, το αγόρι δεν άντεξε να μην τον ρωτήσει τι κοιτούσε.
“Δεν είμαι πολύ σίγουρος”, απάντησε ο Μέρλιν. “Είδα μια λιβελλούλη κι ήθελα να την παρατηρήσω πιο προσεκτικά. Πέρασε πετώντας από μπροστά μου σαν φευγαλέο όνειρο, ύστερα από λίγο, όμως, ξέχασα αν ήμουν εγώ που την ονειρευόμουν ή αν η λιβελλούλη ονειρευόταν εμένα.”
“Εσύ βέβαια την ονειρευόσουν”, είπε Αρθούρος.
“Έχεις την εντύπωση ότι τα όνειρά σου υπάρχουν εκεί μέσα”, είπε αυστηρά ο Μέρλιν, χτυπώντας με το δάχτυλο του τον κρόταφο του αγοριού. “Εγώ, όμως, βρίσκομαι παντού κι έτσι κανείς δεν ξέρει ποιο μέρος του εαυτού μου ονειρεύεται κάποιο άλλο.”
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Ο μάγος μέσα στον καθένα μας θα μπορούσε να ονομάζεται και αυτόπτης μάρτυρας. Ο ρόλος του μάρτυρα δεν είναι να επεμβαίνει στον μεταβαλλόμενο κόσμο, αλλά να βλέπει και να καταλαβαίνει. Ο μάρτυρας δεν αναπαύεται: παραμένει ξύπνιος ακόμα κι όταν εσείς ονειρεύεστε ή απλώς κοιμάστε. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να βλέπει μέσα από τα μάτια σας, πράγμα που φαντάζει ίσως μαγικό.
Το μάτι δεν είναι το κυρίαρχο όργανο της όρασης;
Η ενέργεια και οι πληροφορίες ενυπάρχουν σε οτιδήποτε μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε ή να αγγίξουμε στον σχετικό κόσμο – το κάθε άτομο αναλύεται σε αυτά τα δύο βασικά συστατικά, άσο, στην πρωτογενή τους κατάσταση, αυτά τα στοιχεία είναι όμορφα. Μια δέσμη ενέργειας μπορεί να παρασυρθεί σε μια χαοτική δίνη, σαν μια τούφα καπνού. Οι πληροφορίες μπορούν να διασπαστούν σε τυχαία στίγματα δεδομένων. Απαιτείται μια άλλη δύναμη για να οργανώσει τη μαγευτική τάξη της ζωής: η διάνοια. Η διάνοια είναι η κόλλα του σύμπαντος.
Για τον μάγο, δεν πρόκειται απλώς για μια θεωρία, αφού γνωρίζει το εσωτερικό του μάτι ότι είναι ο ίδιος αυτή η διάνοια. Οι κοινοί θνητοί παραξενεύονται με μια τέτοια άποψη, εφόσον δεν αποτελεί προϊόν του νου. Είναι μαθημένοι να γνωρίζουν πράγματα, αλλά άμαθοι στην ίδια την επίγνωση. “Και ο πιο ευφυής θνητός”, εξήγησε ο Μέρλιν, “δεν είναι καλύτερος από τον μεγαλύτερο ηλίθιο, μόλις πέσουν κι οι δυο στο κρεβάτι τους. Βλέπουν τους ίδιους τρομερούς εφιάλτες κι αγωνιούν στη σκέψη του θανάτου. Ο φόβος είναι τόσο ριζωμένος μέσα τους, ώστε δεν μπορούν να απολαύσουν την παραμικρή ηδονή, δίχως τη σκέψη της φθοράς της”.
Η επίγνωση του μάγου είναι παρούσα ακόμα και στον ύπνο. Για τον μάγο η διαρκώς άγρυπνη, ενσυνείδητη και πάνσοφη διάνοια του σύμπαντος δεν είναι κάποια μακρινή δημιουργική δύναμη. Ζει μέσα σε κάθε άτομο. Είναι το μάτι πίσω από το μάτι, το αυτί πίσω από το αυτί, ο νους πίσω από το νου.
Ο μάγος, λοιπόν, δεν χρειάζεται να έχει τα μάτια ανοιχτά για να μπορεί να βλέπει. Η όραση, με τη βαθύτερη έννοια της, μπορεί να λαμβάνει χώρα κι ενώ κοιμόμαστε ή ονειρευόμαστε, γιατί βλέπω, με αυτή την έννοια, σημαίνει αντιλαμβάνομαι τη διάνοια του σύμπαντος. Όταν ο μάρτυρας είναι απόλυτα παρών, τα πάντα είναι κατανοητά.
Η γνώση του μάγου είναι καθαρή επίγνωση, που δεν εξαρτάται από εξωτερικά γεγονότα. Είναι το νερό της ζωής που αναβλύζει κατευθείαν απ’ την πηγή. Όποιες αλλαγές κι αν κατακλύζουν την Πλάση, η επίγνωση του μάγου δεν μετατρέπεται: το σκηνικό έρχεται και παρέρχεται, αλλά ο παρατηρητής είναι πάντα ο ίδιος. Προτού ανακαλύψουμε μέσα μας το μάγο, βασιζόμαστε στις αισθήσεις και το νου μας για να γνωρίσουμε αυτά που ξέρουμε. Η δική μας γνώση είναι επίκτητη. Βρίσκεται αποθηκευμένη στη μνήμη κι έχει ταξινομηθεί ανάλογα με τα ενδιαφέροντά μας – είναι, συνεπώς, επιλεκτική. Η γνώση του μάγου είναι εγγενής.
Μια φορά ο Αρθούρος κατατρόμαξε, βλέποντας τον Μέρλιν να τρέχει πέρα-δώθε σαν τρελός, κραδαίνοντας ένα τεράστιο χασαπομάχαιρο. “Μα, τι κάνεις;” τον ρώτησε έκπληκτο το αγόρι.
“Σκέφτομαι”, απάντησε ο Μέρλιν. “Εσύ έτσι δεν σκέφτεσαι;”
“Όχι”, είπε ο Αρθούρος.
Ο Μέρλιν κοντοστάθηκε απότομα. “Α, τότε πρέπει να κάνω λάθος. Μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως όλοι οι θνητοί χρησιμοποιούν το νου τους σαν μαχαίρι, κόβοντας και τεμαχίζοντας. Ήθελα, λοιπόν, να δω πώς είναι. Πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχει πολλή βία κρυμμένη πίσω απ’ αυτό που εσείς οι θνητοί ονομάζετε λογική.
Ο νους του Μέρλιν είναι σαν φακός που συγκεντρώνει ό,τι βλέπει και το αφήνει να τον διαπερνά χωρίς παραμορφώσεις. Το προνόμιο αυτού του είδους επίγνωσης είναι ότι ενώνει, ενώ ορθολογιστικός νους διαιρεί. Ο ορθολογιστικός νους βλέπει “εκεί έξω” έναν κόσμο αντικειμένων, τοποθετημένων στα πλαίσια του χρόνου και του χώρου, ενώ ο μάγος βλέπει τα πάντα σαν κομμάτι του εαυτού του. Ανάμεσα στο “έξω” και το “μέσα” δεν υφίσταται διαχωριστική γραμμή.
Να τι εννοούσε ο Μέρλιν, λέγοντας ότι δεν ξέρει αν εκείνος ονειρεύεται τη λιβελλούλη ή αν η λιβελλούλη ονειρεύεται αυτόν. Μόνο στον διαχωρισμό που δημιουργεί το θνητό μάτι υπάρχει διαφορά. Στο μάτι του μάγου, η λιβελλούλη κι αυτός είναι ένα.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί η έννοια της αυτόπτιδος μαρτυρίας.
Σε μια συνηθισμένη κατάσταση εγρήγορσης, όλοι βλέπουμε αντικείμενα αλλά ο αυτόπτης μάρτυρας βλέπει φως. Βλέπει τον εαυτό του σαν ένα πυρήνα φωτός, το αντικείμενο σαν ένα άλλο πυρήνα και όλα μαζί μέσα σε μια απέραντη, μεταβαλλόμενη σφαίρα, όπου δεν κυριαρχεί παρά μόνο το φως.
Το φως παραπέμπει μεταφορικά σε υψηλότερες καταστάσεις της ύπαρξης. “Όταν κάποιος που είχε μια εμπειρία επαφής με το θάνατο δηλώνει μετά ότι βρέθηκε σ’ ένα τούνελ φωτός, εκείνο που είναι ότι γνώρισε μια λεπτότερη κατάσταση του είναι του. Το φως παίρνει ίσως τη μορφή του παραδείσου ή του άλλου κόσμου αλλά, σύμφωνα με το μάγο, κι ο δικός μας γνώριμος κόσμος δεν είναι παρά μια οπτασία. Είναι κι αυτός μια προβολή της επίγνωσης.
Όλη η επίγνωση είναι φως”, είπε ο Μέρλιν, “κι όλο το φως επίγνωση. Τα όρια που στήνουμε για να χωρίσουμε τον ουρανό από τη γη, το νου την ύλη, το πραγματικό από το μη πραγματικό, δεν είναι παρά βολικές λύσεις. Εφόσον εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε τα όρια, μπορούμε εξίσου εύκολα να τα γκρεμίσουμε. Π
Εξετάστε προσεκτικά αυτή τη σελίδα. Τη βλέπετε σαν ένα αντικείμενο. Είναι απτή, εφόσον έχει κατασκευαστεί από ίνες ξύλου που μετατράπηκαν σε χαρτί, αλλά είναι και αφηρημένη, αφού περιέχει έννοιες. Είναι, λοιπόν, η σελίδα μας ένα αντικείμενο από χαρτί, ένα αντικείμενο από έννοιες ή και τα δύο; Προσέξτε με πόση άνεση μπορείτε να δεχτείτε ότι είναι και τα δύο, αλλά με πόση δυσκολία μπορείτε να αντιληφθείτε αυτή τη διττή υπόσταση ταυτόχρονα. Με λίγα λόγια, οι διαφορετικές πραγματικότητες μπορούν να υπάρξουν, αλλά η κάθε μια διατηρεί το δικό της επίπεδο ύπαρξης. Μια λέξη είναι μόνο στίγματα μελανιού σε ένα επίπεδο, ένα άλλο αποτελεί το κλειδί για την έκφραση μιας ιδέας.
Κάθε κατάσταση του είναι, από την πιο εκλεπτυσμένη και άυλη, μέχρι την πιο χονδροειδή και στερεά, εξαρτάται από τον παρατηρητή. Αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε τη συμπαγή σελίδα με τον ακόλουθο τρόπο: η σελίδα είναι φτιαγμένη από χαρτί, αποτελείται από μόρια, τα μόρια αποτελούνται από άτομα, τα άτομα είναι δέσμες ενέργειας στο κβαντικό επίπεδο και οι δέσμες ενέργειας αποτελούνται από 99,99999 τοις εκατό κενό. Αφού η απόσταση ανάμεσα σε δυο άτομα είναι τεράστια – μεγαλύτερη, αναλογικά, από την απόσταση ανάμεσα στη γη και τον -ήλιο – μπορείτε να θεωρήσετε αυτή τη σελίδα συμπαγή, μόνο αν είστε διατεθειμένοι να θεωρήσετε συμπαγή και την απόσταση που μας χωρίζει από τον ήλιο.
Αυτή η διαδικασία μετατροπής συμπαγών φαινομενικά πραγμάτων σε κενό μπορεί επίσης να αντιστραφεί. Με αφετηρία το “άδειο” κενό, μπορείτε να κατασκευάσετε δέσμες ενέργειας, άτομα, μόρια και πάει λέγοντας στην αλυσίδα της δημιουργίας, ώσπου να φτάσετε σε όποιο αντικείμενο θέλετε, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του σώματος σας. Το χέρι που γυρίζει αυτή τη σελίδα είναι ένα σύννεφο ενέργειας και ο μόνος τρόπος για να αισθανθείτε το χέρι σας ή αυτό να αισθανθεί τη σελίδα είναι μέσω μιας διεργασίας επίγνωσης. Άλλες δέσμες ενέργειας, όπως οι υπεριώδεις ακτίνες που σας περιβάλλουν, διαφεύγουν εντελώς της προσοχής σας. Συνεπώς, τα πηγαινέλα του κόσμου εξαρτώνται αποκλειστικά από τη δύναμη της αντίληψης. Γεννηθήκατε με την ιδιότητα του παρατηρητή, ώστε να υφίσταται ο κόσμος ως κάτι που μπορεί να ειδωθεί. Δίχως τα μάτια μας, ο κόσμος θα ήταν αθέατος.
Τώρα θα προχωρήσουμε αυτή τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα. Τα πάντα πάνω στη γη τρέφονται από τον ήλιο, ο οποίος δεν είναι παρά ένα αστέρι. Το φαγητό που τρώμε προέρχεται από αστρικό φως και καθώς το τρώμε, δημιουργούμε ένα σώμα που έχει την ίδια πηγή. Με λίγα λόγια, κατά την κατανάλωση ενός γεύματος, το αστρικό φως τρέφεται με αστρικό φως. Αυτό το φως, αν και υιοθετεί πολλές μορφές, από αυτήν στροβιλιζόμενων αερίων και κβάζαρ, μέχρι εκείνη ενός κουνελιού που μασουλάει τριφύλλι, δεν παύει να είναι το ίδιο φως. Δεν καταλαμβάνει συγκεκριμένο χώρο, βρίσκεται παντού. Εσείς έχετε φαινομενικά μια θέση στο χώρο, αυτό συμβαίνει, όμως, επειδή μετέχετε την παρούσα στιγμή στην ύψιστα δημιουργική πράξη της μετατροπής του κοσμικού φωτός σ’ ένα και μόνο πυρήνα, που είναι το σώμα και ο νους σας.
“Μάθε με να κάνω θαύματα”, παρακάλεσε μια μέρα ο Αρθούρος τον Μέρλιν.
Ετούτος ο κόσμος υπάρχει εξαιτίας σου”, αποκρίθηκε εκείνος. ‘’Δεν σου φτάνει αυτό το θαύμα;”
Ο Μέρλιν οδηγεί αυτό τον μαγικό συλλογισμό στο απόγειο του. Εάν η όρασή μας φανερώνει τον κόσμο, ρωτάει, τότε ποιος είναι ο δημιουργός της όρασης; Ποιος είδε το μάτι, προτού αυτό δει την εικόνα; Η επίγνωση – αυτή είναι η απάντηση. Πίσω από το μάτι βρίσκεται η ίδια η επίγνωση, γεννώντας τις αισθήσεις μας, ώστε να δώσουν με τη σειρά τους ζωή σε ό,τι μας περιβάλλει. Δεν πρόκειται για κάποιο μεταφυσικό μυστήριο. Το έμβρυο πρωτοεμφανίζεται μες στη γυναικεία μήτρα ως ένα και μοναδικό κύτταρο δίχως αισθήσεις. Μετά, εξελίσσεται σε πολλαπλά κύτταρα, που συγκεντρώνονται σε καθορισμένα σημεία, εντεταλμένα για διάφορες λειτουργίες – αυτές οι λειτουργίες προκύπτουν σταδιακά ως μάτια, αυτιά, γλώσσα, μύτη και ούτω καθεξής. Το μάτι δεν μοιάζει καθόλου με το αυτί, αλλά οι διαφορετικές μορφές τους είναι παραπλανητικές. Όλες οι αισθήσεις μας περιέχονταν σ’ εκείνο το πρώτο γονιμοποιημένο κύτταρο, ως κωδικοποιημένες πληροφορίες.
Οι πληροφορίες δεν είναι παρά επίγνωση που εκδηλώνεται σε αποθηκευμένη μορφή – όπως, για παράδειγμα, ένα βιβλίο. Αν δεν ξέρατε τι είναι ένα βιβλίο, θα λέγατε ότι είναι απλώς μια συλλογή στιγμάτων σε κάποιο παράξενο κώδικα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κανάλι επικοινωνίας ανάμεσα σε μια επίγνωση και σε μια άλλη.
Κατά την άποψη του Μέρλιν, ολόκληρη η οικουμένη ήταν ένας τρόπος για να μιλάει στον εαυτό του. “Αν ξεχάσεις ποτέ κάτι”, συμβούλευσε τον Αρθούρο, “θα σου το υπενθυμίσει το δάσος”.
‘’Πολλά πράγματα έχω ξεχάσει και δεν μου τα υπενθύμισε”, διαμαρτυρήθηκε το αγόρι.
‘’Κάνεις λάθος”, απάντησε ο Μέρλιν. “Το μόνο πράγμα που μπορείς να ξεχάσεις είναι ο εαυτός σου κι αυτόν μπορείς να τον ξαναβρείς κάτω από κάθε δέντρο.”
Γιατί υπάρχει ο κόσμος; Επειδή μια απέραντη διάνοια ήθελε να γράψει τον κώδικα της ζωής και να ξετυλίξει μια-μια τις πτυχές του στην σελίδα του χρόνου. Δεν είναι να απορεί κανείς, που ο μάγος δεν ξέρει πού τελειώνει το δικό του σώμα και πού αρχίζει ο κόσμος. Ονειρεύεστε ένα βιβλίο ή το βιβλίο ονειρεύεται εσάς;
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
