Βryan E. Bledsoe, DO, FACEP, FAEMS
Μετάφραση – Προσαρμογή: Παναγιώτης Σπανός
Τα τελευταία χρόνια, ελάχιστα ζητήματα έχουν προκαλέσει τόσο έντονη συζήτηση στον χώρο της Επείγουσας Προνοσοκομειακής Φροντίδας (EΠΦ) όσο η πρόταση για υποχρεωτικό πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών για το προσωπικό. Οι απόψεις είναι πολλές και συχνά παθιασμένες – αλλά όχι πάντα καλά τεκμηριωμένες. Αξίζει λοιπόν να το δούμε πιο ψύχραιμα και λογικά.
Δημόσια ασφάλεια ή υγειονομική φροντίδα;
Η EΠΦ παραδοσιακά θεωρείται ότι ανήκει σε τρεις τομείς:
-
Δημόσια ασφάλεια (police, fire)
-
Υγειονομική φροντίδα
-
Δημόσια υγεία (σε μικρότερο βαθμό)
Στις ΗΠΑ, η EΠΦ αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’60–’70 και εντάχθηκε στο πλαίσιο της δημόσιας ασφάλειας, υπό την εποπτεία της Εθνικής Υπηρεσίας Οδικής Ασφάλειας (NHTSA), που υπάγεται στο Υπουργείο Μεταφορών (USDOT). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η EΠΦ να συναγωνίζεται σε χρηματοδότηση την Αστυνομία και την Πυροσβεστική, χωρίς όμως να διαθέτει αντίστοιχη κρατική ενίσχυση. Έτσι δημιουργήθηκε ένα μωσαϊκό από εθελοντικές ομάδες, νοσοκομειακές μονάδες που λειτουργούν με ζημιά, και ιδιωτικές εταιρείες.
Τι σημαίνει αυτό για το πτυχίο;
-
Στον χώρο της δημόσιας ασφάλειας: Σπανίως απαιτείται πανεπιστημιακός τίτλος για αστυνομικούς ή πυροσβέστες, παρά μόνο για ανώτερα στελέχη ή εξειδικευμένους ρόλους. Το βασικό είναι η πιστοποίηση μέσω κρατικών φορέων.
-
Στον χώρο της υγειονομικής φροντίδας: Το πτυχίο είναι ο κανόνας. Οι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας που έρχονται σε επαφή με ασθενείς διαθέτουν τουλάχιστον πτυχίο, ενώ οι γιατροί προχωρούν σε διδακτορικό και ειδίκευση.
Αν δεχτούμε ότι η EΠΦ είναι κυρίως υγειονομική φροντίδα, τότε το πτυχίο αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να έχει ισότιμη φωνή στον «οίκο της Ιατρικής». Σε πολλές χώρες της Κοινοπολιτείας (π.χ. Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο) η EΠΦ ανήκει οργανικά στο σύστημα υγείας και οι σπουδές αποτελούν αυτονόητη προϋπόθεση.
Η προσωπική εμπειρία του συγγραφέα
Ο συγγραφέας, που ξεκίνησε στην EΠΦ το 1974, βρήκε γρήγορα ότι μόνο η πανεπιστημιακή εκπαίδευση μπορούσε να του εξασφαλίσει μακροπρόθεσμη επαγγελματική σταθερότητα. Συνέχισε τις σπουδές του και κατέληξε στην ιατρική σχολή, γεγονός που του άνοιξε μια νέα καριέρα στην ιατρική. Για τον ίδιο, το πτυχίο αποτέλεσε μοχλό εξέλιξης, αλλά αναγνωρίζει ότι αυτό δεν είναι το μονοπάτι για όλους.
Το πρόβλημα των αποδοχών
Σήμερα, οι αμοιβές στην EΠΦ –επηρεασμένες από το μοντέλο «δημόσιας ασφάλειας»– δεν δικαιολογούν την υποχρέωση για πανεπιστημιακό τίτλο. Όπου αυτό εφαρμόστηκε (π.χ. στο Τέξας με τον θεσμό του «Licensed Paramedic»), δεν συνοδεύτηκε από ουσιαστική διαφοροποίηση στο πεδίο πρακτικής ή στις απολαβές, καταλήγοντας σε ένα άσκοπο γραφειοκρατικό μέτρο.
Η ορθολογική προσέγγιση
👉 Ο συγγραφέας υποστηρίζει την πανεπιστημιακή εκπαίδευση για τους επαγγελματίες, αλλά μόνο όταν οι συνθήκες είναι ώριμες.
Αν η EΠΦ παραμείνει εγκλωβισμένη ως «τρίτη υπηρεσία δημόσιας ασφάλειας», με χαμηλή χρηματοδότηση, τότε το πτυχίο δεν έχει νόημα.
Αν όμως αναγνωριστεί και χρηματοδοτηθεί ισότιμα ως υγειονομικό επάγγελμα, με αντίστοιχες αμοιβές και επαγγελματική αναγνώριση, τότε η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι όχι μόνο επιθυμητή αλλά και αναγκαία.
Συμπέρασμα
Το μεγάλο ερώτημα παραμένει:
Είναι η EΠΦ κυρίως δημόσια ασφάλεια ή κυρίως υγειονομική φροντίδα;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα καθορίσει αν ο πανεπιστημιακός τίτλος θα γίνει απαραίτητο βήμα για το μέλλον του κλάδου. Μέχρι τότε, η απαίτηση για πτυχίο κινδυνεύει να είναι απλώς μια θεωρητική άσκηση, χωρίς ουσιαστικό όφελος για τους διασώστες και τους ασθενείς.
Πηγή: A Rational Look at the EMS College Degree Issue
Παναγιώτης Σπανός
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
