Η επιβίωση από αιφνίδια καρδιακή ανακοπή είναι μηδέν τοις εκατό εάν δεν πραγματοποιηθούν εξωτερικές θωρακικές συμπιέσεις. Από τη δεκαετία του 1950, όταν ο Dr. Peter Safar περιέγραψε για πρώτη φορά τη σύγχρονη τεχνική της πίεσης στο θώρακα για τη δημιουργία ροής αίματος, οι ερευνητές εργάζονται για τη βελτιστοποίηση του βάθους και του ρυθμού χειροκίνητης συμπίεσης, ενώ οι εκπαιδευτές έχουν εκπαιδεύσει εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως στην ΚΑΡΠΑ.
Μαζί με τους αυτόματους εξωτερικούς απινιδωτές και τη βασική διαχείριση των αεραγωγών, η ΚΑΡΠΑ θεωρείται θεμελιώδες συστατικό του BLS (Basic life support) στην καρδιακή αναζωογόνηση.
Ιστορικό
Από τη δεκαετία του 1970 έως τα τέλη της δεκαετίας του 90, δόθηκε μεγάλη προσοχή στην ALS (Advanced Life Support). Θεωρήθηκε ότι τα φάρμακα και οι διαδικασίες ALS, όπως η διασωλήνωση, θα βοηθούσαν στην αύξηση των ποσοστών επιβίωσης.
Ωστόσο, στη μία μελέτη μετά την άλλη κατέστη σαφές ότι αυτές οι πιο σύνθετες και περίπλοκες τεχνικές δεν βελτίωναν τα ποσοστά επιβίωσης. Έγινε όλο και πιο προφανές ότι η αποτελεσματική BLS με τη μορφή υψηλής ποιότητας θωρακικών συμπιέσεων ήταν ζωτικής σημασίας στις προσπάθειες ανάνηψης.
Το 2005, η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία συνέστησε ότι η διαχείριση της καρδιακής ανακοπής περιστρέφεται γύρω από ελάχιστα διακοπτόμενες θωρακικές συμπιέσεις επαρκούς βάθους και επαρκούς ρυθμού για την επαρκή πίεση του αίματος στο καρδιαγγειακό σύστημα, εξασφαλίζοντας παράλληλα ότι επιτυγχάνεται πλήρης ανάκρουση από το στήθος ώστε να επιτρέπεται η ροή του αίματος μέσω των στεφανιαίων αρτηριών.
Στις επόμενες επικαιροποιήσεις των κατευθυντήριων οδηγιών της AHA (American Heart Association) για την ΚΑΡΠΑ συνεχίστηκε η έμφαση στις συμπιέσεις υψηλής ποιότητας.
Χειροκίνητη ΚΑΡΠΑ
Ιστορικά, οι θωρακικές συμπιέσεις γίνονταν με το χέρι, με τον διασώστη να γονατίζει όρθιος δίπλα στο θύμα, χρησιμοποιώντας δύο τεντωμένα χέρια που τοποθετούνται πάνω από το στέρνο και λυγίζοντας στους γοφούς για να δημιουργήσει μια δύναμη προς τα κάτω.
Ο διασώστης επιστρέφει σε όρθια θέση, απελευθερώνοντας όλη την πίεση από τον θώρακα. Αυτός ο “κύκλος καθήκοντος” επαναλαμβάνεται με ρυθμό ταχύτερο από 100 φορές ανά λεπτό αλλά βραδύτερο από 120 φορές ανά λεπτό, με διακοπή κάθε 30 συμπιέσεις για να δοθεί ένας μικρός όγκος αέρα για τον αερισμό των πνευμόνων.
Υπάρχουν πολλές προκλήσεις για την επίτευξη συνεχών, υψηλής ποιότητας συμπιέσεων.
Πρώτον, ο διασώστης πρέπει να έχει επαρκές μέγεθος και βάρος ώστε να παράγει επαρκείς συμπιέσεις. Θεωρείται ότι τα παιδιά στο τέλος του γυμνασίου μπορεί να είναι η ελάχιστη ηλικία για να μάθουν και να παρέχουν ΚΑΡΠΑ.
Δεύτερον, η εκπαίδευση πρέπει να είναι αρκετά απλή ώστε να αποκτάται γρήγορα και να διατηρείται. Η εκτέλεση ΚΑΡΠΑ είναι μια δεξιότητα που σπάνια ασκείται στην πραγματική ζωή από τον πολίτη – ακόμη και οι επαγγελματίες διασώστες εκτελούν ΚΑΡΠΑ με πολύ μικρότερη συχνότητα από άλλες διαδικασίες, όπως η μέτρηση της αρτηριακής πίεσης ή η απόκτηση ενδοφλέβιας πρόσβασης.
Δεδομένου ότι η υποχρεωτική επανεκπαίδευση γίνεται συνήθως σε ετήσια ή εξαμηνιαία βάση, καθίσταται δύσκολο να παραδίδονται με ακρίβεια οι συμπιέσεις.
Τρίτον, η κόπωση κατά τη διάρκεια της ΚΑΡΠΑ αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Μελέτες δείχνουν ότι η ικανότητα του διασώστη να παρέχει αποτελεσματικές θωρακικές συμπιέσεις μειώνεται σημαντικά σε μόλις ένα λεπτό μετά την έναρξη. Για το λόγο αυτό η AHA συνιστά να εναλλάσσονται οι διασώστες από την παροχή συμπιέσεων κάθε δύο λεπτά κατά τη διάρκεια μιας καρδιακής ανακοπής.
Τέλος, η προσπάθεια παροχής αποτελεσματικών χειροκίνητων θωρακικών συμπιέσεων κατά τη διάρκεια του απεγκλωβισμού και της μεταφοράς του ασθενούς είναι εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη για το πλήρωμα του ασθενοφόρου που προσπαθεί να εκτελέσει θωρακικές συμπιέσεις στην καμπίνα περίθαλψης ασθενών ενός κινούμενου ασθενοφόρου. Η διατήρηση της θέσης του σώματος και των χεριών κατά τη διάρκεια της κίνησης είναι ανέφικτη και μπορεί να βλάψει τον διασώστη.
Συνεχείς, αδιάκοπες συμπιέσεις
Δεδομένων των προκλήσεων της προσπάθειας εκτέλεσης ΚΑΡΠΑ με ανθρώπινη δύναμη, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η βιοτεχνολογία εργάζεται πάνω σε μηχανικά κινούμενες συσκευές που παρέχουν ακούραστα ακριβείς θωρακικές συμπιέσεις σχεδόν σε κάθε κατάσταση.
Ήδη από τη δεκαετία του 1960, ο “Thumper” που κατασκευάστηκε από την Michigan Instruments χρησιμοποιούσε ένα πιστόνι που τροφοδοτούνταν με οξυγόνο σε έναν ρυθμιζόμενο βραχίονα για την παροχή συμπιέσεων.
Το ZOLL AutoPulse παρέχει θωρακικές συμπιέσεις χρησιμοποιώντας μια ζώνη κατανομής φορτίου που τυλίγεται γύρω από το στήθος του θύματος και σφίγγεται ρυθμικά από ένα ηλεκτρικό μοτέρ που τροφοδοτείται από μπαταρία.
Το LUCAS της Physio Control τροφοδοτείται με πεπιεσμένο αέρα. Το LUCAS 2 τροφοδοτείται από μπαταρία. Και οι δύο συσκευές συμπιέζουν τον θώρακα με ένα έμβολο σε μια πιο συμπαγή διαμόρφωση.
Το Resuscitation International ROSC-U Miniature Chest Compressor χρησιμοποιεί ένα εξάρτημα συμπίεσης του θώρακα, το οποίο συνδέεται στο θώρακα του ασθενούς και τροφοδοτείται από μια μονάδα ελέγχου με μπαταρία.
Ενώ ο σχεδιασμός κάθε συσκευής διαφέρει, τα οφέλη για την ομάδα ανάνηψης είναι οι συνεχείς, αδιάλειπτες θωρακικές συμπιέσεις. Οι συσκευές μηχανικής θωρακικής συμπίεσης μπορούν να μειώσουν τον αριθμό των διασωστών που απαιτούνται για την εκτέλεση ΚΑΡΠΑ σε μια καρδιακή ανακοπή, καθώς τα μηχανήματα δεν κουράζονται.
Με τη σωστή εφαρμογή και ρύθμιση, οι συσκευές μπορούν να παρέχουν συνεχείς συμπιέσεις καθ’ όλη τη φάση της ανακοπής. Μελέτες έχουν δείξει ότι η χρήση συσκευών θωρακικής συμπίεσης προάγει τη στεφανιαία ροή αίματος, τις υψηλότερες πιέσεις στεφανιαίας αιμάτωσης και μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες επιστροφής της αυτόματης κυκλοφορίας (ROSC).
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα ευρήματα, φαίνεται ότι οι συσκευές θωρακικής συμπίεσης είναι ανώτερες από την παροχή χειροκίνητης ΚΑΡΠΑ.
Ωστόσο, επιστημονικές μελέτες μεγάλης κλίμακας δεν έχουν δείξει αν οι συσκευές αυτές είναι αποτελεσματικές στη βελτίωση της πρωταρχικής μέτρησης της επιτυχίας της αναζωογόνησης – της επιβίωσης μέχρι την έξοδο από το νοσοκομείο.
Περίληψη
Προς το παρόν, τα διαθέσιμα στοιχεία δεν τεκμηριώνουν την προτίμηση των συσκευών μηχανικής συμπίεσης. Μπορούμε να αναμένουμε ότι οι ερευνητές θα συνεχίσουν να διερευνούν την αποτελεσματικότητα των συσκευών. Εν τω μεταξύ, οι οργανισμοί προνοσοκομειακής φροντίδας θα πρέπει να συνεχίσουν να εκπαιδεύουν, να παρακολουθούν και να βελτιώνουν τις χειροκίνητες και μηχανικές θωρακικές συμπιέσεις ως μέρος μιας ομαδικής προσέγγισης για την ανάνηψη της αιφνίδιας καρδιακής ανακοπής.
Έχετε επίσης κατά νου ότι μια συσκευή μηχανικής θωρακικής συμπίεσης περιγράφεται στις κατευθυντήριες γραμμές της AHA για την ΚΑΡΠΑ του 2015 ως “μια λογική εναλλακτική λύση στη συμβατική ΚΑΡΠΑ σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα όπου η παροχή υψηλής ποιότητας χειροκίνητων συμπιέσεων μπορεί να είναι πρόκληση ή επικίνδυνη για τον πάροχο”. Αυτές οι ρυθμίσεις ή καταστάσεις είναι οι περιορισμένοι διαθέσιμοι διασώστες που ανταποκρίνονται σε κλήση για καρδιακή ανακοπή, η παρατεταμένη ΚΑΡΠΑ όταν καθοδηγείται από τοπικά πρωτόκολλα, η ΚΑΡΠΑ που χορηγείται σε ασθενή που είναι σοβαρά υποθερμικός και όταν η αιτία καρδιακής ανακοπής και η πιθανή επιβίωση του ασθενούς μπορεί να δικαιολογούν τη μεταφορά με κινούμενο ασθενοφόρο.
Συγγραφέας: Art Hsieh, MA, NRP
Πηγή: https://www.boundtree.com/university/cardiac-care/understanding-the-benefits-of-mechanical-chest-compression-devices
Παναγιώτης Σπανός
Διασώστης – Πλήρωμα Ασθενοφόρου
Πρόεδρος Διασωστών Ρόδου
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
