Λιγότερο από 5%!
Μια μελέτη του 2017 από τους Murray και Kue εκτιμά ότι λιγότερο από το 5% των κλήσεων δικαιολογούν πραγματικά μια επείγουσα απάντηση [1]. Δηλαδή 1 στις 20 κλήσεις όπου τα φώτα και οι σειρήνες μπορεί να οδηγήσουν σε σημαντική διαφορά για έναν ασθενή.
Αναρωτηθείτε, πόσο συχνά εκτελείτε επείγουσες ανταποκρίσεις;
Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε σε μια κουλτούρα, η οποία απαιτούσε απόκριση με φώτα και σειρήνες όπου πηγαίναμε. Ίσως συμμετείχαμε στην πρακτική αυτή επειδή μπορούσαμε, ίσως πιστεύαμε ειλικρινά ότι φτάναμε κάπου μερικά δευτερόλεπτα γρηγορότερα, ή ίσως απλά βλέπαμε τον Johnny και τον Roy να το κάνουν, οπότε πιστεύαμε ότι αυτό συμπλήρωνε την εικόνα του τι θα έπρεπε να είμαστε.
Ποιος τραυματίζεται ή σκοτώνεται σε ατυχήματα ασθενοφόρων;
Τουλάχιστον 13 δυστυχήματα με ασθενοφόρα συνέβησαν τον Νοέμβριο 2021, με τον παραϊατρικό David Eads να χάνει τελικά τη ζωή του. Ήρθε η ώρα να εξετάσουμε σοβαρά τον τρόπο λειτουργίας των ασθενοφόρων και τους κινδύνους που ενέχουν.
Υπάρχουν κατά μέσο όρο 29 θανατηφόρα ατυχήματα ανά έτος στα οποία εμπλέκονται ασθενοφόρα με μέσο όρο 33 νεκρούς κάθε χρόνο [2]. Κατά την εξέταση των θανάτων, “το 25% των θανάτων είναι μέσα στο ασθενοφόρο, ενώ το άλλο 75% είναι συχνότερα ο οδηγός ή ο επιβάτης του οχήματος που χτύπησε ή χτυπήθηκε από ασθενοφόρο” [2]. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των μη θανατηφόρων ατυχημάτων στα οποία εμπλέκονται ασθενοφόρα ανέρχεται σε 1.500 ετησίως, ενώ το 46% των τραυματισμών σε αυτά τα ατυχήματα υφίστανται οι επιβάτες του ασθενοφόρου [2]. Οι εκθέσεις της Εθνικής Υπηρεσίας Μεταφορών Αυτοκινητοδρόμων (NHTSA) αναφέρουν ότι μεταξύ 2002-2012, το 49,3% των θανατηφόρων ατυχημάτων στα οποία συμμετείχαν οχήματα έκτακτης ανάγκης συνέβησαν με ενεργά φώτα και σειρήνες [3]. Οι ερευνητές αναφέρουν επίσης σημαντική αύξηση του κινδύνου σύγκρουσης οχημάτων έκτακτης ανάγκης σε ταχύτητες άνω των 50 MPH [4].
Ενώ η σχέση μεταξύ ταχύτητας και συγκρούσεων φαίνεται προφανής, αν συσχετίσουμε τα υψηλότερα ποσοστά ταχύτητας με τις επείγουσες ανταποκρίσεις, η σχέση γίνεται πιο σαφής: η ταχύτητα σκοτώνει. Κατ’ ουσίαν, το 60% των θανατηφόρων συγκρούσεων ασθενοφόρων συνέβησαν ενώ χρησιμοποιούνταν φώτα και σειρήνες [1].
Τα δεδομένα που υπάρχουν στη διαθέσιμη βιβλιογραφία δίνουν σίγουρα μια ζωντανή εικόνα όσον αφορά τη χρήση των φώτων και των σειρήνων. Οι επείγουσες ανταποκρίσεις αυξάνουν τους κινδύνους για συγκρούσεις και θανάτους. Δευτερευόντως του αυξημένου κινδύνου σύγκρουσης, είναι η οικονομική συνιστώσα αυτών των περιστατικών, η οποία σύμφωνα με τους Murray & Kue θα μπορούσε να ανέλθει σε περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια ετησίως σε ζημιές, χαμένο χρόνο κ.λπ. [1].
Πόσο χρόνο κερδίζουμε όταν τρέχουμε στο επείγον;
Μια μελέτη που διεξήχθη στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης διαπίστωσε ότι κατά μέσο όρο 1 λεπτό και 46 δευτερόλεπτα εξοικονομήθηκαν από το χρόνο απόκρισης στη σκηνή όταν χρησιμοποιήθηκαν φώτα και σειρήνες, ενώ μια μελέτη που διεξήχθη στο Γκρίνβιλ της Βόρειας Καρολίνας κατέδειξε ότι εξοικονομήθηκαν κατά μέσο όρο 43,5 δευτερόλεπτα κατά την επιστροφή στο νοσοκομείο από τη σκηνή όταν χρησιμοποιήθηκαν φώτα και σειρήνες [1].
Ως κλινικοί γιατροί, πρέπει να αναρωτηθούμε και να απαντήσουμε με ειλικρίνεια σε αυτά τα ερωτήματα:
Πόσοι από τους ασθενείς μας θα βιώσουν πραγματικά μια σημαντική διαφορά στην έκβαση δευτερευόντως αυτών των αλλαγών στον χρόνο ανταπόκρισης και επιστροφής;
Ενώ υπάρχουν πολυάριθμοι λόγοι για να μειωθεί ή ακόμη και να εξαλειφθεί η χρήση των φώτων και των σειρήνων, θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποια σενάρια που να δικαιολογούν αυτές τις επείγουσες ανταποκρίσεις;
Θα μπορούσαν να υπάρξουν καταστάσεις στις οποίες οι ανταποκρίσεις με φώτα και σειρήνες όχι μόνο δικαιολογούνται, αλλά ακόμη και συνιστώνται;
Αξίζει τον κίνδυνο ο μικρότερος χρόνος απόκρισης;
Σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις, όπως πνιγμός βρέφους ή ανοιχτό τραύμα στο στήθος, όπου ένα λεπτό μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Πιθανώς έχετε ακούσει ότι μειώνεται κατά 10% η πιθανότητα αναζωογόνησης από κοιλιακή μαρμαρυγή για κάθε λεπτό που καθυστερεί η απινίδωση, γεγονός που αποτελεί κοινό επιχείρημα υπέρ της ταχείας ανταπόκρισης σε έναν ασθενή με καρδιακή ανακοπή [1].
Με βάση τα συμπεράσματα των Murray & Kue, σύμφωνα με τα οποία μόνο το 5% των κλήσεων δικαιολογούν επείγουσα ανταπόκριση, οι κλήσεις στις οποίες η χρονική διαφορά 1 λεπτού και 46 δευτερολέπτων έχει ουσιαστική σημασία αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Εάν αυτές οι κλήσεις αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, γιατί υπάρχουν ακόμη δικαιοδοσίες όπου η επείγουσα ανταπόκριση είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση;
Είναι η επείγουσα ανταπόκριση η εξαίρεση ή ο κανόνας στην υπηρεσία σας;
Έχω ακούσει τα επιχειρήματα από όλες τις πλευρές. “Αυτό είναι υπέροχο, αλλά δεν ισχύει για τις αγροτικές περιοχές”, “Αυτό μπορεί να ισχύει σε μια μικρότερη πόλη, αλλά είναι διαφορετικό στο Λος Άντζελες ή τη Νέα Υόρκη”. Η πραγματικότητα είναι ότι η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι κυκλοφοριακή συμφόρηση σε κάθε πόλη και οι μεγαλύτερες αποστάσεις είναι μεγαλύτερες αποστάσεις σε κάθε τόπο.
Αν κάνουμε τα απλά μαθηματικά για μια αγροτική περιοχή, μια απόσταση 60 μιλίων που διανύεται με ταχύτητα 60 μιλίων/ώρα θα χρειαστεί 60 λεπτά. Αν αυξήσουμε την ταχύτητα στα 70 μίλια/ώρα, θα κάνουμε το ταξίδι των εξήντα μιλίων σε περίπου 51,4 λεπτά.
Εάν χρειαζόμαστε σχεδόν μία ώρα για να φτάσουμε σε ένα τηλεφώνημα, θα κάνουν 8,5 λεπτά σημαντική διαφορά; Δεν πιστεύω ότι ο αυξημένος κίνδυνος ατυχήματος με τραυματισμό για το πλήρωμα του ασθενοφόρου ή τους άλλους οδηγούς δικαιολογεί τη βελτίωση του χρόνου ανταπόκρισης κατά 8,5 λεπτά. Επιπλέον, εάν ένας ασθενής έχει υποστεί καρδιακή ανακοπή επί 51 λεπτά, η πιθανότητα ανάνηψης είναι τόσο μικρή ώστε να μην αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την ταχύτητα ανταπόκρισης.
Κάθε σύστημα έχει μοναδικές ανάγκες και προκλήσεις ανταπόκρισης- ως επάγγελμα, πρέπει να παραμείνουμε ενήμεροι για τον πιο πολύτιμο πόρο που διαθέτει η υπηρεσία μας, τους παρόχους μας. Οι οργανισμοί πρέπει να εξετάζουν τα διαθέσιμα δεδομένα και να αναπτύσσουν κατευθυντήριες γραμμές απόκρισης με βάση πραγματικά δεδομένα. Οποιαδήποτε απώλεια ενός παρόχου είναι απαράδεκτη, ίσως ακόμη περισσότερο όταν η απώλεια αυτή συμβαίνει δευτερογενώς λόγω μιας αδικαιολόγητης επείγουσας ανταπόκρισης.
Βιβλιογραφικές Αναφορές
1. Murray B, Kue R. (2017). The use of emergency lights and sirens by ambulances and their effect on patient outcomes and public safety: A comprehensive review of the literature. Prehospital and Disaster Medicine, 32(2), 209–216. https://doi.org/10.1017/s1049023x16001503
2. Smith N. (2015, September). A National Perspective on Ambulance Crashes and Safety. EMS World.
3. NHTSA FARS and GES Reports, (2002-2012). Retrieved from http://www.nhtsa.gov/FARS and https://www.nhtsa.gov/national-automotive-sampling-system/nass-general-estimates-system.
4. Missikpode C, Peek-Asa C, Young T, & Hamann C. (2018). Does crash risk increase when emergency vehicles are driving with lights and sirens? Accident Analysis & Prevention, 113, 257–262. https://doi.org/10.1016/j.aap.2018.02.002
Συγγραφέας: Reuben Farnsworth, BS, CP-C, CCP-C, LP, NRP
Πηγή: https://www.ems1.com/ems-products/ambulance-safety/articles/why-are-we-still-running-emergent-PzZPxrlI3clWLHve/
Παναγιώτης Σπανός
Προνοσοκομειακός Διασώστης
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
