Εκπαίδευση για συμμετοχικότητα και συμπόνια
Μοναδικοί προβληματισμοί για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που αφορούν άτομα με ειδικές ανάγκες
Το να είσαι πρώτος ανταποκριτής είναι ένα απαιτητικό και ευγενές επάγγελμα που απαιτεί από τα άτομα να είναι προετοιμασμένα για κάθε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μπορεί να προκύψει. Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μπορεί να είναι συγκλονιστικές και αγχωτικές για όλα τα εμπλεκόμενα άτομα. Ωστόσο, η ανταπόκριση σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που αφορούν άτομα με ειδικές ανάγκες και ηλικιωμένους πολίτες με νόσο Αλτσχάιμερ/άνοια απαιτεί ένα μοναδικό σύνολο δεξιοτήτων και εκπαίδευσης [1,2]. Προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ειδικές ανάγκες αυτών των πληθυσμών ασθενών και να διασφαλιστεί η ασφάλειά τους, οι πρώτοι ανταποκριτές πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με τη γνώση και την κατανόηση του τρόπου αποτελεσματικού χειρισμού αυτών των καταστάσεων, έχοντας εξειδικευμένη εκπαίδευση σχετικά με την αισθητηριακή υπερφόρτωση και την αποτελεσματική επικοινωνία.
Εξειδικευμένη εκπαίδευση
Η εκπαίδευση των πρώτων ανταποκριτών θα πρέπει να καλύπτει την αλληλεπίδραση με άτομα με διάφορες ειδικές ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών του φάσματος του αυτισμού και των καταστάσεων που επηρεάζουν τους ηλικιωμένους, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ και η άνοια. Κατανοώντας τα χαρακτηριστικά, τις συμπεριφορές, τα ερεθίσματα και τις στρατηγικές επικοινωνίας που αφορούν ειδικά αυτά τα άτομα, οι πρώτοι ανταποκριτές μπορούν να προσαρμόσουν την προσέγγισή τους και να βοηθήσουν αποτελεσματικά τα άτομα με ειδικές ανάγκες κατά τη διάρκεια έκτακτων περιστατικών.
Αποτελεσματική επικοινωνία
Η αποτελεσματική επικοινωνία είναι ζωτικής σημασίας κατά την αλληλεπίδραση με άτομα με ειδικές ανάγκες και ηλικιωμένους σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης [4]. Οι πρώτοι ανταποκριτές θα πρέπει να εκπαιδεύονται σε τεχνικές επικοινωνίας που προσαρμόζονται στις διαφορετικές ικανότητες. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη χρήση σαφούς, συνοπτικής γλώσσας, οπτικών βοηθημάτων, χειρονομιών και την υπομονετική χορήγηση επιπλέον χρόνου για απαντήσεις. Η δημιουργία ενός ήρεμου και υποστηρικτικού περιβάλλοντος μέσω της επικοινωνίας μπορεί να συμβάλει στη μείωση του άγχους και να διευκολύνει την κατανόηση.
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ιδίως εκείνα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, μπορεί να είναι πιο επιρρεπή σε αισθητηριακή υπερφόρτωση κατά τη διάρκεια έκτακτων περιστατικών [5]. Οι σειρήνες, τα φώτα που αναβοσβήνουν και τα πολυσύχναστα περιβάλλοντα μπορεί να επιδεινώσουν το άγχος τους ή ακόμη και να προκαλέσουν πανικό. Οι πρώτοι ανταποκριτές θα πρέπει να γνωρίζουν αυτές τις ευαισθησίες και να προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τα αισθητηριακά ερεθίσματα αν είναι δυνατόν. Απλές προσαρμογές, όπως το σβήσιμο των φώτων ή το σβήσιμο των σειρήνων, μπορούν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη διασφάλιση της ευεξίας και της συνεργασίας των ατόμων.
Κατανόηση των αναγκών των ηλικιωμένων
Η κατανόηση των αναγκών των ηλικιωμένων, ιδίως εκείνων με Αλτσχάιμερ ή άνοια, είναι ζωτικής σημασίας για τους πρώτους ανταποκριτές [3]. Οι υπάλληλοι δημόσιας ασφάλειας θα πρέπει να μάθουν για τις συνήθεις συμπεριφορές, τα πρότυπα απώλειας μνήμης και την πιθανή σύγχυση που μπορεί να προκύψει σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Η εξοικείωση με τις σχετικές τεχνικές, όπως η θεραπεία δια των αναμνήσεων ή η χρήση οικείων αντικειμένων, μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην απόκτηση της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας των ηλικιωμένων ατόμων και στη μεγιστοποίηση της ασφάλειας.
Ο σωστός προσχεδιασμός είναι απαραίτητος για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που αφορούν άτομα με ειδικές ανάγκες [6]. Αυτό περιλαμβάνει την προληπτική εμπλοκή με τις οικογένειες, τους φροντιστές και τα δίκτυα υποστήριξης για τη συλλογή σχετικών πληροφοριών, όπως στοιχεία επικοινωνίας έκτακτης ανάγκης, ιατρικό ιστορικό και εξατομικευμένες στρατηγικές επικοινωνίας. Η ενημέρωση σχετικά με τις συνήθειες των ατόμων, τα φάρμακα και τυχόν ειδικές ανάγκες φροντίδας μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα των ενεργειών των πρώτων ανταποκριτών [7].
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι πιο ευάλωτα κατά τη διάρκεια καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και η ζωή τους εξαρτάται από την έγκαιρη και κατάλληλη δράση που αναλαμβάνουν οι πρώτοι ανταποκριτές [8]. Η έλλειψη εκπαίδευσης μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη επικοινωνία, παρεξηγήσεις και περιττά τραύματα, θέτοντας ενδεχομένως σε κίνδυνο την ευημερία και τη ζωή αυτών των ατόμων [9]. Η κατάλληλη εκπαίδευση εξοπλίζει τους πρώτους ανταποκριτές με τις γνώσεις και τα εργαλεία που απαιτούνται για την παροχή αποτελεσματικής φροντίδας και υποστήριξης σε αυτά τα άτομα.
Η ώρα για την αλλαγή είναι τώρα. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες αξίζουν ίση πρόσβαση στην ασφάλεια, τη φροντίδα και τον σεβασμό κατά τη διάρκεια έκτακτων περιστατικών. Οι πρώτοι ανταποκριτές πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, παρέχοντας την απαραίτητη εκπαίδευση για να ξεπεράσουν την άγνοια, να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση και να βελτιστοποιήσουν την ικανότητά τους να βοηθούν μοναδικούς πληθυσμούς ασθενών. Ας ενωθούμε απαιτώντας ολοκληρωμένα και συνεχή προγράμματα κατάρτισης για τους πρώτους ανταποκριτές, διασφαλίζοντας ότι κανείς δεν θα μείνει πίσω σε περιόδους κρίσης. Μαζί, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα πιο περιεκτικό και συμπονετικό σύστημα αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης που να εξυπηρετεί πραγματικά όλα τα μέλη της κοινωνίας.
Βιβλιογραφικές Αναφορές
- Carleton RN, Carleton AW, Weiss J. (2017). First responders and autism: Expanding awareness and enhancing training. Journal of Mental Health Research in Intellectual Disabilities, 10(2), 119-137.
- Davis E, Tschirhart M. (2015). Improving emergency response for people with disabilities. Public Administration Review, 75(6), 879-889.
- Kilete-Ngobeli M, Caputa C, Arthur M. (2019). Enhancing emergency preparedness for people with Alzheimer’s disease. Journal of Emergency Management, 17(1), 61-69.
- Rubin JD, Sulewski SJ. (2020). Disabilities and emergency management: Review and reflection. Natural Hazards Review, 21(1), 04019028.
- Saugstad RH. (2019). Autism spectrum disorder: Advancements in diagnosis and treatment. American Journal of Nursing, 119(1), 44-49.
- Güney S. (2018). Adaptation strategies for vulnerable individuals to disasters in Turkey. Disaster Prevention and Management, 27(2), 157-170.
- Leary JL, Barclay ME. (2013). Building disaster resilience in communities with pervasive vulnerabilities. Natural Hazards Review, 14(4), 240-248.
- Schmidlin E. (2016). Social work in the time of disasters: Supporting an untapped resource. Journal of Gerontological Social Work, 59(1-2), 75-89.
- United Nations Office for Disaster Risk Reduction. (2020). Global Assessment Report on Disaster Risk Reduction 2019. Retrieved from https://gar.undrr.org/
Πηγή: https://www.ems1.com/special-needs-patients/training-for-inclusivity-and-compassion
Παναγιώτης Σπανός
Προνοσοκομειακός Διασώστης
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
