Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί μείζον κοινωνικό πρόβλημα και πρόβλημα δημόσιας υγείας. Ο αντίκτυπός της στη σωματική και ψυχική υγεία των γυναικών και στην κοινωνική τους λειτουργικότητα είναι ολέθριος[1] Η πολυεθνική μελέτη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την ενδοοικογενειακή βία εκτιμά ότι ο επιπολασμός της σωματικής βίας από τον σύντροφο κατά τη διάρκεια της ζωής κυμαίνεται από 13 έως 61%[2] Η Εθνική Έρευνα Οικογενειακής Υγείας (2005-06) στην Ινδία, τεκμηρίωσε ότι σχεδόν δύο στις πέντε γυναίκες που έχουν παντρευτεί ποτέ, στην Ινδία, βιώνουν συζυγική βία[3].
Μεταξύ των κακοποιημένων γυναικών στην Ινδία, μόνο μία στις τέσσερις μίλησε ποτέ σε κάποιον για την ενδοοικογενειακή βία[3] Οι γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στον εντοπισμό και την παροχή υποστήριξης στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, καθώς οι κακοποιημένες γυναίκες είναι πιο πιθανό να έρθουν σε επαφή με το σύστημα υγείας από οποιονδήποτε άλλο μηχανισμό[4,5].[4,5] Μια συστηματική ανασκόπηση ποιοτικών μελετών αποκάλυψε ότι οι επιζώντες της ενδοοικογενειακής βίας ήθελαν να ερωτηθούν από τους γιατρούς τους για την ενδοοικογενειακή βία[5].[6] Πολλοί γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης δεν είναι καλά εξοπλισμένοι για να χειριστούν το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας μεταξύ των ασθενών τους[1,4,5].
Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να αξιολογήσει τις πεποιθήσεις, τις στάσεις και τις πρακτικές των ιατρών υγείας ενός αγροτικού νοσοκομείου δευτεροβάθμιας περίθαλψης, όσον αφορά τον εντοπισμό και τη διαχείριση της ενδοοικογενειακής βίας μεταξύ των ασθενών τους.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε μεταξύ ιατρών και νοσηλευτών ενός αγροτικού νοσοκομείου δευτεροβάθμιας περίθαλψης στο Oddanchatram. Πρόκειται για ένα νοσοκομείο 299 κλινών, με μέση ημερήσια προσέλευση 1.500 ασθενών στα εξωτερικά ιατρεία.
Τα δεδομένα συλλέχθηκαν με τη χρήση μη συνδεδεμένου, ανώνυμου, δομημένου ερωτηματολογίου. Τα αποτελέσματα καταγράφηκαν για 85 πλήρως συμπληρωμένα ερωτηματολόγια. Μεταξύ αυτών 71 (83,5%) μέλη του υγειονομικού προσωπικού θεωρούσαν ότι η ενδοοικογενειακή βία ήταν συχνή μεταξύ των ασθενών τους. Έξι (7,1%) συνήθιζαν να ρωτούν πάντα τους ασθενείς τους για την ενδοοικογενειακή βία και 12 (14,1%) δεν ρωτούσαν ποτέ γι’ αυτήν. Από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που ερωτήθηκαν, 56 (65,8%) είχαν εντοπίσει θύμα ενδοοικογενειακής βίας τουλάχιστον μία φορά τον τελευταίο ένα χρόνο.
39 (45,9%) του υγειονομικού προσωπικού ανέφεραν ότι δεν αισθάνονταν άνετα να ρωτήσουν για την ενδοοικογενειακή βία και 16 (18,8%) δήλωσαν ότι δεν είχαν καθόλου αυτοπεποίθηση στο να ρωτήσουν για την ενδοοικογενειακή βία. Τα εμπόδια που αισθάνθηκαν ενώ ρωτούσαν για την ενδοοικογενειακή βία ήταν, η έλλειψη χρόνου για κάθε ασθενή 26 (30,6%), ο φόβος μήπως προσβάλουν τον ασθενή 22 (25,9%) και η άγνοια σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να ρωτήσουν 12 (14,1%).
Για την ερώτηση σχετικά με τις στρατηγικές χειρισμού ενός θύματος ενδοοικογενειακής βίας, 52 (61,1%) των γιατρών και των νοσηλευτών θεώρησαν ότι είχαν ελάχιστες ή καθόλου στρατηγικές για να βοηθήσουν τους ασθενείς που τους προσέγγιζαν με ενδοοικογενειακή βία και μόνο δύο (2,4%) θεώρησαν τον εαυτό τους αποτελεσματικό στη διαχείριση της ενδοοικογενειακής βίας.
Παρά τον δυνητικά σημαντικό ρόλο τους, το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού υγείας δεν έχει λάβει καμία εκπαίδευση και δεν είναι επί του παρόντος καλά προετοιμασμένο για να παρέχει αποτελεσματική αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας. Το σημερινό πρόγραμμα σπουδών της ιατρικής δεν περιλαμβάνει επαρκείς εισροές ή ανάπτυξη πρακτικών δεξιοτήτων για να προετοιμάσει τους γιατρούς να αντιμετωπίσουν τα ζητήματα της ενδοοικογενειακής βίας. Οι γιατροί πρέπει να γνωρίζουν την πιθανότητα βίας στη ζωή των ασθενών τους και να προσφέρουν υποστήριξη και πληροφορίες για φορείς που μπορούν να προσφέρουν βοήθεια. Οι παρεμβάσεις για την ενδοοικογενειακή βία θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους κλινικούς ρόλους και τα μοναδικά εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι γενικοί ιατροί. Χρειάζονται μηχανισμοί που να επιτρέπουν τη δημιουργία και την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των παρόχων υγειονομικής περίθαλψης και των υπηρεσιών υποστήριξης.
Αναφορές
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4005213/
Παναγιώτης Σπανός
Προνοσοκομειακός Διασώστης
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
