Αγαπημένε μου νεότερε εαυτέ,
Στέκεσαι με το πρώτο σου ζευγάρι γυαλισμένες μπότες, το πουκάμισο σφιχτά χωμένο μέσα στο παντελόνι, χαμογελώντας ως τα αυτιά, με εκείνη την καινούρια πιστοποίηση στο χέρι, σίγουρος ότι είσαι έτοιμος να σώσεις τον κόσμο. Σε βλέπω. Θαυμάζω αυτή τη φλόγα μέσα σου. Και πριν πάμε παρακάτω, θέλω να σου πω κάτι:
Είμαι περήφανος για σένα.Αλλά, φίλε μου… δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει.
Νομίζεις ότι αυτή η καριέρα αφορά τα φώτα, τις σειρήνες και την ευκαιρία να κάνεις το καλό. Και σε μεγάλο βαθμό, έτσι είναι. Θα δεις θαύματα. Θα φέρεις μωρά στον κόσμο, θα επανεκκινήσεις καρδιές, θα ακούσεις το «ευχαριστώ» από ανθρώπους που δεν θα ξεχάσουν ποτέ το όνομά σου. Θα κάνεις φίλους που θα γίνουν οικογένεια. Θα κουβαλάς τις αναμνήσεις αυτών των επιτυχιών για πάντα.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά — η πλευρά για την οποία κανείς δεν σε προετοιμάζει πραγματικά.
Ας ξεκινήσουμε από αυτό: Θα δεις πράγματα που θα σου ραγίσουν την καρδιά· όχι μία φορά, όχι δύο — ξανά και ξανά. Θα ακούσεις μητέρες να ουρλιάζουν «όχι» μέσα στη νύχτα. Θα δεις παιδιά να παγώνουν από φόβο. Θα σταθείς μέσα σε σπίτια διαλυμένα από βία, φτώχεια, εξάρτηση και απώλεια — και μετά θα πας σπίτι προσποιούμενος ότι τίποτα δεν σε άγγιξε.
Προειδοποίηση: Σε αγγίζει. Κάθε φορά.
Υπάρχει ένας όρος που δεν θα τον ακούσεις πολύ στα πρώτα σου χρόνια: σωρευτικό τραύμα (cumulative trauma). Νόμιζα πως ήταν τα μεγάλα περιστατικά — οι πυροβολισμοί, τα καρδιακά επεισόδια, οι καταστροφές — αυτά που θα με στοίχειωναν. Αλλά δεν ήταν. Ήταν ο «θάνατος από χίλιες μικρές πληγές»: όταν χάνεις πάρα πολλά γενέθλια, όταν τρως κρύο φαγητό βενζινάδικου στις 3 το πρωί γιατί έχεις ξεχάσει πώς είναι ένα κανονικό δείπνο, όταν περνάς μπροστά από ένα σχολικό λεωφορείο και αναρωτιέσαι αν το παιδί στο πίσω κάθισμα σου θυμίζει εκείνο που έχασες την προηγούμενη εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι, φίλε μου: δεν μπορείς να τα κουβαλήσεις όλα αυτά χωρίς συνέπειες.
Μακάρι να μου είχε πει κάποιος νωρίτερα ότι είναι εντάξει να μιλήσεις για αυτό· ότι η δύναμη δεν είναι η σιωπή, αλλά το αληθινό θάρρος είναι να πεις: «Ξέρεις κάτι; Δεν είμαι καλά αυτή τη στιγμή». Αλλά δεν μεγαλώσαμε έτσι. Μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο όπου η ψυχική υγεία ήταν ταμπού, όπου η ευαλωτότητα θεωρούνταν αδυναμία και όπου η μόνη αποδεκτή αντίδραση στο τραύμα ήταν ένας μορφασμός και ένα αστείο.
Ας σου πω τώρα, όσα εύχομαι να ήξερα τότε:
Η ψυχική υγεία μετράει.
Δεν μπορείς να δώσεις από ένα άδειο ποτήρι. Και δεν εννοώ τη χιλιοειπωμένη εκδοχή — εννοώ το πραγματικό. Χρειάζεσαι ύπνο. Χρειάζεσαι όρια. Χρειάζεσαι χρόνο που να μην είσαι παραϊατρικός, πυροσβέστης ή διασώστης. Χρειάζεσαι να γελάς, να κλαις, να φωνάζεις, να αναπνέεις. Χρειάζεσαι να είσαι άνθρωπος, όχι μόνο «ήρωας».
Η οικογένειά σου σε χρειάζεται ολόκληρο.
Κάποια μέρα, θα κοιτάξεις στον καθρέφτη και θα αναρωτηθείς πού πήγε εκείνος που χόρευε στην κουζίνα. Θα ακούσεις τα παιδιά σου να λένε: «Ο μπαμπάς δουλεύει συνέχεια», και θα σε χτυπήσει στο στομάχι. Θα καταλάβεις ότι ενώ έσωζες αγνώστους, οι άνθρωποι που σε αγαπούν περισσότερο έχαναν κομμάτια από σένα.
Η δουλειά σου θα σε διαμορφώσει — αλλά δεν χρειάζεται να σε ορίσει.
Ναι, αυτή η καριέρα θα σε αλλάξει. Αλλά μην την αφήσεις να σε σκληρύνει. Κράτα την ενσυναίσθησή σου. Κράτα το χιούμορ σου (θα το χρειαστείς). Συνέχισε να παίρνεις τηλέφωνο τη μητέρα σου, όσο κουρασμένος κι αν είσαι. Και να θυμάσαι ότι μια μέρα, όταν οι σειρήνες σιγήσουν και οι μπότες κρεμαστούν, θα πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι πέρα από όλα αυτά.
Δεν είσαι άτρωτος.
Ο βαθμός σου δεν σε προστατεύει. Τα χρόνια εμπειρίας δεν σε προστατεύουν. Αντίθετα, κάνουν το βάρος πιο βαρύ. Και σου λέω τώρα: δεν είσαι μόνος. Μην περιμένεις την κατάρρευση. Μην περιμένεις ο γάμος σου να κλονιστεί, ο ύπνος σου να εξαφανιστεί ή οι αναδρομές να ξεκινήσουν. Πρόλαβέ το. Μίλα σε κάποιον. Μάθε ποιοι είναι οι πόροι σου. Βρες τους ανθρώπους σου.
Και όταν γίνεις ηγέτης (ναι, θα γίνεις), να είσαι από αυτούς που καταλαβαίνουν. Από αυτούς που τσεκάρουν την ομάδα τους και πραγματικά ακούν. Από αυτούς που λένε: «Είναι εντάξει να πάρεις μια μέρα» — και το εννοούν. Από αυτούς που κάνουν χώρο για τα δύσκολα κομμάτια αυτής της δουλειάς και θυμίζουν στους άλλους ότι ένας καλός επαγγελματίας ξεκινά από έναν υγιή άνθρωπο.
Δεν θα σου πω ψέματα. Κάποιες μέρες θα είναι σκληρές. Θα αναρωτηθείς γιατί ξεκίνησες ποτέ. Θα αναρωτηθείς αν έχεις πια κάτι να δώσεις. Αλλά αν μπορούσα να περάσω μέσα από τον χρόνο και να σε κοιτάξω στα μάτια, θα σου έλεγα αυτό:
-
Θα βοηθήσεις ανθρώπους.
-
Θα κάνεις τη διαφορά.
-
Και θα σου κοστίσει κάτι.
Αλλά αν φροντίσεις τον εαυτό σου — πραγματικά φροντίσεις — αυτή η ζωή θα σου δώσει κι εκείνη κάτι πίσω: μια αίσθηση σκοπού, υπερηφάνειας και σύνδεσης που λίγες καριέρες μπορούν να προσφέρουν.
Γι’ αυτό, να είσαι περήφανος. Να είσαι ευγενικός. Να μείνεις ταπεινός. Και σε παρακαλώ — μην περιμένεις 30 χρόνια για να καταλάβεις ότι η ψυχική σου υγεία έχει την ίδια αξία με τις πιστοποιήσεις σου.
Με ευγνωμοσύνη,
Jason
Τι Ακολουθεί
Θέλω να είμαι ξεκάθαρος: δεν είμαι ειδικός ψυχικής υγείας, ούτε γιατρός, ούτε ψυχολόγος — αλλά είμαι κάποιος που περπάτησε έναν δρόμο παρόμοιο με πολλούς από εσάς, και θέλω να μοιραστώ μερικά από τα μαθήματα που έμαθα στην πορεία. Δεν υπάρχει «μία λύση για όλους» όταν μιλάμε για ψυχική υγεία. Αυτό που λειτουργεί για τον έναν, μπορεί να μη λειτουργεί για τον άλλον. Γι’ αυτό και θα εξερευνήσουμε ένα ευρύ φάσμα ιδεών, στρατηγικών και προοπτικών μέσα από αυτή τη σειρά. Είτε είστε καινούριοι στη δημόσια ασφάλεια είτε έχετε δεκαετίες εμπειρίας, ελπίζω κάθε άρθρο να έχει κάτι που θα σας αγγίξει.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι η ψυχική υγεία δεν είναι απλώς μια δευτερεύουσα συζήτηση — είναι κομμάτι της επιβίωσής μας.
Και μαζί, μπορούμε να χτίσουμε μια κουλτούρα όπου το να ζητάς βοήθεια θεωρείται δύναμη, όχι ντροπή.
Του Jason Fox
