“Να είσαι ευγενικός, γιατί όλοι όσους συναντάς δίνουν μια δύσκολη μάχη.” – Πλάτων
Ως ηγέτες, συχνά εστιάζουμε στα αποτελέσματα, την απόδοση και το να ξεπερνάμε τις δυσκολίες· και ενώ αυτά είναι απαραίτητα, υπάρχει μια ποιότητα στην ηγεσία που ξεπερνά όλες τις άλλες: η καλοσύνη. Ίσως να μην το συνειδητοποιείτε πάντα, αλλά κάθε άτομο που συναντάτε κουβαλάει ένα βάρος που δεν μπορείτε να δείτε. Πίσω από τα χαμόγελα, τις προθεσμίες, τις απαντήσεις “είμαι καλά”, μπορεί να κρύβονται σιωπηλές μάχες — εθισμός, θλίψη, άγχος, οικονομική πίεση ή η δυσκολία της μονογονεϊκής ζωής. Και σε εκείνες τις στιγμές, η πιο μικρή σας πράξη καλοσύνης μπορεί να είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα λάβουν εκείνη τη μέρα.
Η ηγεσία δεν αφορά τους τίτλους· αφορά την επίδραση που έχεις. Και ένας από τους πιο δυνατούς τρόπους να επηρεάσεις είναι να επιλέγεις να ηγείσαι με ενσυναίσθηση. Όταν επιλέγεις την καλοσύνη, δημιουργείς ασφάλεια. Χτίζεις εμπιστοσύνη. Δίνεις σε κάποιον την αξιοπρέπεια να νιώθει ότι τον βλέπουν και τον εκτιμούν, ακόμη κι όταν νιώθει ότι ο κόσμος του καταρρέει. Αυτό δεν σου κοστίζει τίποτα, αλλά για εκείνον μπορεί να σημαίνει τα πάντα.
Ποτέ δεν ξέρεις την καταιγίδα που περνάει κάποιος. Εκείνο το μέλος της ομάδας που φαίνεται αφηρημένο, μπορεί να φροντίζει έναν ετοιμοθάνατο γονιό. Ο υπάλληλος που αντέδρασε απότομα σε μια συνάντηση, μπορεί να πέρασε τη νύχτα στα επείγοντα με το παιδί του. Ο συνάδελφος που έχασε μια προθεσμία, μπορεί να αναρωτιέται πώς θα πληρώσει το ενοίκιο. Η ζωή δεν σταματάει για να εξυπηρετήσει τις επαγγελματικές απαιτήσεις, και γινόμαστε καλύτεροι ηγέτες όταν δημιουργούμε χώρο τόσο για την αριστεία όσο και για την ανθρώπινη πλευρά.
Η καλοσύνη δεν σημαίνει αδυναμία. Δεν σημαίνει να χαμηλώνουμε τα στάνταρ ή να ανεχόμαστε τη δυσλειτουργία. Αντιθέτως, χρειάζεται τεράστια δύναμη για να ηγείσαι με συμπόνια. Χρειάζεται θάρρος να σταματήσεις και να ρωτήσεις, «Είσαι καλά;», ειδικά όταν θα ήταν πιο εύκολο να κριτικάρεις ή να διορθώσεις. Αλλά αυτές οι στιγμές παύσης, αυτές οι σκόπιμες επιλογές να απαντήσεις με καλοσύνη, καθορίζουν την ηγεσία σου πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε δείκτη ή επίτευγμα.
Τι θα γινόταν αν τα λόγια σου σήμερα έδιναν σε κάποιον τη δύναμη να συνεχίσει; Τι θα γινόταν αν η ενθάρρυνσή σου ήταν η σπίθα που θα αναζωπύρωνε την πίστη του στον εαυτό του; Ως ηγέτες, έχουμε περισσότερη επιρροή απ’ όση συνειδητοποιούμε. Μια καλή κουβέντα. Ένα αυτί που ακούει. Μια χειρονομία στήριξης. Αυτά δεν είναι απλά ευγένειες· είναι εργαλεία που μπορούν να αλλάξουν ζωές. Μπορεί να μην μάθεις ποτέ πόσο μακριά ταξιδεύει ο αντίκτυπος της καλοσύνης σου, αλλά να είσαι βέβαιος ότι πάντα αφήνει το σημάδι της.
Όλοι θέλουμε να ηγούμαστε ομάδων που αποδίδουν, καινοτομούν και ευημερούν. Αλλά αυτό ξεκινάει με τη δημιουργία περιβαλλόντων όπου οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς να είναι ο εαυτός τους. Όπου δεν χρειάζεται να προσποιούνται ότι τα έχουν όλα υπό έλεγχο. Όπου ξέρουν ότι θα τους υποδεχτούν με κατανόηση, όχι με κριτική. Αυτή είναι η ηγεσία που θυμούνται οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο ηγέτης που αλλάζει ζωές.
Γι’ αυτό, σήμερα και κάθε μέρα, διάλεξε την καλοσύνη. Όχι γιατί είναι εύκολη, αλλά γιατί είναι δυνατή. Γιατί αλλάζει τους ανθρώπους. Και, καθώς το κάνει, αλλάζει κι εσένα. Ως ηγέτες, ας γίνουμε η υπενθύμιση ότι κανείς δεν είναι μόνος στον αγώνα του. Ας ηγηθούμε με καρδιές ανοιχτές. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η κληρονομιά που αφήνουμε δεν θα μετρηθεί από το πόσα πετύχαμε, αλλά από το πόσο νοιαστήκαμε.
Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά τι περνάει κάποιος πίσω από τις κλειστές πόρτες. Εκείνος ο συνάδελφος που αργεί στη δουλειά, μπορεί να ήταν ξύπνιος όλη τη νύχτα με ένα άρρωστο παιδί. Η ταμίας που φαίνεται αφηρημένη, μπορεί να θρηνεί την απώλεια κάποιου αγαπημένου της. Και το άτομο που σου μίλησε απότομα σήμερα το πρωί, μπορεί να παλεύει με έναν εθισμό που ντρέπεται να μοιραστεί. Συχνά κινούμαστε στη ζωή τόσο γρήγορα, κυνηγώντας στόχους, λύνοντας προβλήματα, διαχειριζόμενοι προθεσμίες, που ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε πρώτα απ’ όλα άνθρωποι. Η καλοσύνη δεν είναι απλώς μια «μαλακή δεξιότητα». Είναι δύναμη. Είναι το ένα πράγμα που μπορεί να διαπεράσει τον πόνο, να αναγεννήσει την ελπίδα και να υπενθυμίσει σε κάποιον ότι έχει αξία.
Ας σηκώνουμε τους ανθρώπους, όχι απλώς να τους σπρώχνουμε μπροστά. Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ όλη την ιστορία του αγώνα κάποιου, αλλά πάντα έχουμε τη δύναμη να γίνουμε το φως στο σκοτάδι του. Και μερικές φορές, μια καλή κουβέντα, μια στιγμή υπομονής ή απλώς η επίδειξη ότι νοιάζεσαι, είναι αυτό που δίνει σε κάποιον το κουράγιο να συνεχίσει έναν ακόμη γύρο. Αυτό δεν είναι απλώς ηγεσία· είναι κληρονομιά.
Πηγή: Lead with Kindness
