Η ανατομία και φυσιολογία του αεραγωγού διαφέρει στα νεογνά και τα μικρότερα παιδιά σε σχέση με τους ενήλικες.
Ακτινολογικές (CT, MRI) και βρογχοσκοπικές μελέτες έδειξαν ότι το στενότερο σημείο στον αεραγωγό τους είναι η εγκάρσια διάμετρος στο ύψος των φωνητικών χορδών και ότι ο αεραγωγός υπογλωττιδικά και μέχρι τον κρικοειδή χόνδρο είναι πιο κυλινδρικός και όχι χωνοειδής.1
Σύμφωνα με τις αναθεωρημένες οδηγίες του APLS κατά την αρχική εξέταση του σοβαρά τραυματισμένου παιδιού ο αλγόριθμος αντιμετώπισης του τροποποιείται σε <C> ABCDE, όπου <C>: αντιμετώπιση της καταστροφικής εξωτερικής αιμορραγίας με άμεση πίεση ή περίδεση.
A: έλεγχος του αεραγωγού και σταθεροποίηση της ΑΜΣΣ με χειρισμούς απελευθέρωσης του αεραγωγού, χορήγηση οξυγόνου σε υψηλές ροές, αναρρόφηση και αφαίρεση τυχόν ξένου σώματος, τοποθέτηση ρινο ή στοματοφαρυγγικού αεραγωγού, διασωλήνωση της τραχείας ή εφαρμογή χειρουργικού αεραγωγού.
Σε περίπτωση που υπάρχει υποψία κάκωσης της ΑΜΣΣ λόγω του μηχανισμού του τραυματισμού η ΑΜΣΣ θεωρείται ότι έχει υποστεί βλάβη και σταθεροποιείται αρχικά με τα χέρια και στη συνέχεια με τοποθέτηση ειδικών κηδεμόνων μέχρι την αντίθετη επιβεβαίωση.
B: έλεγχος της αναπνευστικής λειτουργίας, του αερισμού και για σημεία αιμο-πνευμοθώρακα που μπορεί να χρειαστούν άμεση παροχέτευση.
Μετά την αρχική σταθεροποίηση ακολουθεί ο έλεγχος κατά συστήματα του ασθενή και η συνεχής επανεκτίμηση του.
Στα παιδιά η ταχεία εισαγωγή στην αναισθησία επιτυγχάνεται με χορήγηση φαρμακευτικών παραγόντων για ικανοποιητικό βάθος αναισθησίας, αποφυγή χειρισμού Sellick αφού λίγοι γνωρίζουν τη σωστή τεχνική και η εφαρμογή του δεν βελτιώνει την έκβαση, επιβεβαίωση του βάθους της μυοχάλασης με νευροδιεγέρτη και όχι να περιμένουμε χρονικά τα μαγικά 60sec και ήπιος αερισμός (10-12cmH2O) με σκοπό την αποφυγή της υποξυγοναιμίας και της υπερκαπνίας.2
Εστιάζουμε πρόληψη της εισρόφησης που είναι σπάνια επιπλοκή και ξεχνάμε την πιθανή υποξία, εγρήγορση και αιμοδυναμική αστάθεια που μπορεί να προκληθούν.2
Η εταιρεία δύσκολου αεραγωγού3 προτείνει κατευθυντήριες οδηγίες για τη διασωλήνωση ενός μη αναμενόμενου δύσκολου αεραγωγού και εστιάζει στις 4 προσπάθειες διασωλήνωσης με συμβατικό λαρυγγοσκόπιο με τροποποίηση της τεχνικής κάθε φορά, στην κλήση για βοήθεια, στη συνέχεια εάν η οξυγόνωση του παιδιού (με FiO2 1.0) είναι καλή έως 3 προσπάθειες με υπεργλωττιδικές συσκευές και σε αποτυχία στόχος είναι ο καλός αερισμός και χρήση βοηθητικών συσκευών (βίντεο-λαρυγγοσκόπια, ινοπτικό) για τη διασωλήνωση.
Σε επόμενη αποτυχία οξυγόνωσης του ασθενή και ανάλογα εάν υπάρχει διαθέσιμος ΩΡΛ διενέργεια χειρουργικής τραχειοστομίας ή κρικοθυρεοτομής.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Tobias J. Pediatric airway anatomy may not be what we thought: implications for clinical practice and the use of cuffed endotracheal tubes. Pediatr Anesth 2015; 25:9-19
2. Engelhardt T. Rapid sequence induction has no use in pediatric anesthesia. Pediatric Anesthesia 2015; 25:5-8
3. http://www.das.uk.com/guidelines/paediatric-difficult-airway-guidelines
Βάγια Ντρίτσου
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
