Γράφει η Rachelle Zemlok, PsyD
Όταν φίλοι και συγγενείς μου μιλούν για τη δουλειά του συζύγου μου, η αγωνία τους επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στους κινδύνους των πυρκαγιών. Με ρωτούν συχνά πώς τα βγάζω πέρα με το άγχος αυτού του κινδύνου. Πάντα εκπλήσσονται όταν τους λέω ότι στην πραγματικότητα, οι περισσότερες από τις κλήσεις στις οποίες ανταποκρίνεται είναι ιατρικές. Και έχουν άδικο όχι από δική τους υπαιτιότητα· τα ΜΜΕ απλώς δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Σύμφωνα με στοιχεία του 2011, τα δύο τρίτα των περιστατικών που διαχειρίζονται οι πυροσβεστικές υπηρεσίες αφορούν ιατρική βοήθεια, ενώ μόνο το 5% σχετίζεται με πραγματικές φωτιές.
Ιατρικές Κλήσεις: Λιγότερο Θορυβώδεις, Περισσότερο Επιβαρυντικές
Μπορεί οι ιατρικές κλήσεις να ακούγονται λιγότερο επικίνδυνες, αλλά φέρουν μια εντελώς διαφορετική μορφή στρες. Οι διασώστες πρέπει να ανησυχούν για την πιθανότητα να κολλήσουν μεταδοτικές ασθένειες, χωρίς πάντα να γνωρίζουν τι έχει ο ασθενής. Πολλές φορές δέχονται φτέρνισμα ή βήχα απευθείας στο πρόσωπο προτού προλάβουν να φορέσουν μάσκα. Έρχονται σε επαφή με σωματικά υγρά που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα αντέχαμε ούτε να αντικρίσουμε – αίμα, ούρα, κόπρανα, εμετό – τα οποία μπορεί να καταλήξουν πάνω στον εξοπλισμό τους, στο φορείο ή σε ολόκληρη τη σκηνή.
Πολλές από αυτές τις σκηνές διαδραματίζονται σε εξαιρετικά ανθυγιεινά περιβάλλοντα, όπως σπίτια ανθρώπων που πάσχουν από σύνδρομο συσσώρευσης αντικειμένων. Οι διασώστες πρέπει να «απενεργοποιήσουν» τα ανθρώπινα αντανακλαστικά απέναντι σε αηδιαστικές εικόνες και μυρωδιές για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και όλα αυτά μπορεί να συμβούν οποιαδήποτε στιγμή – κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, μιας κλήσης με τα παιδιά τους, ή ακόμη και στον ύπνο τους.
Εικόνες που Δεν Σβήνουν Ποτέ
Οι πρώτοι ανταποκριτές είναι αυτοί που αντικρίζουν πρώτοι τα πιο φρικτά συμβάντα – θανατηφόρα τροχαία, σορούς ανθρώπων που βρίσκονται μετά από ημέρες ή εβδομάδες, σκηνές αυτοκτονιών, θανάτους παιδιών ή άλλα τρομακτικά ατυχήματα. Συχνά αναγκάζονται να ξεκινήσουν ΚΑΡΠΑ σε ηλικιωμένους ή παιδιά μπροστά στους συγγενείς τους, που ουρλιάζουν απελπισμένοι. Κάθε τέτοια σκηνή μπορεί να χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη τους.
Γνωρίζατε ότι το κέντρο της όσφρησης στον εγκέφαλο βρίσκεται δίπλα στο κέντρο της μνήμης; Γι’ αυτό και οι μυρωδιές είναι από τα πιο δυνατά «κλειδιά» μνήμης – κάτι εξαιρετικά δύσκολο όταν συνδέονται με τραύματα. Το ίδιο ισχύει και για ήχους, εικόνες και τοποθεσίες που μπορούν να επαναφέρουν στην επιφάνεια σκληρές αναμνήσεις.
📌 Συμπέρασμα:
Οι ιατρικές κλήσεις ίσως δεν γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα, αλλά είναι αυτές που επιβαρύνουν καθημερινά και σιωπηλά τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής. Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον είναι το πρώτο βήμα για τη στήριξή τους.
Πηγή: https://www.firstresponderfamilypsychology.com/post/the-stress-of-medical-calls
Παναγιώτης Σπανός
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
