Το καλοκαίρι του 1963, ένα τέταρτο του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων συγκεντρώθηκαν στο εμπορικό κέντρο της Ουάσιγκτον για να ακούσουν την ομιλία του Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ.
Ο Δρ Κινγκ δεν ήταν ο μόνος άνθρωπος στην Αμερική που ήταν μεγάλος ρήτορας.
Ούτε ήταν ο μόνος άνθρωπος που υπέφερε σε μια Αμερική προ των πολιτικών δικαιωμάτων.
Αλλά είχε ένα χάρισμα.
Δεν έλεγε στους ανθρώπους τι έπρεπε να αλλάξει στην Αμερική.
Είπε στους ανθρώπους τι πίστευε- και οι άνθρωποι που πίστευαν αυτό που πίστευε εκείνος πήραν τον σκοπό του, τον έκαναν δικό τους και δημιούργησαν δομές για να διαδώσουν το μήνυμα στους άλλους, έτσι ώστε 250.000 άνθρωποι να εμφανιστούν την κατάλληλη ημέρα και ώρα για να τον ακούσουν να μιλάει.
Πολλοί ταξίδεψαν μεγάλες αποστάσεις στην Ουάσιγκτον για αυτό που οι ίδιοι πίστευαν για την Αμερική. Δεν επρόκειτο για την αντιπαράθεση των μαύρων με τους λευκούς: το 25% του ακροατηρίου ήταν λευκοί.
Ο Δρ Κινγκ πίστευε ότι υπήρχαν δύο είδη νόμων στον κόσμο: εκείνοι που θεσπίζονται από μια ανώτερη αρχή και εκείνοι που θεσπίζονται από τους ανθρώπους- και μόνο όταν όλοι οι νόμοι που θεσπίζονται από τους ανθρώπους συνάδουν με τους νόμους που θεσπίζονται από την ανώτερη αρχή, θα ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο. Τυχαίνει το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα να είναι το τέλειο όχημα για να τον βοηθήσει να κάνει τον σκοπό του πραγματικότητα.
Υπάρχουν ηγέτες, και υπάρχουν αυτοί που ηγούνται…
Ο Δρ Κινγκ εκφώνησε τον λόγο “Έχω ένα όνειρο”, όχι τον λόγο “Έχω ένα σχέδιο”. Τώρα ακούμε τους πολιτικούς με τα ολοκληρωμένα τους σχέδια 12 σημείων. Αυτό δεν είναι ηγεσία και δεν εμπνέει κανέναν.
Σήμερα, υπάρχουν ηγέτες και υπάρχουν αυτοί που ηγούνται. Οι ηγέτες κατέχουν μια θέση δύναμης ή εξουσίας, αλλά αυτοί που ηγούνται μας εμπνέουν. Ακολουθούμε αυτούς που ηγούνται, όχι γι’ αυτούς, αλλά για τον εαυτό μας.
Όσοι ξεκινούν με μια πίστη έχουν την ικανότητα να εμπνέουν τους γύρω τους και να βρίσκουν άλλους που τους εμπνέουν.
Είναι ο εγκέφαλος καλωδιωμένος για πεποιθήσεις;
Μέχρι πρόσφατα, το έργο της εφαρμογής όσων γνωρίζουμε για τον εγκέφαλο στο ευρύτερο ζήτημα της προσωπικής ανθρώπινης εμπειρίας αποφεύχθηκε από τους επιστήμονες.
Ωστόσο, η εμφάνιση του νέου κλάδου της νευροεπιστήμης -της επιστημονικής μελέτης του νευρικού συστήματος- μας βοηθά να γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα, παρέχοντας νέους τρόπους για να απαντήσουμε σε παλιά ερωτήματα όπως το γιατί οι πεποιθήσεις είναι τόσο σημαντικές για εμάς.
Μια απάντηση είναι ότι ο εγκέφαλος είναι καλωδιωμένος για να κάνει προβλέψεις σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια με βάση το τι έχει συμβεί στο παρελθόν, και κατά κάποιον τρόπο, οι προβλέψεις μοιάζουν με τις πεποιθήσεις. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες γράφουν για τις επιστημονικές προβλέψεις σαν να πρόκειται για πεποιθήσεις ή εξηγήσεις που προσφέρονται εκ των προτέρων για να προβλέψουν και να εξηγήσουν τον κόσμο όπως τον βλέπουμε.
Η αβεβαιότητα μπορεί να σας αρρωστήσει
Η γνώση ότι ο εγκέφαλος είναι καλωδιωμένος για προβλέψεις εξηγεί γιατί βρίσκουμε την αβεβαιότητα τόσο αγχωτική και αν επιμένει, μπορεί πραγματικά να μας αρρωστήσει. Με αυτόν τον τρόπο, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορούν να μειώσουν την αβεβαιότητα των δικών μας εμπειριών εξηγώντας το ανεξήγητο. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί αυτά τα πράγματα που τώρα εξηγούμε μέσω της επιστήμης θεωρούνταν κάποτε μαγικά ή προκαλούμενα από μια θεότητα.
Το νόημα δεν είναι έμφυτο και πρέπει να κατασκευάζεται
Η εξήγηση ότι ο εγκέφαλος είναι καλωδιωμένος για πρόβλεψη είναι μια γενική εξήγηση για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο κατασκευάζουμε νόημα. Ο εγκέφαλος ενός νεογέννητου δεν είναι απλώς μια μικρογραφία ενός ενήλικου εγκεφάλου. Η καλωδίωσή του είναι ατελής. Αυτό που κάνουν τα βρέφη είναι να περιμένουν ένα σύνολο οδηγιών καλωδίωσης από τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι που σας μεγάλωσαν επηρέασαν την καλωδίωση του εγκεφάλου σας, συμπεριλαμβανομένου του τι να πιστεύετε και τι έχει νόημα για εσάς.
Έχουμε μια αυτοδημιουργική ελευθερία.
Καθώς ωριμάζουμε προς την ενηλικίωση, έχουμε μία αυτοδημιουργική ελευθερία, καθώς μπορούμε να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε αυτές τις οδηγίες. Με αυτόν τον τρόπο, ένα άτομο είναι αυτό που κάνει τον εαυτό του να είναι, και εκείνοι που μας καθοδηγούν και μας εμπνέουν βοηθούν να διευκολύνουμε αυτή τη διαδικασία.
Ακολουθούμε αυτούς που ηγούνται όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλουμε. Πρέπει να εκτιμήσουμε αυτή την αυτοδημιουργική ελευθερία που απολαμβάνουμε στην εποχή μας.
