Για να επιστρέψει στη ζωή μας η μαγεία, πρέπει να επιστρέψει πρώτα η αθωότητα.
Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του μάγου είναι η μεταμόρφωση.
Κάθε πρωί, ο μικρός Αρθούρος κατέβαινε σ’ ένα ρυάκι μες στο δάσος για να πλυθεί. Όπως όλα τα αγόρια της ηλικίας του, δεν επιδείκνυε μεγάλη προθυμία στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος. Αποσπούσαν συνήθως την προσοχή του τα σκιουράκια, τα τιτιβίσματα των πουλιών ή οτιδήποτε άλλο έμοιαζε να ‘χει περισσότερο ενδιαφέρον απ’ το νερό και το σαπούνι.
Ο Μέρλιν δεν σκοτιζόταν πολύ για τη βρόμα και το χώμα που κάλυπτε σιγά-σιγά το νεαρό μαθητή του απ’ την κορφή ως τα νύχια. Κάποια μέρα, όμως, ξέσπασε:
“Κοντεύουν να φυτρώσουν φασόλια πίσω απ’ τ’ αυτιά σου! Δεν καταλαβαίνω γιατί πηγαίνεις στο ρυάκι, αφού δεν κάνεις τίποτα εκεί”.
Ο Αρθούρος κατέβασε το κεφάλι. “Δεν τολμούσα να σ’ το πω, Μέρλιν. Όταν, όμως, σκύβω πάνω απ’ το νερό, δεν μπορώ να δω το πρόσωπό μου κι έτσι δεν βλέπω πού πρέπει να πλυθώ. Δεν ξέρω ούτε καν πώς είμαι.”
Σηκώνοντας ξανά το βλέμμα, το αγόρι είδε, προς μεγάλη του έκπληξη, τον Μέρλιν να λαμποκοπάει από χαρά. “Πάρε αυτό”, του είπε κι απόθεσε στη χούφτα του ένα μεγάλο σμαράγδι (αργότερα ο Αρθούρος θα το χρησιμοποιούσε για να διασχίζει πηδώντας το νερό). “Νόμιζα ότι η ανυπακοή σου μαρτυρούσε μια απώλεια της αθωότητας, αλλά τώρα βλέπω ότι έκανα λάθος. Χωρίς αντανάκλαση δεν έχεις εικόνα του εαυτού σου. Μόνο όταν δεν σε αποσπά η εικόνα του εαυτού σου, μπορείς να βρίσκεσαι στην κατάσταση της αθωότητας.”
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Η αθωότητα είναι η φυσική μας κατάσταση, προτού αρχίσει να επικαλύπτεται από την εικόνα του εαυτού. Όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας, ακόμα και με τη μεγαλύτερη διάθεση ειλικρίνειας, αντικρίζουμε μια εικόνα που χτιζόταν κατά τη διάρκεια πολλών χρόνων και που την απαρτίζουν δεκάδες πολυσύνθετα στρώματα. Οι ρυτίδες που σταδιακά χαράζουν το πρόσωπο ενός ανθρώπου αφηγούνται ιστορίες αλλοτινής ευτυχίας ή θλίψης, θριάμβου ή ήττας, ιδανικών, εμπειριών. Είναι σχεδόν αδύνατο να διακρίνει κανείς τίποτε άλλο.
Ο μάγος βλέπει τον εαυτό του όπου κι αν κοιτάξει, γιατί η ματιά είναι αθώα. Δεν τη θολώνουν κρίσεις, ταμπέλες και προσδιορισμοί. Ένας μάγος γνωρίζει ότι έχει ένα εγώ και μια εξωτερική εικόνα, δεν τα αφήνει, όμως, να τον αποσπούν. Τα αντιλαμβάνεται ΜΕ φόντο το συνολικό πλαίσιο της ζωής.
Το Εγώ είναι η προσωπική σας αντίληψη των πραγμάτων. Στην κατάσταση της αθωότητας, αυτή η οπτική αντίληψη είναι ευκρινής, σαν καθαρός φακός. Ωστόσο, δίχως την αθωότητα, η εστίαση του είναι εξαιρετικά παραμορφωτική. Αν πιστεύετε ότι γνωρίζετε κάτι – συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σας – αυτό που στην πραγματικότητα βλέπετε είναι οι δικές σας κρίσεις κι ετικέτες. Κι οι πιο απλές ακόμα λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράφουμε ο ένας τον άλλο – όπως φίλος, συγγενής, εχθρός – βρίθουν από κρίσεις. Για παράδειγμα, το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις έννοιες φίλος και εχθρός είναι γεμάτο από κάθε είδους ερμηνείες. Αλλιώς αντιμετωπίζουμε ένα φίλο, αλλιώς έναν εχθρό. Ακόμα κι όταν δεν βγαίνουν στην επιφάνεια αυτές οι κρίσεις, αλλοιώνουν όλ’ αυτά την όρασή μας, όπως η σκόνη παρεμποδίζει τη λειτουργία του φακού.
Επειδή δεν τοποθετεί ταμπέλες στα πράγματα, ο μάγος τα αντιμετωπίζει σαν να τα βλέπει για πρώτη φορά. Ο δικός του φακός δεν είναι σκονισμένος κι έτσι ο κόσμος ακτινοβολεί φρεσκάδα. Τα πάντα γύρω του εκπέμπουν το ίδιο ανεπαίσθητο μήνυμα: “Κοίταξε τον εαυτό σου”. Δίνοντας έναν ορισμό του Θεού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι Αυτός ή Αυτή, όπου κι αν κοιτάξει, αντικρίζει τον Εαυτό Του – ή τον Εαυτό Της. Εφόσον εμείς πλαστήκαμε κατ’ εικόνα και ομοίωση Του – Της -, τότε κι ο δικός μας κόσμος είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το είδωλό μας.
Οι θνητοί θεώρησαν πολύ παράδοξη αυτή την άποψη του μάγου, καθώς το ενδιαφέρον τους στράφηκε προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Παίρνοντας αποστάσεις από τα πράγματα, γοητεύονταν απ’ αυτά κι ανυπομονούσαν να τους δώσουν ονόματα, να τα χρησιμοποιήσουν. Έπρεπε να βαφτίσουν κάθε πετούμενο και κάθε θηρίο. Έπρεπε να καλλιεργήσουν τα φυτά, για την τροφή και την ευχαρίστησή τους. Η γη υπήρχε για να την εξερευνήσουν και να την κατακτήσουν.
Ο Μέρλιν έδειχνε να αδιαφορεί για όλα αυτά. Πολλές φορές, οι μάγοι αγνοούν τα ονόματα των πιο απλών πραγμάτων, όπως της βελανιδιάς, του ελαφιού, των αστερισμών. Απ’ την άλλη, μπορούν να παρατηρούν επί ώρες μια ροζιασμένη βελανιδιά, ένα ελαφάκι που θηλάζει ή τον νυχτερινό ουρανό και να είναι ολοκληρωτικά απορροφημένοι σ’ αυτή την ενατένιση.
Οι θνητοί ήθελαν να μοιραστούν κι εκείνοι την εκστατική προσήλωση του μάγου. Όταν ζήτησαν να μάθουν απ’ τον Μέρλιν το μυστικό του πώς να αντικρίζουν τον κόσμο με καινούργια μάτια, αυτός απάντησε: “Σας λείπει η αθωότητα. Βάζοντας ταμπέλα σε ένα πράγμα, αντί να βλέπετε το ίδιο το πράγμα, βλέπετε πλέον την ταμπέλα του”. Ήταν εύκολο να τους δώσει ένα παράδειγμα. Αν δύο άγνωστοι μεταξύ τους ιππότες συναντιόνταν σ’ ένα δάσος, αμέσως έψαχναν να δουν ποιο ήταν το έμβλημα ή το λάβαρο του άλλου, ώστε να καταλάβουν αν είναι φίλος ή εχθρός. Μονάχα όταν ανακάλυπταν αυτό το διακριτικό, μπορούσαν οι ιππότες να δράσουν. Ο φίλος θα γινόταν δεκτός με ανοιχτές αγκάλες, θα συμμετείχε στο γλέντι, θα διηγιόταν τις περιπέτειές του. Με τον εχθρό υπήρχε μόνο μια επιλογή: η μονομαχία.
Αυτή η εμμονή με τους χαρακτηρισμούς των πραγμάτων, εξήγησε ο Μέρλιν, είναι καθαρά έργο του νου. Ο νους δεν μπορεί να αντιδράσει χωρίς τις ταμπέλες του. Κουβαλάμε εκατομμύρια τέτοιες ταμπέλες μες στο κεφάλι και το μυαλό μας μπορεί να τις διατρέχει αστραπιαία. Η ταχύτητα του νου είναι ιλιγγιώδης, δεν μας γλιτώνει, όμως, από την πλήξη. Ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς, το έχει ήδη βιώσει κι ό,τι έχει ήδη βιώσει παύει να του προξενεί έκπληξη. “Δεν είναι αλήθεια ότι δυσκολεύεστε να παρατηρήσετε μια βελανιδιά, ένα ελάφι ή ένα αστέρι για παραπάνω από ένα λεπτό;” είπε. Το μυαλό σας διαμαρτύρεται, λέγοντας, ‘Ουφ, αυτό το παλιόπραμα και ρίχνεστε πάλι στη μανιώδη αναζήτηση για κάτι καινούργιο’’.
“Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κακό αυτό”, πετάχτηκε ένας ηλικιωμένος χωρικός. “Ο κόσμος είναι τεράστιος και η φύση γεμάτη συναρπαστικές εικόνες και μεταμορφώσεις.” “Πράγματι”, παραδέχτηκε ο Μέρλιν. “Συμφωνά με το επιχείρημά σου, τίποτα δεν θα έπρεπε να παλιώνει ή να γίνεται βαρετό. Η απεραντοσύνη του κόσμου έξω από μας είναι αναμφισβήτητη. Κι όμως. εσείς οι θνητοί υποφέρετε από ανία, έτσι δεν είναι;” Ο χωρικός κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
“Ανέφερες, πάντως, τη σωστή λέξη”, συνέχισε ο Μέρλιν. Μεταμόρφωση. Ωστόσο, είναι ο εαυτός σου εκείνος που πρέπει διαρκώς να μεταμορφώνεται. Δεν μπορείς να δείχνεις τον ίδιο, παλιό εαυτό στον κόσμο και να απαιτείς απ’ αυτόν να εμφανίζεται καινούργιος στα μάτια σου.”
Ο μάγος δεν βλέπει ποτέ το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο. Ενώ στοχάζεται, λοιπόν, μες στο δάσος, δεν τον απορροφά τόσο η θέα ενός ελαφιού, όσο κάποια καινούργια πλευρά της υπόστασής του: η χάρη, η γλυκύτητα, η συστολή, η ντελικάτη του κίνηση. ‘Όταν έχει κανείς φρέσκο βλέμμα, μπορεί να διακρίνει αυτές τις ιδιότητες. Ξεδιπλώνονται σαν τα πέταλα ενός ρόδου. Χρειάζεται υπομονή, αλλά αξίζει τον κόπο. Η αθωότητά σας είναι το μοναδικό λουλούδι που υπάρχει. Ποτέ δεν μαραίνεται και γι’ αυτό δεν μαραίνεται ποτέ ούτε ο κόσμος.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Έχοντας διαβάσει αυτό το μάθημα, δώστε στον εαυτό σας λίγο χρόνο να προσπαθήσει να ξαναβρεί ένα ίχνος αθωότητας. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζετε. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέετε είναι τι δεν πρέπει να κάνετε. Μην κρίνετε από την παρούσα ψυχική σας κατάσταση. Ίσως να είστε κουρασμένοι ή απογοητευμένοι. Ίσως να έχετε στοιβάξει μέσα σας πολύ θυμό, φόβο ή ενοχές. Ξεχάστε τα όλα για ένα λεπτό, επειδή η αθωότητα, όπως ς διδάσκει ο Μέρλιν, είναι υπεράνω του νου.
Ρίξτε μια ματιά στις παρακάτω λέξεις:
Βάρος
Φως
Μαύρο
Άσπρο
Ήλιος
Φεγγάρι
Παίρνοντάς τες μία-μία, αφήστε τον εαυτό σας να αισθανθεί τις ιδιότητές τους. Δεν έχει σημασία αν είστε ο τύπος του ανθρώπου που επικαλείται εικόνες αντί για συναισθήματα ή αφηρημένες έννοιες αντί για χειροπιαστά αντικείμενα. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάθε είδους προσέγγιση. Προσέξατε, μήπως, ότι είναι αδύνατο για το νου σας να αποφύγει κάποια αίσθηση του βάρους, του φωτός, του μαύρου και ούτω καθεξής; Στην πραγματικότητα, πριν καλά-καλά διαβάσετε τις λέξεις, είχατε φέρει ήδη στο μυαλό σας μια αχνή γεύση της καθεμιάς.
Για να υπάρξουν αυτές οι ιδιότητες, απαιτείται η συμμετοχή σας. Αν η συμμετοχή σας είναι αγνή, τότε αυτές θα υπάρξουν μ’ ένα καινούργιο, πρωτόγνωρο τρόπο. Έτσι είναι η όραση του ζωγράφου. Κοιτάζει ένα καλάθι με φρούτα, μια βάρκα, ένα σύννεφο κι αντί να γίνει ο παθητικός αποδέκτης τους, τα δημιουργεί μέσω της όρασης του. Ενσταλάζει σ’ αυτά το δικό του πνεύμα.
Κι αυτό κάνουμε όλοι, ακόμα και στην απλούστερη πράξη της θέασης ενός κοινού αντικειμένου. Αυτή η εμπειρία δείχνει ότι η αθωότητα δεν χάνεται, παρά μόνο επικαλύπτεται. Το μυστικό τού να βλέπει κανείς με αγνό βλέμμα, είναι να κοιτάζει από μια νέα σκοπιά, μια σκοπιά που δεν εξαρτάται από το τι περιμένει να δει.
“Αν μπορούσες πραγματικά να δεις εκείνο εκεί το δέντρο”, είπε ο Μέρλιν, “θα έπεφτες κάτω από την κατάπληξη”.
“Αλήθεια; Μα, γιατί;” ρώτησε ο Αρθούρος. “Δεν είναι παρά ένα δέντρο.”
“Όχι”, απάντησε ο Μέρλιν. “Στο δικό σου μυαλό δεν είναι παρά ένα δέντρο. Στο μυαλό κάποιου άλλου είναι μια έκφραση αιώνιου πνεύματος και ομορφιάς. Στο μυαλό του Θεού είναι ένα αγαπημένο παιδί, κάτι γλυκύτερο απ’ οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς.”
Από τη στιγμή που ο νους καταγράφει το χρώμα, το φως, την πυκνότητα και την αίσθηση του κόσμου, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Η λέξη βάρος ή η λέξη άσπρο ξυπνά μια εσωτερική αίσθηση που ανήκει μόνο σ’ εσάς. Δεν υπάρχει ούτε βαρύτητα, ούτε λευκότητα “εκεί έξω”, αν δεν υπάρξετε εσείς για να την αντιληφθείτε. Δεν υπάρχουν ήχος, εικόνα, υφή, γεύση ή μυρωδιά, παρά μόνο ως μικρές αναλαμπές της αντίληψης σας. Στείλτε μια μηχανή λήψεως στη σελήνη για να τραβήξει όλους τους κρατήρες και τις πεδιάδες της, ύστερα φέρτε το φιλμ στη γη. Αν δεν υπάρξει άνθρωπος να δει αυτή την ταινία, δεν έχει επάνω της εικόνες, παρά μόνο χημικές ενώσεις που αντέδρασαν σε στιγμιαίες διατάξεις φωτονίων. Το φιλμ αυτό είναι εξίσου νεκρό με την ίδια τη σελήνη. Ο Μέρλιν θα ότι αν κανείς δεν αγναντεύει τη σελήνη, τότε δεν υπάρχει ούτε η σελήνη.
Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά σημαντικό να αντικρίζουμε με αθωότητα τον κόσμο, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τον διατηρήσουμε ζωντανό. Το μάτι μας είναι ο ζωοδότης όλων όσων παρατηρεί. Πίσω από κάθε μόριο ζωής θα πρέπει να υπάρχει συνείδηση και διάνοια – διαφορετικά, το σύμπαν θα ήταν ένας τυχαίος στροβιλισμός αδρανών αερίων και νεκρών αστεριών, ένα κενό, φλεγόμενο από την επιθυμία του σπόρου της γέννησης. Χωρίς τη διάνοια δεν υφίσταται ζωή, μόνο ενέργεια. Κάθε ματιά που ρίχνετε απ’ το παράθυρό σας τοποθετεί στην πλάση το σπόρο της ζωής. Γι αυτό ο Μέρλιν έδινε τόση βαρύτητα στην παρατήρηση των βελανιδιών, των ελαφιών και του έναστρου ουρανού. Δεν ήθελε να τ’ αφήσει να πεθάνουν – ήταν ένας λάτρης της ζωής.
Ανακεφαλαιώνοντας, το μάθημα μας λέει: “Κοίταζε με αθωότητα και θα δίνεις ζωή”. Με αυτό το μαγικό πιστεύω ζούσε ο Μέρλιν. Οι κοινοί θνητοί δυσκολεύονταν να κατανοήσουν κάτι τόσο απλό, επειδή ερχόταν σε αντίθεση με τη βαθύτερή τους προκατάληψη, που πρέσβευε: “Ο κόσμος προηγείται κι εγώ έπομαι”. Όμως κι μείς οι ίδιοι δεν θα ήμασταν ζωντανοί αν κάποιο αγνό Ον δεν μας είχε πρωτοαντικρίσει. Αυτή ήταν η πράξη που φύτεψε το σπόρο ολόκληρης της οικουμένης – κι ήταν μια πράξη αγάπης. Θα ξαναβρείτε την αθωότητά σας, όταν μπορέσετε να διακρίνετε την αγάπη που ανασαίνει σε κάθε ίνα της Δημιουργίας.
DEEPAK CHOPRA , «Είκοσι Πνευματικά Μαθήματα για τη Δημιουργία της Ζωής που Επιθυμείτε. –Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ.» εκδ. Π.Ασημάκης
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
