Κάποτε ο φόβος κυριαρχούσε στη ζωή μου, κρατώντας με μικρό. Τώρα, αντιμετωπίζοντάς τον με συμπόνια, ανακάλυψα την ελευθερία και την ανάπτυξη. Να πώς η αλλαγή της σχέσης μου με το φόβο με ενδυνάμωσε.
«Κάνε αυτό που φοβάσαι, και ο θάνατος του φόβου είναι σίγουρος». – Ραλφ Γουάλντο Έμερσον
Συνήθιζα να πιστεύω ότι ο φόβος ήταν κάτι που μπορούσα να ξεπεράσω, κάτι που θα μπορούσα να αποφύγω αν απλώς προσπαθούσα αρκετά σκληρά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο φόβος είχε τον έλεγχο πάνω μου πολύ πριν το συνειδητοποιήσω. Δεν ήταν όμως πάντα προφανής – φαινόταν στις αποφάσεις που απέφευγα να πάρω, στα ρίσκα που αρνιόμουν να πάρω και στον τρόπο που έπαιζα τον μικρό, ενώ θα μπορούσα να είχα αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές μου. Ο φόβος κυβερνούσε τη ζωή μου σαν αόρατη δύναμη, κρατώντας με πίσω από ευκαιρίες, πείθοντάς με ότι δεν ήμουν αρκετή και κρατώντας με κλειδωμένη σε ένα κουτί που εγώ ο ίδιος έφτιαξα. Δεν αφορούσε μόνο το ότι ένιωσα φόβο σε μια στιγμή- αφορούσε το πώς ο φόβος κυριαρχούσε στις σκέψεις μου, διαμορφώνοντας αυτό που πίστευα ότι ήμουν.
Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να δω πώς ο φόβος με έκανε να αισθάνομαι μικρή και περιόριζε τις δυνατότητές μου. Κάθε φορά που απομακρυνόμουν από κάτι που με έκανε να νιώθω άβολα, συρρικνωνόμουν λίγο περισσότερο. Απέφευγα να μιλήσω σε συναντήσεις, να ακολουθήσω τα πάθη μου, ακόμα και να εμφανιστώ πλήρως στις σχέσεις μου. Η συνεχής μάχη με το φόβο με έκανε να νιώθω ανίσχυρη, σαν να ήμουν στο έλεός του. Επίσης, έκρινα αυστηρά τον εαυτό μου γι’ αυτό, πιστεύοντας ότι ήμουν αδύναμη που ένιωθα τόσο φοβισμένη. Αυτή η κριτική απλώς βάθαινε τον κύκλο, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι ο φόβος ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να ντρέπομαι, αντί να τον κατανοώ.
Άρχισα όμως να συνειδητοποιώ ότι για να αναπτυχθώ, έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτό που απέφευγα τόσο καιρό. Το ταξίδι προς την αυτογνωσία δεν ήταν εύκολο -ποτέ δεν είναι- αλλά ήταν απαραίτητο. Άρχισα να αναγνωρίζω ότι ο φόβος δεν ήταν κάτι που έπρεπε να με ελέγχει. Στην πραγματικότητα, προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου, να μου πει κάτι για το τι χρειαζόμουν. Κατανοώντας τον φόβο μου, άρχισα να αλλάζω τη σχέση μου μαζί του. Δεν αισθανόταν πλέον σαν εχθρός- αντίθετα, έγινε ένα σήμα – ένας οδηγός που, αν τον άκουγα προσεκτικά, θα μπορούσε πραγματικά να με βοηθήσει να αναπτυχθώ.
Αυτή η αλλαγή δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκε χρόνος για να μάθω πώς να διαχειρίζομαι τον φόβο, αντί να τον αφήνω να με διαχειρίζεται. Ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία που ανακάλυψα ήταν η ρύθμιση του νευρικού συστήματος. Μαθαίνοντας να ηρεμώ το σώμα μου μέσω βαθιών αναπνοών, ασκήσεων γείωσης και ενσυνειδητότητας, μπορούσα να μετατοπιστώ από μια κατάσταση φόβου σε μια κατάσταση ηρεμίας. Η αυτοσυμπόνια έπαιξε επίσης κρίσιμο ρόλο. Αντί να χτυπάω τον εαυτό μου επειδή φοβόμουν, άρχισα να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου με καλοσύνη και κατανόηση, όπως θα έκανα σε έναν στενό φίλο. Άρχισα να βλέπω το φόβο όχι ως αδυναμία, αλλά ως ένα φυσικό συναίσθημα, το οποίο μπορούσα να προσεγγίσω με ενσυναίσθηση.
Μια άλλη σημαντική αλλαγή ήρθε όταν σταμάτησα να προσπαθώ να καταπιέσω ή να αγνοήσω τον φόβο μου. Αντί να τον καταπιέζω και να προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει, επέτρεψα στον εαυτό μου να τον νιώσει. Επικύρωσα τα συναισθήματά μου και έδωσα στον εαυτό μου την άδεια να φοβάται, χωρίς ντροπή. Αυτή η απλή πράξη της ικανοποίησης των συναισθηματικών μου αναγκών, της ακρόασης του εαυτού μου αντί της αποσιώπησης του φόβου μου, ήταν μεταμορφωτική. Μέσα από αυτή την αποδοχή άρχισα να θεραπεύομαι. Είδα ότι ο φόβος μου δεν ήταν κάτι που έπρεπε να διορθωθεί ή να απαλλαγώ από αυτόν- ήταν κάτι που έπρεπε να αναγνωριστεί, να κατανοηθεί και να ενσωματωθεί.
Η ντροπή που κουβαλούσα τόσο καιρό -η ντροπή του να φοβάμαι- άρχισε να αίρεται καθώς εξασκούσα την αυτοσυμπόνια. Συνειδητοποίησα ότι ένα μεγάλο μέρος του φόβου μου είχε τις ρίζες του σε εμπειρίες του παρελθόντος, ιδιαίτερα σε στιγμές που δεν ένιωθα συναισθηματικά ή σωματικά ασφαλής. Ως παιδί, και ακόμη και ως νεαρή ενήλικη, είχα μάθει να προστατεύω τον εαυτό μου με το να είμαι φοβισμένη. Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος με βοήθησε να απελευθερώσω την κρίση που είχα θέσει στον εαυτό μου για τόσο καιρό. Ο φόβος δεν ήταν μια προσωπική αποτυχία- ήταν μια αντίδραση στις συνθήκες του παρελθόντος μου. Η κατανόηση της προέλευσής του μου επέτρεψε να τον προσεγγίσω με χάρη.
Σήμερα, αισθάνομαι ενδυναμωμένη. Έμαθα ότι υποστηρίζοντας τον εαυτό μου συναισθηματικά -ασκώντας αυτοφροντίδα, ρυθμίζοντας το νευρικό μου σύστημα και προσφέροντας στον εαυτό μου συμπόνια- δεν χρειάζεται πλέον να είμαι δέσμιος του φόβου. Έχω απελευθερωθεί από τη λαβή του και ζω μια ζωή γεμάτη με περισσότερη ελευθερία, περισσότερη χαρά και περισσότερη ικανοποίηση απ’ ό,τι νόμιζα ποτέ ότι είναι δυνατόν. Ο φόβος είναι ακόμα μαζί μου, αλλά δεν με ελέγχει πλέον. Αντίθετα, έχω μάθει να περπατώ δίπλα του, έχοντας εμπιστοσύνη στην ικανότητά μου να αντιμετωπίσω ό,τι κι αν έρθει στο δρόμο μου.
Ο φόβος δεν χρειάζεται να είναι ο εχθρός. Ξέρω ότι μπορεί να αισθάνεται συντριπτικός, σαν να ελέγχει κάθε σας απόφαση, να σας κρατάει κολλημένους και να σας κρατάει πίσω από τη ζωή που θέλετε.
Αλλά τι θα γινόταν αν σας έλεγα ότι ο φόβος, όσο άβολος και αν είναι, προσπαθεί να σας προστατεύσει; Προσπαθεί να σας καθοδηγήσει προς κάτι βαθύτερο. Το κλειδί είναι να μάθεις να τον ακούς, όχι να τον αφήνεις να κυριαρχεί στη ζωή σου, αλλά να τον καταλαβαίνεις. Όταν σταματήσετε να τρέχετε μακριά από το φόβο σας και αρχίσετε να τον αντιμετωπίζετε με συμπόνια, όλα αλλάζουν. Αρχίζεις να βλέπεις ότι ο φόβος δεν είναι σημάδι αδυναμίας- είναι ένα σημάδι ότι νοιάζεσαι, ότι είσαι άνθρωπος και ότι στέκεσαι στην άκρη κάτι σημαντικού.
Η πιο ισχυρή αλλαγή που μπορείτε να κάνετε είναι να μάθετε να ικανοποιείτε τις δικές σας ανάγκες σε αυτές τις φοβισμένες στιγμές. Αντί να κρίνετε τον εαυτό σας ή να προσπαθείτε να διώξετε τον φόβο, επιτρέψτε στον εαυτό σας να τον νιώσει – χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχές. Εξασκώντας την αυτοσυμπόνια και φροντίζοντας το νευρικό σας σύστημα, μπορείτε να μετατρέψετε το φόβο σε σκαλοπάτι και όχι σε εμπόδιο. Να θυμάστε, δεν είστε εδώ για να είστε ατρόμητοι- είστε εδώ για να είστε γενναίοι. Και γενναιότητα δεν σημαίνει απουσία φόβου – σημαίνει να μάθεις να ανυψώνεσαι παρά τον φόβο. Όταν αγκαλιάσετε αυτή την αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σας σταματήσει από το να ζήσετε τη ζωή που σας αξίζει.
Μπορείς να τα καταφέρεις!
Πηγή: https://positive-thought.news/conquer-fear-embrace-possibility
Παναγιώτης Σπανός
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
