Η παροχή προνοσοκομειακής φροντίδας είναι μια επιχείρηση και πρέπει να λειτουργεί ως τέτοια

Πρέπει να σταματήσουμε να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να αναζητήσουμε εσωτερικές λύσεις.

Σε όλη τη χώρα, οι πάροχοι προνοσοκομειακής φροντίδας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, καλώντας, όπως κάποιος  καλεί το 911, κάποιον να μας σώσει – το Κογκρέσο, το κράτος, τους φορολογούμενους, οποιονδήποτε.

Βλέπω τα σχόλια ξανά και ξανά- στο διαδίκτυο, σε podcasts και σε συζητήσεις. Ποιος θα μας χρηματοδοτήσει; Χρειαζόμαστε χρήματα. Κάποιος πρέπει να μας χρηματοδοτήσει.

Η πραγματικότητα είναι απολύτως ξεκάθαρη, κανείς δεν πρόκειται να έρθει.

Ο κλάδος μας δεν μπορεί καν να συμφωνήσει για το πώς θα αυτοαποκαλούμαστε, πόσο μάλλον να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να γίνουμε μια βασική υπηρεσία με κρατική χρηματοδότηση. Ίσως αντί να καθόμαστε και απλά να περιμένουμε τη διάσωση, θα πρέπει να αρχίσουμε να κολυμπάμε. Ως κλάδος πρέπει να σταματήσουμε να περιμένουμε κάποιον να μας πληρώσει μεγάλα χρηματικά ποσά για να παρέχουμε μια υπηρεσία.

Ο αλτρουιστικός χαρακτήρας πολλών πρώτων ανταποκριτών μας έχει αφήσει σε μια θέση όπου αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε. Οι ξυλουργοί δεν χτίζουν σπίτια δωρεάν, οι αντιπροσωπείες δεν χαρίζουν οχήματα και τα ξενοδοχεία δεν παρέχουν δωρεάν διαμονή και διατροφή. Έχει έρθει η ώρα να αναγνωρίσουμε ότι η παροχή προνοσοκομειακής φροντίδας είναι μια επιχείρηση και πρέπει να λειτουργεί ως τέτοια. Δεν λέω ότι η διοίκηση ή οποιοσδήποτε άλλος πρέπει να πλουτίσει, αλλά πρέπει να εξισορροπήσουμε τις λειτουργικές δαπάνες, τις αμοιβές των εργαζομένων και τις ροές εσόδων. Εάν οι ροές εσόδων δεν επαρκούν για την απασχόληση και την επαρκή αποζημίωση του προσωπικού, πρέπει να βελτιώσουμε τις ροές εσόδων.

Σταματήστε να λέτε ότι έχουμε έλλειψη πληρωμάτων ασθενοφόρων και παραϊατρικών.

Έχουμε πραγματικά έλλειψη εργαζομένων; Θα υποστήριζα ότι έχουμε έλλειψη ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν να εργάζονται για φιστίκια ή να εργάζονται εθελοντικά ως πάροχοι προνοσοκομειακής φροντίδας. Υπάρχουν πολλοί οργανισμοί που εξακολουθούν να ευημερούν.

Τι κάνουν αυτοί οι οργανισμοί διαφορετικά;

Πληρώνουν τους ανθρώπους με μισθούς διαβίωσης, επιτρέποντας στο προσωπικό τους να εργάζεται σε μία δουλειά αντί για τέσσερις.

Επικεντρώνονται στους ανθρώπους τους και στο μακροπρόθεσμο παιχνίδι.

Ανεβάζουν το ποσό της συνταξιοδότησης, του χρόνου διακοπών και της αμοιβής, διασφαλίζοντας ότι το προσωπικό τους έχει χρόνο για την οικογένεια και τη νόμιμη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.

Οι πάροχοι καλούνται να κάνουν όλο και περισσότερα, με τις αυξανόμενες κλήσεις για υπηρεσίες παντού. Δεν θα μας περνούσε από το μυαλό να ζητήσουμε από τον οδοντίατρο της πόλης ή τον κτηνίατρο να προσφέρουν εθελοντικά αυτές τις υπηρεσίες. Γιατί πιστεύουμε ότι είναι σωστό να ζητάμε από τους ανθρώπους να προσφέρουν εθελοντικά για την προνοσοκομειακή φροντίδα; Πόσοι εθελοντές βοηθοί νοσηλευτή προσφέρονται εθελοντικά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής; Δεν ξέρω κανέναν. Πρέπει να σταματήσουμε να ζητάμε από τους ανθρώπους να προσφέρονται εθελοντικά για την παροχή επαγγελματικών ιατρικών υπηρεσιών.

Αύξηση των πηγών εσόδων

Το καυτό ερώτημα είναι, πώς θα αυξήσουμε τις ροές εσόδων όταν οι ασφαλιστικές εταιρείες ελέγχουν τι πληρωνόμαστε; Είναι πραγματικά πολύ απλό. Σταματάμε να βασιζόμαστε αποκλειστικά σε ροές χρηματοδότησης που συνδέονται με τις ασφαλιστικές εταιρείες. Ως κλάδος, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε σαν επιχειρηματίες.

Για πάρα πολύ καιρό, έχουμε προωθήσει σπουδαίους παρόχους σε ηγετικούς και διοικητικούς ρόλους. Χρειαζόμαστε επιχειρηματικούς ηγέτες στο μπροστινό γραφείο: η κατανόηση της παροχής προνοσοκομειακής φροντίδας είναι απαραίτητη, αλλά και η κατανόηση των επιχειρήσεων είναι απαραίτητη. Η εξασφάλιση ροών εσόδων είναι ο δρόμος προς τα εμπρός.

Αρχίστε να κάνετε ερωτήσεις σχετικά με τη χρήση των πόρων σας ανά ώρα μονάδας. Αρχίστε να ρωτάτε πόσο συχνά οι ομάδες σας είναι αδρανείς.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε πρόσθετα έσοδα προσφέροντας μαθήματα ΚΑΡΠΑ στην κοινότητα έναντι αμοιβής;

Μπορούμε να συνάψουμε σύμβαση για την παροχή μη επείγουσας μεταφοράς;

Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια υπηρεσία μεταφοράς ατόμων με κινητικά προβλήματα, στελεχωμένη με έναν EMT;

Ασχολείται η υπηρεσία σας με καταστροφές ή αντιμετωπίσεις πυρκαγιών σε άγρια περιοχή;

Παρέχετε δωρεάν κάλυψη συμβάντων ή χρεώνετε αμοιβή που παρέχει πράγματι απόδοση εσόδων στον οργανισμό;

Καθίστε και αρχίστε να κάνετε πραγματικές συζητήσεις σχετικά με εναλλακτικές πηγές εσόδων που μπορούν να αξιοποιηθούν με τους υπάρχοντες πόρους. Αρχίστε να εξετάζετε τους τρόπους με τους οποίους οι βελτιωμένες ροές εσόδων μπορούν να βελτιώσουν την ικανότητά σας να χρηματοδοτείτε και να διατηρείτε υπαλλήλους υψηλής ποιότητας.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να επιχειρούμε με τον τρόπο που το κάναμε πάντα 

Ο καιρός για διάσωση έχει περάσει. Ο χώρος της προνοσοκομειακής φροντίδας πρέπει να εργαστεί ως κλάδος και ως μεμονωμένοι οργανισμοί για να σωθούμε. Πρέπει να αυτοδιασωθούμε. Σταματήστε να περιμένετε από κάποιον να βρει μια λύση και καινοτομήστε τη δική σας.

Όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε απαραίτητοι και γνωρίζουμε ότι οι κοινότητες θα βρίσκονταν σε δεινή θέση χωρίς τις υπηρεσίες μας.

Αντιλαμβάνονται οι κοινότητές μας πόσο αναγκαίοι είμαστε;

Κάθε σύστημα είναι διαφορετικό – οι συνθήκες, ο όγκος των κλήσεων, η διαθεσιμότητα των παρόχων, η φορολογική βάση, οι διαθέσιμες πηγές εσόδων – ωστόσο, λύσεις υπάρχουν, απλά πρέπει να τις βρούμε και να τις αναπτύξουμε.

Πρέπει να εξελίξουμε τα επιχειρηματικά μας μοντέλα, τα παραδείγματα παροχής φροντίδας και τις στρατηγικές διατήρησης των εργαζομένων, εάν θέλουμε να παραμείνουμε μια αποτελεσματική δύναμη για το καλό στις κοινότητές μας.

Σύμφωνα με τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι, “Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”.

Επειδή κανείς άλλος δεν το έχει κάνει, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει. Βγείτε έξω και βρείτε τις δικές σας λύσεις και σώστε τους οργανισμούς σας. Αξίζει σίγουρα να σωθούν, αλλά δεν μπορούμε πλέον να περιμένουμε τη διάσωση.

About the author