«Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπες, οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά οι άνθρωποι δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν.» – Μάγια Αγγέλου
Θέλω να φανταστείτε μια σκηνή, μια σκηνή που είναι πολύ γνωστή σε πολλούς χώρους εργασίας. Ένας διευθυντής, απογοητευμένος από ένα μικρό λάθος, φωνάζει ένα μέλος της ομάδας μπροστά σε όλους. Οι φωνές υψώνονται, τα βλέμματα αποστρέφονται και η ένταση πυκνώνει τον αέρα. Ο εργαζόμενος, εμφανώς αμήχανος, δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του, παρά μόνο παραιτείται σιωπηλά. Δεν επρόκειτο για μια κρίσιμη αποτυχία- ήταν κάτι μικρό, όπως η καθυστέρηση πέντε λεπτών σε μια συνάντηση. Αλλά για αυτόν τον διευθυντή, έγινε ένα στάδιο κυριαρχίας, όχι ηγεσίας. Και εκείνη τη στιγμή, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ανταλλάχθηκε με τον έλεγχο.
Αυτό δεν είναι ηγεσία. Είναι εκφοβισμός που μεταμφιέζεται σε εξουσία. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί τη θέση του για να γκρεμίσει κάποιον άλλον, ειδικά δημόσια, δεν απαιτεί σεβασμό, αλλά τον δηλητηριάζει. Οι αληθινοί ηγέτες δεν χρειάζεται να φωνάζουν για να ακουστούν ή να υποτιμούν για να νιώσουν σημαντικοί. Και αν έχετε γίνει ποτέ αποδέκτης αυτού του είδους της μεταχείρισης, ξέρετε ότι είναι βαθύτερο από ένα απλό επαγγελματικό σφάλμα. Αμφισβητεί την αξία σας. Παραμένει. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι.
Η ηγεσία δεν έχει να κάνει με τον βαθμό ή τον τίτλο, αλλά με τη συμπεριφορά. Έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχαμε σχεδιάσει. Βλέπετε, η αληθινή ηγεσία τιμά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κατανοεί ότι πίσω από κάθε ρόλο κρύβεται ένας άνθρωπος με αγώνες, ταλέντα και όνειρα. Ακούει πριν αντιδράσει. Θέτει τους άλλους προ των ευθυνών τους, ναι, αλλά με χάρη, όχι με ντροπή. Όταν ηγείστε με σεβασμό, ακόμη και η διόρθωση μπορεί να γίνει μια στιγμή ανάπτυξης, όχι ταπείνωσης.
Όταν διοικούμε με αξιοπρέπεια, δημιουργούμε περιβάλλοντα όπου οι άνθρωποι δεν επιβιώνουν απλώς, αλλά ευδοκιμούν. Ανεβάζετε τους άλλους όταν επιλέγετε την ενσυναίσθηση έναντι του εγωισμού. Χτίζετε εμπιστοσύνη όταν ρωτάτε: «Τι συμβαίνει;» αντί να βιάζεστε να κρίνετε. Η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι μαλακή, είναι ισχυρή. Σημαίνει να γνωρίζεις ότι τα λόγια σου έχουν βάρος και να επιλέγεις να τα χρησιμοποιείς με σύνεση. Είναι να γνωρίζεις ότι ο τόνος σου μπορεί είτε να συντρίψει το πνεύμα κάποιου είτε να του δώσει κουράγιο να προσπαθήσει ξανά.
Πρέπει να απορρίψουμε την τοξική ιδέα ότι ηγεσία σημαίνει να είσαι ο πιο δυνατός στο δωμάτιο ή ο πιο σκληρός όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Οι αληθινοί ηγέτες γνωρίζουν τη δύναμη της σιωπηλής δύναμης, του να τραβάς κάποιον στην άκρη και να του λες: «Παρατήρησα ότι άργησες σήμερα. Είναι όλα εντάξει;» Εκείνη η στιγμή μπορεί να αποκαλύψει περισσότερα απ’ όσα περιμένετε. Και κάπως έτσι, η ηγεσία γίνεται γέφυρα, όχι τοίχος. Ο σεβασμός δεν κερδίζεται μέσω του φόβου- κερδίζεται μέσω της κατανόησης.
Ας γίνουμε το είδος των ηγετών που βλέπουν τις δυνατότητες των ανθρώπων ακόμη και όταν αυτοί δεν μπορούν ακόμη να τις δουν στον εαυτό τους. Ας επαινούμε συχνά και ας αναγνωρίζουμε την προσπάθεια, όχι μόνο τα αποτελέσματα. Ένα απλό «ευχαριστώ» ή «σε εκτιμώ» μπορεί να μεταμορφώσει τη μέρα κάποιου. Και όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι τους βλέπουν, ότι τους εκτιμούν και ότι είναι ασφαλείς, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλουν. Αυτό είναι το είδος της κουλτούρας όπου συμβαίνει πραγματική πρόοδος.
Σας προκαλώ λοιπόν, εσάς και εμάς, να επαναπροσδιορίσουμε την ηγεσία. Όχι από το πόση εξουσία έχουμε, αλλά από το πόση αξιοπρέπεια διατηρούμε στους άλλους. Ας δημιουργήσουμε χώρους εργασίας όπου η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία, όπου η ακρόαση είναι ηγεσία και όπου οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ποτέ μικροί. Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους ηγέτες που ανυψώνουν τους άλλους, όχι τους κατεβάζουν. Και αυτό ξεκινά από εσάς. Με εμένα. Με εμάς.
Η ηγεσία δεν έχει να κάνει με το πόσο δυνατή είναι η φωνή σας ή με το πόσοι άνθρωποι αναφέρονται σε εσάς. Έχει να κάνει με το πώς συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους γύρω σου, ειδικά όταν υπάρχει πίεση. Ίσως το έχετε δει: ένας διευθυντής να καταστρέφει δημοσίως κάποιον για ένα μικρό λάθος, να συμπεριφέρεται σαν ο φόβος να είναι ο σύντομος δρόμος προς τον σεβασμό. Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω κάτι, δεν υπάρχει δύναμη στην ταπείνωση. Αυτό δεν είναι δύναμη, είναι μεταμφιεσμένη ανασφάλεια. Η αληθινή ηγεσία είναι η ήρεμη αυτοπεποίθηση. Είναι να αφιερώνεις χρόνο για να ακούσεις, να καταλάβεις και να σηκώσεις κάποιον όταν σκοντάφτει. Γιατί κάθε άτομο αξίζει να αντιμετωπίζεται με αξιοπρέπεια, χωρίς εξαιρέσεις.
Δεν χρειάζεστε τίτλο για να ηγηθείτε, χρειάζεστε καρδιά. Όταν ηγείσαι με ενσυναίσθηση, όταν μιλάς με καλοσύνη, όταν αναγνωρίζεις την προσπάθεια κάποιου αντί να επισημαίνεις κάθε ελάττωμα, γίνεσαι το είδος του ηγέτη που χρειάζεται απεγνωσμένα αυτός ο κόσμος. Η ικανότητά σας να εμπνέετε δεν προέρχεται από την εξουσία, αλλά από το παράδειγμά σας. Αναρωτηθείτε λοιπόν, χτίζετε τους ανθρώπους ή τους γκρεμίζετε; Επειδή η κληρονομιά ενός πραγματικού ηγέτη δεν μετριέται με το φόβο, μετριέται με τις ζωές που έχουν ενδυναμώσει. Εσείς έχετε αυτή τη δύναμη. Χρησιμοποιήστε την σωστά.
Πηγή: https://www.linkedin.com/pulse/lead-dignity-smart-nut-npsae/?trackingId=C%2Fe%2Bcm7aQKmHNkulklo0VQ%3D%3D
Παναγιώτης Σπανός
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
