Γιατί το παραϊατρικό προσωπικό δεν πρέπει να τρέχει προς τους ασθενείς που χρειάζονται άμεση βοήθεια;

Αυτό που θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές είναι ότι δεν γίνεται λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος.

Είναι πραγματικά απόλυτα λογικό, όταν το δείτε από την άποψη ενός διασώστη.

1. Tο τρέξιμο είναι επικίνδυνο. Αν παραπατήσουμε ή σκοντάψουμε, πέσουμε και πληγωθούμε – θα υπάρχουν δύο ασθενείς.
2. Η βιαστική προσέγγιση, στο σημείο που βρίσκεται ο ασθενής, μας εμποδίζει να εντοπίσουμε τους κινδύνους που μπορεί να υπάρχουν στην διαδρομή . Θυμηθείτε, βαδίζουμε σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Πρέπει να παρατηρήσουμε προσεκτικά και να αξιολογήσουμε τον κίνδυνο. Στο χρονικό διάστημα που καλύπτουμε την απόσταση, θα παρατηρήσουμε αν υπάρχουν ηλεκτροφόρα καλώδια που για κάποιον λόγο έχουν πέσει, αν έξω από ένα δωμάτιο με λιπόθυμους ανθρώπους υπάρχει διαρροή αερίου, αν ο σκύλος προστατεύει τον τραυματισμένο ιδιοκτήτη του, τα σκουπίδια του ρακοσυλλέκτη στο πάτωμα καθώς στρίβουμε στη γωνία, τον εισβολέα ο οποίος επιτέθηκε στο θύμα, το όπλο που βρίσκεται δίπλα από τον αυτόπτη μάρτυρα, κ.λπ.
3. Το τρέξιμο καθιστά πιο δύσκολο να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να λειτουργήσουμε στη μέγιστη αποτελεσματικότητα. Πρέπει να είμαστε το πιο ήρεμο άτομο στο χώρο. Ο καθένας παίρνει τα συναισθήματά του από εμάς. Πρέπει να σκεφτόμαστε καθαρά και να ενεργούμε συνειδητά, αποφασιστικά, γρήγορα, ομαλά. Είναι δύσκολο να το κάνουμε αυτό, εάν η δική μας καρδιά χτυπάει σε έντονους ρυθμούς, αναπνέουμε βαθιά και είμαστε εμφανώς σε υπερένταση. Χρειαζόμαστε διανοητική πειθαρχία για να συγκρατήσουμε τη δική μας αναστάτωση και να συγκεντρωθούμε στην επαγγελματική, και όσο το δυνατόν χωρίς συναισθήματα, διεκπεραίωση τρομακτικών καταστάσεων και προσθέτοντας τη σημαντική σωματική καταπόνηση σε μία ήδη αγχωτική κατάσταση είναι κάτι που δεν χρειάζεται.

5 ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΕΣ ΛΟΓΟΙ:

1. Εάν ο ασθενής μας βλέπει να τρέχουμε προς το μέρος του, τότε μπορεί να αναστατωθεί ακόμη περισσότερο. Η συμπεριφορά μας μπορεί να έχει είτε κατευναστική ή επιβαρυντική επίδραση.
2. Μεταφέρουμε εξοπλισμό: φορεία, καρέκλες, υπερμεγέθεις τσάντες, ακριβές οθόνες ΗΚΓ, κλπ. Με όλα αυτά τα πράγματα μόλις και μετά βίας μπορούμε να περπατήσουμε, πόσο μάλλον να τρέξουμε.
3. Δεν κερδίζουμε πραγματικά πολύ χρόνο. Αν έχουμε σταθμεύσει μακριά, το οποίο είναι σπάνιο, θα έχουμε εξουθενωθεί τρέχοντας μια τόσο μεγάλη απόσταση με τον εξοπλισμό μας και θα είμαστε πιο επιρρεπείς σε έναν τραυματισμό. Αν έχουμε σταθμεύσει κοντά, όπως κάνουμε συνήθως, θα μπορούσαμε να κερδίσουμε το πολύ λίγα δευτερόλεπτα από την ώρα άφιξης μας, κάτι που δεν θα έχει σημασία στο 99,99 τοις εκατό των περιπτώσεων.
4. Αν τρέχουμε σε κάθε περιστατικό της κάθε βάρδιας, για να διασχίσουμε κάθε δρόμο ή στενό, κάθε όροφο, μέσα από κάθε διάδρομο … είναι ακριβώς θέμα χρόνου προτού γυρίσουμε έναν αστράγαλο, κτυπήσουμε στο γόνατο, πέσουμε κάτω στις σκάλες, τραυματισμοί που μπορούν να συμβούν ακόμη και όταν δεν τρέχουμε.
5. Δεν είμαστε επαγγελματίες αθλητές, οι τραυματισμοί συμβαίνουν αρκετά συχνά, και το τρέξιμο απλά θα αυξήσει τις πιθανότητες για κάποιο τέτοιο οδυνηρό συμβάν.
6. Δουλεύουμε στις εθνικές οδούς και σε πολυόροφα κτίρια. Δουλεύουμε σε αυλές και απομακρυσμένες περιοχές. Εισερχόμαστε σε βρώμικα υπνοδωμάτια ανθρώπων και άβολα υπόγεια. Ανεβαίνουμε κλιμακοστάσια και διασχίζουμε απότομες κλίσεις. Δουλεύουμε στη βροχή, τη ζέστη, το κρύο και όλα τα ενδιάμεσα. Το τρέξιμο κάνει όλα αυτά τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα.