Η διάγνωση του καρκίνου κατέστρεψε τον κόσμο μου, αλλά επέλεξα την ανθεκτικότητα. Αυτό το ταξίδι αποκάλυψε την εσωτερική μου δύναμη, επιτρέποντάς μου να σηκωθώ, να διεκδικήσω ξανά τη ζωή μου και να βρω ξανά την ελπίδα.
«Το ανθρώπινο πνεύμα είναι ισχυρότερο από οτιδήποτε μπορεί να του συμβεί». – C.C. Scott
Όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά με καρκίνο, ένιωσα ότι ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει. Σε μια στιγμή, όλα άλλαξαν. Η είδηση με χτύπησε σαν παλιρροϊκό κύμα και ένιωσα εντελώς παράλυτη. Ο φόβος της θνησιμότητας, η ιδέα ότι το σώμα μου θα επιδεινωνόταν μέσα από την εξαντλητική διαδικασία της χημειοθεραπείας και η συντριπτική αβεβαιότητα για το τι επιφύλασσε το μέλλον έγιναν όλα τα καταπιεστικά. Ήταν σαν το μέλλον που είχα κάποτε οραματιστεί να είχε σβηστεί και να είχε αντικατασταθεί από μια ατελείωτη σειρά ερωτημάτων χωρίς απαντήσεις. Εκείνες οι πρώτες μέρες ήταν ένας ανεμοστρόβιλος τρόμου και δεν ήξερα πώς να προχωρήσω μπροστά.
Αλλά μέσα σε αυτή την καταιγίδα φόβου και σύγχυσης, παρατήρησα κάτι σημαντικό: κατέβασα τους διακόπτες. Συναισθηματικά, διανοητικά – απενεργοποιήθηκα. Όχι επειδή δεν με ενδιέφερε, αλλά επειδή αυτός ήταν ο τρόπος μου να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Δεν μπορούσα να τα αντιμετωπίσω όλα μαζί, και κατά κάποιον περίεργο τρόπο, το να μην αισθάνομαι μου επέτρεπε να επιβιώσω. Συνειδητοποίησα ότι είναι ανθρώπινο να κλείνεσαι όταν το βάρος της πραγματικότητας γίνεται αφόρητο. Δεν προσπάθησα να πιέσω τον εαυτό μου να παραμείνει «δυνατός» σε κάθε στιγμή, γιατί αυτό δεν ήταν πραγματική δύναμη. Αντιθέτως, έμαθα να παραμένω παρούσα. Αν σκεφτόμουν πολύ μπροστά, τα «τι θα γινόταν αν» θα με τραβούσαν κάτω. Έτσι, έμεινα στο τώρα. Το σήμερα ήταν αυτό που μπορούσα να ελέγξω, και εκεί εστίασα. Δεν ήταν πάντα εύκολο, αλλά ήταν απαραίτητο.
Σε αυτό το ταξίδι, έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι δεν πειράζει να είσαι άνθρωπος. Υπήρχαν μέρες που βυθίστηκα στο φόβο και την απόγνωση. Υπήρχαν στιγμές που η αβεβαιότητα με έπιανε τόσο σφιχτά που ένιωθα ότι ασφυκτιούσα. Αλλά αυτό που έμαθα ήταν ότι η σπειροειδής πορεία δεν ήταν το πρόβλημα – ήταν το να μείνω κολλημένη σε αυτή τη σπειροειδή πορεία που θα μπορούσε να με διαλύσει. Το θέμα ήταν να δώσω στον εαυτό μου την άδεια να νιώσω τον φόβο, να αναγνωρίσω τον πόνο και στη συνέχεια να επανέλθω από αυτόν. Το να επιτρέψω στον εαυτό μου αυτές τις στιγμές ευπάθειας δεν με έκανε αδύναμη. Με έκαναν αληθινή. Αλλά πάντα υπενθύμιζα στον εαυτό μου να σηκώνομαι αφού πέσω.
Είχα αντιμετωπίσει προκλήσεις στο παρελθόν. Η αναπηρία της κόρης μου με είχε δοκιμάσει με τρόπους που δεν είχα φανταστεί ποτέ. Αργότερα, τα ιατρικά της προβλήματα με έσπρωξαν και πάλι στο χείλος του γκρεμού. Αλλά μέσα από αυτές τις εμπειρίες, ανέπτυξα ανθεκτικότητα. Αυτές οι προκλήσεις με είχαν διδάξει να μετατοπίζω την εστίασή μου, όχι στο «Γιατί εγώ;» αλλά στο «Πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω;». Αντί να κάνω ερωτήσεις που με οδηγούσαν σε έναν λάκκο απόγνωσης, άρχισα να κάνω ερωτήσεις που άνοιγαν πόρτες σε δυνατότητες. Αντλούσα δύναμη από αυτές τις εμπειρίες, γνωρίζοντας ότι είχα αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες στο παρελθόν και είχα επιβιώσει. Αυτό δεν ήταν διαφορετικό, απλώς άλλο ένα κεφάλαιο όπου απαιτούνταν ανθεκτικότητα.
Ένα από τα πιο δύσκολα σημεία ήταν να παλέψω ενάντια στην υποβάθμιση σε έναν απλό «άρρωστο ασθενή». Δεν ήθελα να καταπιεί την ταυτότητά μου η ασθένεια. Ναι, είχα καρκίνο, αλλά εξακολουθούσα να είμαι ο εαυτός μου. Πάλεψα για να διατηρήσω την αίσθηση του εαυτού μου, την ταυτότητα που είχα χτίσει σε όλη μου τη ζωή. Δεν ήμουν μόνο η διάγνωσή μου – ήμουν μητέρα, φίλη, επαγγελματίας, γυναίκα με όνειρα και φιλοδοξίες. Συνειδητοποίησα ότι για να διατηρήσω αυτή την αίσθηση του εαυτού μου, έπρεπε να επανασυνδεθώ με τα πράγματα που είχαν σημασία για μένα. Διεύρυνα τη ζωή μου πέρα από τα όρια του νοσοκομείου και των ιατρείων. Βρήκα χρόνο για τα πράγματα που μου έδιναν χαρά, τα πράγματα που με έκαναν να νιώθω ζωντανή.
Μέσα στο χάος της ασθένειας, αναζήτησα το νόημα. Δεν ήταν στις μεγάλες χειρονομίες, αλλά στις μικρές, καθημερινές πράξεις που έφερναν φως στο σκοτάδι. Επέλεξα να φοράω φωτεινά, πολύχρωμα ρούχα γιατί με έκαναν να νιώθω ζωντανή, ακόμα και όταν δεν ένιωθα. Περνούσα χρόνο στη φύση γιατί μου υπενθύμιζε ότι η ζωή συνεχίζεται, ό,τι κι αν συμβαίνει. Ασχολήθηκα με τους πελάτες μου γιατί μου έδινε σκοπό πέρα από τους δικούς μου αγώνες. Ξεκίνησα ακόμη και ένα μάθημα δημιουργικότητας, βρίσκοντας παρηγοριά στην καλλιτεχνική έκφραση. Αυτές οι μικρές πράξεις χαράς ήταν η εξέγερσή μου ενάντια στην ασθένεια, ο τρόπος μου να πω ότι ο καρκίνος δεν μπορούσε να καθορίσει την ύπαρξή μου.
Αυτό που μου δίδαξε αυτό το ταξίδι είναι ότι έχουμε πάντα την επιλογή του τρόπου με τον οποίο αντιδρούμε στις αντιξοότητες. Μπορούμε να την αφήσουμε να μας καταβροχθίσει ή μπορούμε να επιλέξουμε να ξεπεράσουμε την αντιξοότητα. Αυτή η επιλογή δεν είναι εύκολη και δεν είναι πάντα ξεκάθαρη. Έμαθα όμως ότι η αντίδρασή μου ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να ελέγξω.
Και αυτή η συνειδητοποίηση; Ήταν μεταμορφωτική. Μου επέτρεψε να ανακτήσω τη δύναμή μου, να αποφασίσω πώς θα ζούσα παρά τις περιστάσεις. Οι αντιξοότητες δεν μας διαμορφώνουν απλώς – αποκαλύπτουν τη δύναμη που δεν ξέραμε ποτέ ότι είχαμε. Και μέσα σε αυτή τη δύναμη, βρήκα την ελπίδα.
Όταν η ζωή σας πετάει κάτι τόσο συγκλονιστικό όσο μια διάγνωση καρκίνου, είναι εύκολο να νιώσετε ότι το έδαφος έχει εξαφανιστεί κάτω από τα πόδια σας. Ο φόβος, η αβεβαιότητα και το βάρος του αγνώστου μπορεί να σας παραλύσουν. Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω κάτι – δεν πειράζει να φοβάστε. Δεν πειράζει να νιώσετε χαμένοι για μια στιγμή. Είμαστε άνθρωποι, και μέρος αυτής της εμπειρίας σημαίνει να αναγνωρίζουμε το φόβο μας, όχι να τρέχουμε μακριά του.
Το κλειδί είναι να μην αφήσεις αυτόν τον φόβο να σε καθορίσει. Ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία που έχετε είναι η ικανότητα να μένετε παρόντες. Επικεντρωθείτε στο σήμερα, γιατί αυτό είναι που μπορείτε να ελέγξετε. Το μέλλον μπορεί να μοιάζει αβέβαιο, αλλά η δύναμή σας αυτή τη στιγμή είναι πραγματική και είναι αυτή που θα σας πάει μπροστά.
Αλλά να και το εξής – αυτή η μάχη δεν σημαίνει ότι χάνετε αυτό που είστε. Δεν είστε μόνο η ασθένειά σας. Ναι, είναι ένα μέρος του ταξιδιού σας, αλλά δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει την ταυτότητά σας, εκτός αν την αφήσετε. Βρείτε τρόπους να επανασυνδεθείτε με τα πράγματα που σας δίνουν χαρά, με τα πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε ζωντανοί. Είτε πρόκειται για κάτι τόσο απλό όσο το να φοράτε έντονα χρώματα ή να αφιερώνετε χρόνο για να αναπνεύσετε καθαρό αέρα, αυτές οι μικρές πράξεις μπορούν να σας προσγειώσουν. Μπορείτε να επιλέξετε πώς θα ανταποκριθείτε σε αυτή την πρόκληση, και σε αυτή την επιλογή βρίσκεται η μεγαλύτερη δύναμή σας.
Να θυμάστε, είστε πιο δυνατοί από ό,τι νομίζετε και η ανθεκτικότητά σας αποδεικνύει ήδη ότι αυτή η ασθένεια δεν θα μειώσει ποτέ αυτό που πραγματικά είστε.
Πηγή: https://positive-thought.news/rising-resilience-hope-through-illness
Παναγιώτης Σπανός
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
