Πότε επινοήθηκε η ΚΑΡΠΑ; Αποκαλύπτοντας την ιστορία της ΚΑΡΠΑ που σώζει ζωές

Η καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση ή ΚΑΡΠΑ είναι μια τεχνική που εφαρμόστηκε για την αποκατάσταση της κυκλοφορίας του αίματος και της αναπνοής σε ένα άτομο που έχει σταματήσει να αναπνέει και του οποίου η καρδιά έχει σταματήσει να χτυπά.

Η γνώση του τρόπου σωστής χορήγησης ΚΑΡΠΑ μπορεί να βοηθήσει να σωθεί μια ζωή μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά πότε επινοήθηκε η ΚΑΡΠΑ και πώς έχει αλλάξει με την πάροδο των ετών;

Από τους αρχαίους Αιγύπτιους μέχρι τους σύγχρονους γιατρούς, τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι απλοί πολίτες χρησιμοποιούν παραλλαγές της ΚΑΡΠΑ σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας.

Φυσικά, οι τεχνικές ΚΑΡΠΑ έχουν εξελιχθεί σημαντικά, καθώς οι ειδικοί μελέτησαν (και συνεχίζουν να μελετούν) τους καλύτερους τρόπους χρήσης της δεξιότητας για την καθυστέρηση της βλάβης των οργάνων και τη διάσωση ζωών.

Διαβάστε παρακάτω τις απαντήσεις σε όλες τις πιο επείγουσες ερωτήσεις σας σχετικά με την ΚΑΡΠΑ – όπως πότε επινοήθηκε η ΚΑΡΠΑ και πώς έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου; – καθώς και για το μέλλον αυτής της σωτήριας δεξιότητας.

Πότε επινοήθηκε η ΚΑΡΠΑ: Η πρώιμη ιστορία της

Η πρώτη γνωστή αναφορά σε τεχνικές που μοιάζουν με ΚΑΡΠΑ βρίσκεται στα γραπτά των αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν έναν συνδυασμό θωρακικών συμπιέσεων και αερισμού στόμα με στόμα για να επαναφέρουν τα πνιγμένα θύματα.

Η τεχνική χρησιμοποιήθηκε επίσης από τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους, αλλά δεν εφαρμόστηκε ευρέως ούτε θεωρήθηκε επίσημη ιατρική διαδικασία.

Επομένως, πότε ακριβώς επινοήθηκε η ΚΑΡΠΑ;

Ενώ δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την ανακάλυψη της ΚΑΡΠΑ σε ακριβή ημερομηνία, μπορούμε να εντοπίσουμε παραλλαγές της χρήσης της μέχρι τον 18ο αιώνα. Ωστόσο, η σύγχρονη εκδοχή της τεχνικής – που γνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε σήμερα – αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1960.

Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση πριν και κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα

Αν και η αποτελεσματικότητα ήταν αμφισβητήσιμη, η “Μέθοδος Bellows” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από έναν Ελβετό γιατρό ονόματι Παράκελσος κάπου γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1500. Η μέθοδος περιελάμβανε την εισαγωγή της άκρης ενός φυσητήρα στο στόμα του θύματος σε μια προσπάθεια να εξαναγκάσει τον αέρα στους πνεύμονες.

Μια άλλη, ελαφρώς πιο βίαιη διαδικασία που ονομαζόταν μέθοδος μαστίγωσης χρησιμοποιήθηκε επίσης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1500. Περιελάμβανε μαστίγωμα του θύματος για να προσπαθήσει να το σοκάρει και να το επαναφέρει στη ζωή. Ενώ η σκέψη πίσω από αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρόδρομος του σύγχρονου ηλεκτρικού σοκ του απινιδωτή, σπάνια ήταν επιτυχής.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία (AHA), η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση τεχνικών ΚΑΡΠΑ που υπάρχουν ακόμη και σήμερα χρονολογείται από το 1732, όταν ο Σκωτσέζος χειρουργός William Tossach χρησιμοποίησε την τεχνητή αναπνοή για να ανανήψει έναν ανθρακωρύχο.

Η τεχνητή αναπνοή εφευρέθηκε το 1732

Το 1740, η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών πήρε επίσημα θέση συνιστώντας τη διαδικασία για τα θύματα πνιγμού.

Το 1775, λίγο πιο ανατολικά, ο Δανός κτηνίατρος Peter Abildgaard ανακάλυψε ότι το σοκ στο άψυχο σώμα ενός κοτόπουλου μπορούσε να επανεκκινήσει τους καρδιακούς παλμούς του. Αυτή είναι η πρώτη απόδειξη των τεχνικών που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα με τη σύγχρονη τεχνολογία του απινιδωτή.

Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση τον 19ο αιώνα

Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι τεχνικές αναζωογόνησης είχαν ακόμα δρόμο μπροστά τους. Το 1812, οι ναυαγοσώστες ανέβαζαν τα θύματα πνιγμού στις πλάτες αλόγων, τρέχοντας το άλογο και το θύμα πάνω κάτω στην παραλία. Η χτυπητή κίνηση του σώματος του θύματος πάνω στο άλογο θα συμπίεζε και θα χαλάρωνε εναλλάξ τη θωρακική κοιλότητα. Η διαδικασία απαγορεύτηκε λίγο αργότερα, το 1815.

Εισήχθησαν επαναστατικές τεχνικές ανάνηψης

Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, δύο λονδρέζοι γιατροί, ο Marshall Hall και ο Henry Sylvester εισήγαγαν τις αντίστοιχες τεχνικές ανάνηψης σχεδόν 100 χρόνια πριν από την εφεύρεση της ΚΑΡΠΑ.

Η προσέγγιση του Hall, που αναπτύχθηκε το 1856, περιελάμβανε τη χειροκίνητη μεταστροφή του θύματος από την πλάτη του σε πλάγια θέση.

Αργότερα, πρόσθεσε ένα βήμα που περιελάμβανε την άσκηση πίεσης στην περιοχή του σώματος μεταξύ του λαιμού και της κοιλιάς, γνωστή ως θώρακας.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1858, ο Silvester ανέπτυξε μια άλλη μέθοδο αλλαγής θέσης που περιελάμβανε την τοποθέτηση του θύματος ανάσκελα, το σήκωμα των χεριών πάνω από το κεφάλι και στη συνέχεια το σταύρωμα των χεριών πάνω από το στήθος – και την επανάληψη της διαδικασίας ξανά και ξανά.

Σηκώνοντας τα χέρια πάνω από το κεφάλι, το στήθος του θύματος διαστέλλεται. Με το κατέβασμα των χεριών πάνω από το στήθος αποβαλλόταν ο αέρας, προσομοιώνοντας έτσι θεωρητικά μια αναπνοή.

Αυτές οι δύο μέθοδοι δεν ήταν καθόλου τέλειες, αλλά έφεραν τους γιατρούς πολύ πιο κοντά στις τεχνικές που χρησιμοποιούμε σήμερα. Σύμφωνα με την AHA, και οι δύο μέθοδοι έγιναν “οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες μορφές τεχνητής αναπνοής μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα”.

Αργότερα, στη Γερμανία το 1874, ο ανατόμος Moritz Schiff μελέτησε την επίδραση του νευρικού συστήματος στην κυκλοφορία του αίματος σε περιπτώσεις καρδιακής και αναπνευστικής ανακοπής και πώς η μάλαξη της καρδιάς κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης ωφέλησε την κυκλοφορία.

Στη συνέχεια, το 1878, ο Γερμανός Rudolph Boehm ανακάλυψε ότι η εφαρμογή εξωτερικών συμπιέσεων πάνω από την καρδιά διευκόλυνε επιτυχώς την κυκλοφορία του αίματος στις γάτες.

Τεχνική συμπίεσης του θώρακα που εφαρμόστηκε στους ανθρώπους το 1891

Βασιζόμενος στο έργο του Boehm, ο Γερμανός χειρουργός Dr. Friedrich Maass εφάρμοσε τις αρχές της εξωτερικής συμπίεσης του θώρακα στους ανθρώπους το 1891. Ο Maass πρότεινε ότι οι συμπιέσεις σε συνδυασμό με αερισμό (υποβοηθούμενη αναπνοή), θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πολλά υποσχόμενη προσέγγιση.

Ωστόσο, άλλοι στην ιατρική κοινότητα ήταν επιφυλακτικοί και συνέχισαν να χρησιμοποιούν το μασάζ ανοικτής καρδιάς ως την προτιμώμενη μέθοδο για τη διατήρηση της ζωής κατά τη διάρκεια ενός καρδιακού συμβάντος.

Μόνο στα μέσα του 20ου αιώνα η ΚΑΡΠΑ – συμπεριλαμβανομένου του συνδυασμού συμπιέσεων και αερισμού που πρότεινε ο Maass – έγινε ευρέως γνωστή και χρησιμοποιήθηκε.

ΚΑΡΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα

Στις αρχές του 20ού αιώνα, περαιτέρω πειράματα σε ζώα από τον Dr. George Crile από το Cleveland του Οχάιο έδειξαν ότι οι θωρακικές συμπιέσεις ήταν σε θέση να διευκολύνουν την κυκλοφορία σε σκύλους. Ο Dr. Crile, όπως και οι συνάδελφοί του πριν από αυτόν, προέτρεψε την ιατρική κοινότητα να στραφεί σε αυτή τη μέθοδο αντί να συνεχίσει την επεμβατική μάλαξη ανοικτής καρδιάς.

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ευρεία αποδοχή των θωρακικών συμπιέσεων ως έγκυρης τεχνικής ήταν οι περιορισμοί στην επικοινωνία και την ανταλλαγή ιδεών και ερευνών στις αρχές του 1900 και πριν.

Για να καταπολεμηθεί αυτό, δημιουργήθηκε η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία από έξι καρδιολόγους που συγκεντρώθηκαν για την πρώτη τους συνάντηση το 1924. Η οργάνωση προώθησε την ανταλλαγή γνώσεων με την έκδοση του Circulation, ενός καρδιαγγειακού επιστημονικού περιοδικού, από το 1950.

Η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1924

Λίγο μετά τη δημιουργία της AHA, το 1933, ερευνητές του Πανεπιστημίου John Hopkins αναπαρήγαγαν εν αγνοία τους το έργο του Dr. Crile και επιβεβαίωσαν την επιτυχία των θωρακικών συμπιέσεων στην υποβοήθηση της κυκλοφορίας με 100 πειραματόζωα.

Ενώ οι θωρακικές συμπιέσεις θεωρούνται συχνά ως η βασική τεχνική διάσωσης της ΚΑΡΠΑ, χρησιμεύουν για τη διατήρηση της κυκλοφορίας ενώ η καρδιά έχει σταματήσει.

Άλλοι επιστήμονες συνέχισαν να εργάζονται για την κατανόηση του τρόπου πλήρους επανεκκίνησης της καρδιάς ώστε να συνεχίσει να χτυπά, συμπεριλαμβανομένου του καρδιοχειρουργού του Οχάιο Dr. Claude Beck, ο οποίος χρησιμοποίησε έναν ηλεκτρικό απινιδωτή για να επανεκκινήσει επιτυχώς την καρδιά ενός ασθενούς το 1947. Το ηλεκτροσόκ εφαρμόστηκε σε μια εκτεθειμένη καρδιά, αλλά σύντομα θα έδινε τη θέση του στην εξωτερική απινίδωση που γνωρίζουμε σήμερα.

Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση στα τέλη του 20ου αιώνα

Το 1956, οι γιατροί Peter Safar, James Elam και Archer Gordon απέδειξαν την αποτελεσματικότητα της αναζωογόνησης στόμα με στόμα – φυσώντας αέρα στους πνεύμονες ενός ατόμου που είχε σταματήσει να αναπνέει. Αυτή η ανακάλυψη θα γινόταν αργότερα γνωστή ως “αναπνοή διάσωσης”, μόλις τέσσερα χρόνια πριν από την επινόηση της ΚΑΡΠΑ.

Η πρώτη επιτυχής εξωτερική απινίδωση πραγματοποιήθηκε το 1956

Εν τω μεταξύ, ο καρδιολόγος Dr. Paul Zoll του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχή εξωτερική απινίδωση για την επανεκκίνηση του καρδιακού παλμού ενός ασθενούς χωρίς επεμβατικές διαδικασίες. Η κίνηση αυτή ήταν πρωτοποριακή και κατέστησε δυνατή τη διάσωση της ζωής κάποιου χωρίς να τον θέτει σε σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο μόλυνσης λόγω της διάνοιξης της θωρακικής κοιλότητας.

Μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 1957, ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε να υιοθετήσει την τεχνική της αναπνοής διάσωσης για να βοηθήσει στη διάσωση στρατιωτών και άλλου στρατιωτικού προσωπικού εν ώρα υπηρεσίας.

Εφευρέθηκε ο πρώτος φορητός εξωτερικός απινιδωτής

Την ίδια εποχή, εφευρέθηκε ο πρώτος φορητός εξωτερικός απινιδωτής από τους Drs Kouwenhoven, Jude και Knickerbocker στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins.

Παρόλο που η εφεύρεση ήταν μια βαθύτατα πολύτιμη συμβολή στην ιατρική επιστήμη, εξακολουθούσε να έχει τους περιορισμούς της – συγκεκριμένα η συσκευή ζύγιζε 200 κιλά και έπρεπε να μεταφέρεται με καρότσι.

Η γέννηση της ΚΑΡΠΑ το 1960

Παράλληλα με το έργο τους στον φορητό απινιδωτή, οι τρεις χειρουργοί του Johns Hopkins ήταν οι πρώτοι που συνδύασαν τις θωρακικές συμπιέσεις με την αναπνοή διάσωσης για την ανάνηψη ενός ανίκανου θύματος καρδιακής ανακοπής το 1960.

Αυτή ήταν η πρώτη περίπτωση που οι δύο τεχνικές – οι οποίες προηγουμένως χρησιμοποιούνταν χωριστά από το 1700 – χρησιμοποιήθηκαν μαζί.

Η συνδυασμένη τεχνική – που σήμερα αναφέρεται ως ΚΑΡΠΑ – παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό και υιοθετήθηκε ως τυπική διαδικασία για την αναζωογόνηση θυμάτων καρδιακής ανακοπής.

Για να βοηθηθούν οι γιατροί στην εκπαίδευση των ιατρών σχετικά με τη χρήση της ΚΑΡΠΑ, ένα ανθρώπινο ανδρείκελο σε φυσικό μέγεθος αναπτύχθηκε το 1960 από την τριάδα των ιατρών του Johns Hopkins σε συνεργασία με τον Åsmund Lærdal, έναν κατασκευαστή παιχνιδιών από τη Νορβηγία.

Μέχρι το 1966, οι επαγγελματίες της ιατρικής – σε συνδυασμό με την AHA και τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό – ξεκίνησαν τη διαδικασία δημιουργίας τυποποιημένων κατευθυντήριων γραμμών για την αποτελεσματική εκπαίδευση στην ΚΑΡΠΑ.

Το 1972 ο Dr. Leonard Cobb του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον αναγνώρισε τη σημασία της γνώσης της ΚΑΡΠΑ από όλους – όχι μόνο από τους γιατρούς – και άρχισε να εκπαιδεύει απλούς ανθρώπους. Εκπαίδευσε περισσότερα από 100.000 άτομα μέσα σε 2 χρόνια.

Σύγχρονα προγράμματα ΚΑΡΠΑ και διάσωσης ζωής

Περίπου μια δεκαετία μετά την εισαγωγή της κλήσης έκτακτης ανάγκης 911 στις Ηνωμένες Πολιτείες, η κομητεία King στην πολιτεία της Ουάσινγκτον παρείχε στους διεκπεραιωτές κλήσεων έκτακτης ανάγκης με οδηγίες ΚΑΡΠΑ για να τις δίνουν στους καλούντες. Σήμερα, οι διεκπεραιωτές του 911 βοηθούν τους απλούς πολίτες να σώσουν χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο.

Εισήχθησαν μαθήματα παιδιατρικής υποστήριξης ζωής

Το 1983, προσαρμόστηκαν νέες οδηγίες ΚΑΡΠΑ για παιδιά και βρέφη. Τα μαθήματα παιδιατρικής προηγμένης υποστήριξης ζωής (PALS) και παιδιατρικής βασικής υποστήριξης ζωής (BLS) έγιναν επίσημα διαθέσιμα το 1988 με τη βοήθεια της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής.

Ενώ η ΚΑΡΠΑ μελετήθηκε, βελτιώθηκε, τελειοποιήθηκε και διδάχθηκε σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, οι επαγγελματίες της ιατρικής συνέχισαν να αναπτύσσουν μια πιο φιλική προς το χρήστη και κινητή συσκευή εξωτερικής απινίδωσης.

Ο σύγχρονος AEΑ εφευρέθηκε το 1978

Το 1978, εφευρέθηκε η σύγχρονη συσκευή αυτόματου εξωτερικού απινιδωτή (AEΑ) που χρησιμοποιούμε σήμερα, η οποία περιλάμβανε “αισθητήρες για την αυτόματη ανίχνευση της κοιλιακής μαρμαρυγής και τη χορήγηση του απαραίτητου ηλεκτρικού σοκ”, μόλις 18 χρόνια από την εφεύρεση της ΚΑΡΠΑ.

Αυτή η επαναστατική τεχνολογία έκανε τους AEΑ πολύ πιο εύχρηστους, ακόμη και χωρίς ιατρικές γνώσεις. Στη δεκαετία του 1980, η AHA άρχισε να προωθεί τη χρήση των AEΑ.

Μέχρι τη δεκαετία του 1990, τέθηκαν σε εφαρμογή προγράμματα που έκαναν τους AEΑ δημόσια προσβάσιμους και παρείχαν εκπαίδευση για τη χρήση τους από μη ιατρικούς επαγγελματίες.

Έκτοτε, έχουν εγκατασταθεί σε χώρους εργασίας, σχολεία, αεροδρόμια και πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας μέσω οθόνης αφής που βοηθά τον καθένα να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά μια συσκευή AEΑ για να σώσει μια ζωή.

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες αλλαγές στην ΚΑΡΠΑ ήταν η συμπερίληψη των θωρακικών συμπιέσεων ως κύρια μέθοδος ανάνηψης. Από τότε που επινοήθηκε, η ΚΑΡΠΑ βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στον τεχνητό αερισμό ή στην αναζωογόνηση στόμα με στόμα. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι οι θωρακικές συμπιέσεις είναι πιο αποτελεσματικές στην αναζωογόνηση των ασθενών.

Το 2008, η AHA εξέδωσε νέες συστάσεις που αναφέρουν ότι όταν ένας παρευρισκόμενος πρέπει να βοηθήσει κάποιον με ΚΑΡΠΑ, μπορεί να παραλείψει την αναζωογόνηση στόμα με στόμα και να χρησιμοποιήσει μόνο την πιο αποτελεσματική πτυχή της ΚΑΡΠΑ: τις θωρακικές συμπιέσεις.

Η ΚΑΡΠΑ “μόνο με τα χέρια” εισήχθη το 2008

Αυτή η τεχνική είναι πλέον γνωστή ως ΚΑΡΠΑ μόνο με τα χέρια και έχει καταστήσει έτσι ώστε ακόμη και παρευρισκόμενοι με πολύ λίγες γνώσεις ΚΑΡΠΑ να μπορούν να σώσουν τη ζωή ενός ατόμου.

Στην πραγματικότητα, από το 2017, το ποσοστό επιβίωσης 30 ημερών για τα άτομα που σώθηκαν με την ΚΑΡΠΑ με τα χέρια είναι 14,3%, το οποίο είναι μόλις μικρότερο από το ποσοστό επιβίωσης 16,2% για την τυπική ΚΑΡΠΑ.

Εκπαίδευση στην ΚΑΡΠΑ

Καθώς οι μορφές ΚΑΡΠΑ έχουν εξελιχθεί, έχει εξελιχθεί και η εκπαίδευση στην ΚΑΡΠΑ. Σήμερα, μπορείτε να αποκτήσετε την πιστοποίησή σας για ΚΑΡΠΑ online, με τον δικό σας ρυθμό και στον δικό σας χρόνο.
Τα περισσότερα μαθήματα ΚΑΡΠΑ είναι σχεδιασμένα για την απόκτηση πιστοποίησης σε λίγες μόνο ώρες, μετά την οποία θα λάβετε μια βεβαίωση που ισχύει για έως και δύο χρόνια.

Γιατί να αποκτήσετε πιστοποίηση ΚΑΡΠΑ;

Γιατί να μην αποκτήσετε πρακτική εμπειρία από επαγγελματίες υγείας και να μάθετε δεξιότητες που σώζουν ζωές;

Είτε σκοπεύετε να ακολουθήσετε καριέρα στον ιατρικό τομέα είτε όχι, η πιστοποίηση ΚΑΡΠΑ σημαίνει ότι θα είστε προετοιμασμένοι την επόμενη φορά που θα βρεθείτε αντιμέτωποι με μια επείγουσα καρδιακή κατάσταση.

Αυτό το επείγον περιστατικό μπορεί να έρθει νωρίτερα από ό,τι νομίζετε. Τέσσερα στα πέντε περιστατικά καρδιακής ανακοπής συμβαίνουν στο σπίτι, ενώ 10.000 καρδιακά περιστατικά συμβαίνουν στην εργασία.

Η αποτελεσματική καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση από παρευρισκόμενο μπορεί να διπλασιάσει ή να τριπλασιάσει τις πιθανότητες επιβίωσης του θύματος, ωστόσο μόνο το 46% των θυμάτων λαμβάνουν καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση από παρευρισκόμενο.

Τα μαθήματα ΚΑΡΠΑ διδάσκονται από επαγγελματίες υγείας και ιατρούς οι οποίοι παρέχουν διδασκαλία χρησιμοποιώντας σενάρια από τον πραγματικό κόσμο, ώστε οι μαθητές να νιώσουν πώς είναι να εκτελούν τις τεχνικές που περιγράφονται εδώ, όπως οι θωρακικές συμπιέσεις και η αναζωογόνηση στόμα με στόμα.

Με την έλευση εφαρμογών για κινητά τηλέφωνα που έχουν σχεδιαστεί για να δίνουν τη δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να εφαρμόζουν ΚΑΡΠΑ, καθώς και με νέες κούκλες προσομοίωσης που παρέχουν ανατροφοδότηση σε πραγματικό χρόνο στους μαθητές ΚΑΡΠΑ, η εκμάθηση αυτής της συγκεκριμένης δεξιότητας είναι πιο εύκολη από ποτέ.

Το μέλλον της ΚΑΡΠΑ

Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από την εφεύρεσή της, η ΚΑΡΠΑ έχει βελτιωθεί και τελειοποιηθεί από ερευνητές, επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου και οργανισμούς όπως η AHA και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αναζωογόνησης.

Καθώς όμως η τεχνολογία και η ιατρική εξελίσσονται, αναμφίβολα θα ανακαλυφθούν νέες τεχνικές και οι παραλλαγές της ΚΑΡΠΑ θα συνεχίσουν να εξελίσσονται.

Πηγές

Παναγιώτης Σπανός

Προνοσοκομειακός Διασώστης

ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ