Και τα πιο χρυσά κλουβιά δεν παύουν να αποτελούν φριχτές φυλακές…
«Ο κύριος Κανένας; Σας περιμέναμε. Περάστε παρακαλώ» άκουσε μια φωνή να τον καθοδηγεί.
Δε γνώριζε από πού προερχόταν. Το μόνο που ήξερε ήταν πως ένιωθε μια ακατανίκητη ορμή να την ακολουθήσει.
Ο σκοτεινός διάδρομος του προκάλεσε ανησυχία.
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά.
«Πάντα φοβόμαστε το άγνωστο, δε συμφωνείς;» του ψιθύρισε πάλι εκείνη η φωνή.
Έγνεψε καταφατικά. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε να προχωρά.
Κάποτε ο διάδρομος έφτασε στο τέρμα του. Μπροστά του αντίκρισε μια πόρτα στο πιο έντονο κίτρινο χρώμα που είχε δει ποτέ του.
«Άνοιξέ την» τον προέτρεψε η φωνή. Υπάκουσε.
Βρέθηκε σε μια πολυτελή αίθουσα δεξιώσεων. Άνθρωποι με μάσκες στο πρόσωπο χόρευαν ή συζητούσαν ζωηρά μεταξύ τους.
Πλησίασε μια από τις παρέες.
«Και που λέτε, διέπρεψα και φέτος στην εταιρεία που δουλεύω. Έχω την προαγωγή στο τσεπάκι μου» κόμπασε ο Ελάφης, που φορούσε μπλε αυστηρό κοστούμι και ανάλογου ύφους γκρι γραβάτα.
«Εγώ πάλι πόσο πιο ψηλά να φτάσω; Διοικώ τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο της χώρας» υπερηφανεύτηκε η Πεταλούδα, το εφαρμοστό πολύχρωμο φόρεμά της οποίας αναδείκνυε με ιδανικό τρόπο την ψηλόλιγνη σιλουέτα της.
«Το γκρουπ των Απόλυτα Επιτυχημένων Επαγγελματιών» εξήγησε στον κύριο Κανένα η φωνή.
Εκείνος ξεγλίστρησε λιγάκι πιο πέρα.
«Ο δικός μου γιος ξεχωρίζει από όλους στην τάξη του, λόγω της σπάνιας ευφυίας του» διατεινόταν η Μπαλαρίνα και όσο μιλούσε τόσο περισσότερο σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της.
«Η κόρη μου έχει τέτοιο δυναμισμό που κάποτε θα κυβερνήσει τον πλανήτη ολόκληρο. Να τη δείτε μόνο πως αντιδρά όταν προσπαθώ να της φορέσω το μπουφάν» έλεγε ο Βελανιδιάς, που οι ρίζες του δεν πατούσαν και πολύ στο έδαφος.
«Να και η συντροφιά των Γονέων Υπερβολικά Χαρισματικών Τέκνων» σχολίασε η φωνή.
«Κάτι κατάλαβα» απάντησε λιγάκι ανόρεκτα ο κύριος Κανένας και έπειτα ξεμάκρυνε.
Δεξιά του δύο κοπέλες γύρω στα τριάντα είχαν στήσει πηγαδάκι.
«Είμαι τόσο δοτική αλλά πέφτω πάντα στις πιο ακατάλληλες περιπτώσεις. Καθαρή ατυχία» παραπονιόταν η Δεσποινίς Δελφίνι.
«Και εγώ τα ίδια τραβάω. Η ευαισθησία και η καλοσύνη μας αποτελούν πόλο έλξης για τους τοξικούς τύπους τελικά» την σιγοντάριζε η Δίδα Κοχύλι.
«Η παρέα των Αθώων Θυμάτων» ακούστηκε πάλι η γνώριμη φωνή.
«Περιττές οι συστάσεις» αποκρίθηκε λιγάκι αδιάφορα ο Κύριος Κανένας.
Περπατούσε ανάμεσα στους μεταμφιεσμένους σε εκείνη την αχανή αίθουσα δεξιώσεων και στο νου του έφερνε ξανά και ξανά όσες μάσκες συναντούσε στο διάβα του τόσα χρόνια. Ποιοι ήταν άραγε πίσω από την ταυτότητα που είχαν επινοήσει για την αφεντιά τους; Τι τους κρατούσε ξάγρυπνους τα βράδια και για ποιους μικρούς ή μεγάλους χωρισμούς πενθούσαν κρυφά;
Πόσο θα ήθελε να τραβήξει τη μάσκα από το πρόσωπο τους.
«Μην το κάνεις» τον προειδοποίησε αυστηρά η φωνή, μαντεύοντας τις σκέψεις του.
Την ίδια ακριβώς στιγμή η Κυρία Στρουθοκάμηλος εμφανίστηκε από το πουθενά μπροστά του.
«Ώστε εσύ είσαι ο μυστηριώδης καλεσμένος που απειλεί να μου τινάξει στον αέρα το πάρτι» του απευθύνθηκε, τιμωρώντας τον με το επικριτικό της βλέμμα.
«Απλώς περιφέρομαι δίχως σκοπό δεξιά αριστερά αγαπητή μου. Τίποτε το σπουδαίο» απάντησε εκείνος και έπειτα χασμουρήθηκε επιδεικτικά.
«Δε φοράς μάσκα όμως. Και αυτό από μόνο του αντίκειται των κανόνων» τον μάλωσε.
Ο Κύριος Κανένας άρχισε τώρα να χάνει την ψυχραιμία του.
«Σε τι σας εξυπηρετούν άραγε οι ρόλοι σας; Δεν ασφυκτιείτε στο πνιγηρό σας ψέμα; Δε λαχταράτε κάποτε να κοιτάξετε τον διπλανό σας στα μάτια και να μοιραστείτε μαζί του ένα κομμάτι από τον αυθεντικό σας εαυτό;» φώναξε.
Αμέσως η μουσική σταμάτησε. Αμέτρητα βλέμματα περιεργάζονταν τώρα τον εισβολέα από πάνω ως κάτω.
«Δε φοράει μάσκα» αποκάλυψε η κυρία Στρουθοκάμηλος.
Οι καλεσμένοι γρήγορα περικύκλωσαν τον άντρα, που πλέον ένιωθε την αναπνοή του κοφτή και τις παλάμες του ιδρωμένες.
«Ποιος είσαι εσύ που διαταράσσεις την ηρεμία μας;» του ζήτησε τον λόγο ο Ελάφης, ο οποίος τον τελευταίο χρόνο είχε πέσει με τα μούτρα στην εργασία του προκειμένου να ξεπεράσει τον επώδυνο χωρισμό του.
«Με τι δικαίωμα θέτεις σε κίνδυνο την καθημερινότητά μας;» αγανάκτησε η Πεταλούδα, που από παιδί ακόμη πάσχιζε να αποδείξει στους γονείς της πως άξιζε κάτι περισσότερο από την περιφρόνησή τους.
«Λες και σε διορίσαμε δικηγόρο της ειλικρίνειας» μουρμούρησε με οργή η Μπαλαρίνα, που μέσα από τον γιο της πάλευε να εκπληρώσει όσα όνειρα της άφησε κάποτε να ξεψυχήσουν.
«Να φύγεις αμέσως από εδώ» τον έσπρωξε ο Βελανιδιάς που πάντα αισθανόταν φτερό στον άνεμο και έρμαιο των διαθέσεων των άλλων.
«Υποδείξεις στους όμοιούς σου» επισήμανε αυστηρά η Δεσποινίς Δελφίνι, η οποία βάφτιζε τα ψίχουλα προσοχής μεγάλους έρωτες και έπειτα ζητούσε τα ρέστα για τις ματαιώσεις της.
«Άνθρωπος χωρίς μάσκα, Οδύσσεια δίχως Ιθάκη» επενέβη η Δίδα Κοχύλι που είχε μάθει να φυλά τους σκελετούς καλά κλειδωμένους στην ντουλάπα της.
Οι καλεσμένοι πλησίαζαν όλο και περισσότερο τον εισβολέα.
Ένιωθε πια ξεκάθαρα τη ζωή του να κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, όμως ξαφνικά μια τρύπα άνοιξε στην οροφή της αίθουσας και ένας δυνατός άνεμος άρχισε να φυσά, σηκώνοντας τον όλο και πιο ψηλά.
Σύντομα ο Κύριος Κανένας πετούσε ελεύθερος στον ουρανό.
«Οι άνθρωποι είναι αδύναμοι και έτσι ταυτίζονται με ένα σωρό μάσκες: της επιτυχίας, της απόλυτης ευτυχίας, της αλάνθαστης οντότητας, του καλοσυνάτου θύματος.
Στην ουσία αναζητούν ένα σωσίβιο, που απλώς θα κρατήσει την ευθύνη του εαυτού τους μακριά τους. Μα το σωσίβιο αποδεικνύεται θηλιά στον ίδιο τους τον λαιμό, που τους βουλιάζει αργά αλλά σταθερά στα σκοτεινότερα βάθη του ωκεανού» εξήγησε η οικεία φωνή.
«Στα λόγια μου έρχεσαι» αποκρίθηκε ο άντρας.
« Έχεις σκεφτεί όμως πως κάθε φορά που αμφισβητείς τις ψευδείς τους ταυτότητες καταφέρεις ένα καίριο χτύπημα στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την ίδια τους την ύπαρξη; Κινητοποιείς τον μηχανισμό επιβίωσης τους φίλε μου».
«Προτιμούν λοιπόν ένα βολικό ψέμα από μια λυτρωτική αλήθεια» σχολίασε πικραμένος ο Κύριος Κανένας.
«Ακριβώς. Και οφείλεις να σεβαστείς την επιλογή τους. Βλέπεις, ο καθένας δημιουργεί την πραγματικότητα που αντέχει. Και τα πήλινα πόδια περπατούν σε δρόμους που διαιωνίζουν τα αδιέξοδά τους. Ωστόσο, οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς σε αυτά ακριβώς τα αδιέξοδα. Και έτσι τα βαφτίζουν ζωές».
«Θα ήθελα να τραβήξω δυνατά τις μάσκες τους, ώστε να πέσουν με κρότο στο έδαφος. Να τους ρωτήσω έπειτα όσα τρέμουν να ακούσουν, να φέρω μπροστά τους τις σκιές που καταχώνιασαν στα άδυτα του υποσυνειδήτου τους».
«Θα σε μισήσουν. Και να σου πω και κάτι ακόμη; Εάν το κάνεις, τότε θα αποκτήσεις και εσύ τη δική σου μάσκα: του ιεροκήρυκα της αλήθειας. Το ταξίδι όμως αποδεικνύεται πιο ευχάριστο χωρίς περιττά φτιασίδια, σε διαβεβαιώ. Άσε τους άλλους να φτάσουν μέχρι εκεί που μπορούν λοιπόν. Και κάθε φορά που βρίσκεσαι σε χώρους με μεταμφιεσμένους, απλώς εξασκήσου στην κατανόηση. Εξάλλου, και τα πια χρυσά κλουβιά δεν παύουν να αποτελούν φριχτές φυλακές, με αιχμαλώτους που κρυφά μέσα τους παρακαλούν κάποιος να τους σώσει».
«Αλλά αυτός ο κάποιος δεν θα είμαι ποτέ εγώ» συμπέρανε ο Κύριος Κανένας.
«Πολύ σωστά. Γιατί τότε δεν θα είσαι πια ο Κανένας. Και εκεί ακριβώς θα ξεκινήσουν τα δικά σου προβλήματα» του απάντησε η φωνή…
Πηγή: enallaktikidrasi
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
